NJË FORCË MË SHTYNTE PËRPARA-JULIA GJIKA

 

Në dy sy të mëdhenj notoja.

Në një vështrim që më shpinte larg.

Si një kalë i hazdisur harboja,

pas ëndrrash që akoma s’i kisha parë.

Një forcë më shtynte përpara,

përkëdhelur nga ajri pa formë.

Pas vehtes mbahesha fort,

si pas krifës së kreshpëruar.

Elegancën e trokut që s’përmbahet adhuroja.

Sikur të isha nga turma e egër, pa fre, në liri të plotë, fluturoja.

Kapërceva udhë të vështira.

Pengesa duke u mbajtur fort, pas vetes sime.

Admiroja qiejt e paanë.

Malet e lartë, lëndinat e gjelbra.

Si mbi një kalë të harbuar, ardhur nga turma e egër,

që kurrë s’ndjen lodhje, që kurrë s’pranon kapistall.

Në ujëvara e oqeane shuan etjen dhe kurrë nuk mbetet në baltë.

7 Maj, 2021