Jeta e shkurtër e paraardhësve tanë-Wislawa Szymborska

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

Jeta e shkurtër e paraardhësve tanë-Wislawa Szymborska

 

Nuk qenë shumë ata që i arritën të tridhjetat.
Pleqëria ishte privilegj i pemëve dhe gurëve.
Fëmijëria zgjaste aq sa ajo e këlyshëve të ujkut.
U desh të nguteshin, të ishin në kohë për të jetuar
para se të perëndonte dielli,
para se të shtronte dëbora.

Trembëdhjetë vjeçarë prindër,
katërvjeçarë gjurmues folesh mes kallamishtesh,
njëzet vjeçarë gjuetarë –
një çast më parë nuk ekzistonin, tani nuk janë më.
Udhëheqësit e pafundësisë bashkoheshin nxitimthi.
Magjistaret mërmëritnin ekzorcizmat ende me të gjithë dhëmbët e rinisë.
Djali bëhej burrë nën sytë e të atit.
Nipi lindte nën shikimin e gjyshit.

Dhe për më tepër, ata nuk i numëronin vitet.
Numëronin rrjetat, tenxheret, kasollet, sëpatat.
Koha, aq dorëlëshuar me çdo yll në qiell,
u zgjaste atyre një dorë pothuajse të zbrazët
dhe e tërhiqte shpejt, sikur të ishte penduar.
Ja dhe një hap, edhe dy
përgjatë lumit xixëllitës
që nga errësira lind dhe në errësirë zhduket.

Nuk kishte asnjë çast për t’u humbur, pyetje për t’u ribërë dhe përndritje të vonuara
po të mos i kishe pasur në kohë.
Mençuria nuk do të priste shfaqjen e flokëve të bardhë.
Duhej të shihte qartë, para se pamja të qartësohej
dhe të dëgjonte çdo zë, para se të kumbonte.

E mira dhe e keqja –
dinin pak, por gjithçka:
kur e keqja triumfon, e mira fshihet;
kur e mira shfaqet, e keqja gërmuqet.
Asnjëra prej tyre nuk e lë tjetrën të fitojë apo të largohet në një distancë të përcaktuar.
Ja dhe përseja e një hereje gjithmonë të ngjyrosur me frikë,
e një dëshpërimi asnjëherë të shkëputur nga shpresa e heshtur.
Jeta, sado e gjatë, do të jetë gjithmonë e shkurtër.
Tepër e shkurtër për të shtuar diçka.

Përktheu: Arlinda Guma

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from Letërsi

Go to Top