LUTJE APO MALLKIM?-Julia Gjika Thatësirë, tokë, tokë pa anë, po lënë pas vendlindjen. Afganistan, të ikën bijtë. I nxehtë përvëlues. Planeti ka dhimbje. Ata po ikin, i lanë pas të gjitha. Në nxitim e sipër shkelin njëri-tjetrin. Një fëmijë në duart e shpëtimtarit. Paska lindur me këmishë! Me fytyrë nga qielli. Ka pushuar së… Keep Reading
NË SHTËPINË E GJYSHËRVE-Julia Gjika Kureshtja ime zgjatet mbi çatinë, vështron dritaret, oborrin e vogël, heshtja përgjon portën me nr. 34. Shumë lindje, shumë vdekje, hynë në atë shtëpi pa trokitur, Babai im, mbetur jetim 10 vjeç, vdekjet i spërkati me parfumin e luleve te egra të kodrës së Shën Ilisë. Kureshtja ime hap… Keep Reading
NJË FORCË MË SHTYNTE PËRPARA-JULIA GJIKA Në dy sy të mëdhenj notoja. Në një vështrim që më shpinte larg. Si një kalë i hazdisur harboja, pas ëndrrash që akoma s’i kisha parë. Një forcë më shtynte përpara, përkëdhelur nga ajri pa formë. Pas vehtes mbahesha fort, si pas krifës së kreshpëruar. Elegancën e trokut… Keep Reading
NË ISHULLIN E TË MOSHUARVE-Julia Gjika Të moshuarit vijnë çdo mëngjes, në ishullin e tyre, lozin të shkujdesur, të bindur se një ditë do t’i lënë të gjitha. U pëlqen të ecin në këmbë, dikush mbështetur në bastun, dikush me nipin përdore. Kafeja e Lencit me dashuri i pret, u servir kafe turke, expres,… Keep Reading
Pse shkruani? Revista defekt-teknik ua drejtoi këtë pyetje disa shkrimtarëve dhe poetëve shqiptarë, brenda dhe jashtë vendit. Përgjigjia e radhës erdhi nga Julia Gjika. Vijon më poshtë. Pse shkruaj?-Julia Gjika Në vjeshtë, qiejt ngarkohen me re të dendura gri dhe shkarkojnë shira, rrebeshe, stuhira. Në pranverë dhe në verë, flladi i lehtë largon retë e bardha… Keep Reading
KATËR FËMIJË-JULIA GJIKA Atë natë, nuk mund të flija. Kisha parë një fotografi, me diciturën: Qytet i zbrazur pas bombardimeve. Edhe një tjetër, kur nëpër gërmadha luanin katër fëmijë. Katër fëmijë, të mbetur nën qiellin e hapur, pa strehë, jetimë. Për çudi ndjeva aromë dheu përzier me aromë frymësh. Katër djelmoshë luanin. Aromë djerse… Keep Reading
ENDE-JULIA GJIKA Dekada të tëra, luftuan për ditën fatlume. Një jetë ishin barkas. Egërsia e shtypësit me qesëndi i pyeste: Doni të ngriheni?! Mendoni se ju erdhi radha?! Sa pikëpyetje, sa pikëçuditëse, mbetën në shpirtrat e sfilitur. Në shpatullat e rrëzuara nga mundimet, ende vajton kukuvajka. Prill, 2021. Keep Reading
