Manuel Rivas
Pas funeralit, në varrezat San Amaro, shkuam në bar Huevito e pastaj tek Davidi për të kthyer ndonjë gotë për nder të të ndjerës.
Kishte vdekur e ëma e Fontanës.
Ai ishte i përhumbur, sikur të kishte akoma arkivolin mbi shpatulla, dhe kishte atë pamjen e fajtorit që kanë zakonisht fëmijët kur humbasin nënën.
Nëna e tij ishte e sëmurë me Alzheimer dhe e ngatërronte të birin me atë burrin që jepte parashikimin e motit në televizion. “Shikojeni sa serioz dhe sa bukur është veshur”, thoshte. E i dërgonte një puthje me dorë dhe e drejtonte nga ekrani.
Fontanta e shikonte sëmundjen e saj si shenjë proteste, si një akuzë ndaj pritjeve të saj të gjata. Ishte beqar si të gjithë ne dhe i pëlqente të dilte dhe të argëtohej. Filloi madje të kishte edhe një lloj ndjenje xhelozie ndaj burrit që prezantonte motin. Deri sa edhe filloi të na dukej se i ngjante.
Një herë Fontana veshi një kostum të zi dhe shkoi afër së ëmës e i tha: – Mama jam unë.
– E shikoj që je ti. Jam lutur kaq shumë që një ditë të lejonin të dilje nga ekrani.
Në banak ishte ulur Corea. Ishte një pijanec i vetmuar, të cilit nuk i afrohej askush. Ama ato pak herë që fliste, i dilnin nga goja apokalipse të mëdha, të shoqëruara me një zë të plotë e të trashë. Ndaj kur ju aftua Fontanës, të gjithë u afruam ta dëgjonim.
Por Corea i vuri dorën mbi shpatulla dhe e ngushëlloi në një mënyrë të habitshme: – Të vdekurit duhet t’i lesh të lirë. Nuk duhet t’i mbajmë gjatë. I hiqet një tjegull çatisë, që shpirti të gjejë vendin e tij.
Pa shtuar asnjë gjë tjetër, Corea u kthye tek banaku dhe piu atë që i kishte mbetur në gotë.
Në mbetëm të heshtur. Tani ishte momenti të ngrinim një dolli për shpirtin. Për shpirtin!
Përktheu: Blerina Berberi
