KUR MBRËMJA BIE-NAPOLEON LAPATHIOTIS

Kur mbrëmja bie, brenda meje zgjohet
 e shkuara,
zgjohet ngadalë, si muzikë e vdekur
qyshkur,
si muzikë që humbi dhe që kaq shumë
e dua,
dhe sërish vijnë tek unë, magjikë, të
pashpresë,
pasione, ankesa të vjetra, zëra
nostalgjikë,
fjalë të thella e të paharruara, gjithsesi
të harruara,
të çuditshme, dashuri të zjarrta,
të largëta
si flakët e agimit
që ngrihen tek unë!
Një burim i atëhershëm, i magjishëm
që tretet sërish
dhe kënga ritmike ngrihet në buzë,
– një këngë e pastër – pas
perëndimit,
brenda meje shpengime, ku jetojnë
të vdekurit…

Përktheu: Nilda Baxha