Libraritë janë vende të shenjta, katedrale të mendimit, shenja më e sigurt që Zoti nuk e ka braktisur atë vend
Florian Vlashi
Mbyllja e një librarie është një ditë zie. Por kur mbyllet libraria e vetme e qytetit, atëherë kjo është tjetër gjë… është një requiem pafund.
Këtë po mendoja kur më lajmëruan verën që shkoi se Libraria Toena po mbyllej përfundimisht.
Im atë, si ata “njerëzit-libër” tek Fahrenheit 451, ishte personi i fundit që pashë të dilte nga andej me një çantë mbushur me libra.
Kishte qenë pikërisht babai që më kishte sjellë për herë të parë këtu. Çdo verë e vizitonim bashkë Librarinë Toena, ku më fliste për librat dhe botimet e reja. Aty takonim dhe mjaft miq, lexues e shkrimtarë sepse, një librari është më shumë se një dyqan ku shiten libra. Libraritë janë vende të shenjta, katedrale të mendimit, shenja me e sigurt që Zoti nuk e ka braktisur atë vend.
Dal nga rrugica e librarisë, “rrugica e portës së madhe” siç e quajmë ne durrsakët, dhe eci kot nepër qytet. Shikoj njerëzit me habi dhe pyes me vete se a dinë ata se u mbyll dhe libraria e fundit? A e dinë ata se një qytet pa librari nuk është më qytet? A i njohin ata fjalët e Shën Terezës, 500 vjet më parë: “Lexo dhe do të drejtosh. Mos lexo dhe do të të drejtojnë” ?
Pas shëtitjes bosh, kthehem përsëri tek rrugica e “portës së madhe”. Ndaloj për herë të fundit para librarisë. Qepenat e hekurta e bëjnë të duket si një fytyrë e trishtuar me sytë mbyllur, ndërsa unë rri mbështetur tek qerpikët e saj si një pikë loti…
Nga sheshi vijnë zhurmat e përgatitjes së një koncerti festiv. Përballë janë dy kazanë të mbëdhenj plehrash, ndërsa tek muri në krah dikush ka shkruar me të zeza: “Ho voglia di te“.
Iki… Pas disa orësh më niset trageti. E di që do më marrë malli për Durrësin tim, qytetin ku mësova të lexoj.
Nëntor, 2015