Lavdi dialektikës/Bertolt Brecht

Lavdi dialektikës/Bertolt Brecht

 

Sot padrejtësia përparon me vrull,

shtypësit rendin me mijëra vite dritë. 

Dhuna është ulur këmbëkryq: e nuk tutet këndejmi. 

Zë tjetër nuk dëgjohet veç atij të shtypësve. 

 

Dhe pazarit shfrytëzimi klith:

Ky është veç fillimi. 

 

Nga ana tjetër, prej të shtypurve ndihet:

Dita jonë nuk ka për të ardhur kurrë. 

 

Cilido që është ende gjallë, kurrë të mos thotë “kurrë”!

Bindja nuk është bindëse assesi. 

Se gjërat nuk do të mbesin siç janë. 

 

Pasi sundimtarët ta kenë thënë të tyren,

do të vijë radha e të shtypurve.

Kush guxon pastaj të thotë “kurrë”?

 

I kujt është faji nëse shtypja s’rresht? Yni është. 

Kush mund t’ia këpusë vargonjtë? Ne mundemi. 

 

Kushdo që është dërrmuar, të ngrihet!

Kushdo që ka humbur, t’i kthehet luftës!

Kushdo që është i vetëdijshëm për kushtet në të cilat dergjet – kush mundet ta ndalojë?

Se të mundurit e sotëm do të jenë nesër fitimtarë

dhe një “kurrë” do të bëhet shpejt “që sot”. 

1930-1931

Përktheu: Edon Qesari