NË ISHULLIN E TË MOSHUARVE-Julia Gjika

 

Të moshuarit vijnë çdo mëngjes,
në ishullin e tyre,
lozin të shkujdesur,
të bindur se një ditë do t’i lënë të gjitha.
U pëlqen të ecin në këmbë,
dikush mbështetur në bastun,
dikush me nipin përdore.
Kafeja e Lencit me dashuri i pret,
u servir kafe turke, expres,
amerikane, ëmbëlsira, akullore.

– Babai i Lencit iku, – thotë Vangjeli,
u kthye në vendlindje.
Kështu bëri dhe i jati i Nasit,
vite më parë, e la Amerikën.
Nëna e tij e thirri për ta martuar.
Ishte 16 kur erdhi e iku 27 vjeç.
– Sa të thahet pështyma ime, – i tha ajo,
– të vish, këtu tek pragu të pres!
Ai u kthye ne Shqiperi, por udhët u mbyllën!
Sot nga ne të riardhurit, rrallë kthehen,
kjo është shpërngulje për ne,
jo si kurbeti i atyre një shekull më parë.

– Na ka ikur gjumi, – i ankohen njëri-tjetrit.
Natën, në pasqyrën e hënës,
fytyrat vështrojnë të moshuarit,
qeshin aty për aty me pleqërinë e bardhë.
Secili me vetminë e vet,
së bashku janë në garë.
Me kokën pas, shpirti s’u ka qetësi të moshuarëve,
në një kohë flasin, nuk presin dot radhën.
Të moshuarit që emigruan në moshë të thyer.

– Para se të dorëzohem, – thotë Vangjeli,
– do t’ua lë amanet djemve të më shpien në Korçën time,
të më rehatohet trupi, aty pranë të mijve.
Dhe me krenari, në një gojë, ata flasin
rreth mbesave dhe niperve, për sukseset që Amerika u dha atyre.
Ata e duan Lorencin, janë shokët e të jatit,
Ah, vdekje të kishte, pleqëri të mos kishte,
udhën mes resh nis psherëtima e lashtë.
Të lehtësuar kthehen në shtëpitë e djemve dhe vajzave,
duke besuar se në fund do të bëhet më e mira për ta.

Shkëputur nga vëllimi: “Kujtimet bëjnë sikur flenë”, përkthyer në anglisht nga Ani Gjika, botuar në USA, Viti 2020.