Tasos Livadhitis

Ta pret mendja, duhej të kisha bërë më tepër kujdes, të paktën të kisha vënë në vijë tërë këtë shi që s’ndalet ose të kisha vështruar me më tepër vetëbesim të ardhmen, sepse fundi vjen pa e kuptuar.
Dhe perdet tunden ndonjëherë e i japin shënjë dikujt që ndodhet larg (atij që s’kemi për ta mësuar kurrë se çfarë do) – brejtjet e ndërgjegjes për shkak të një mëkati të ndyrë të shkaktojnë natën një dhimbje tepër të dëlirë, derisa rreziku bëhet dalëngadalë mjaft familjar e s’të mbron dot më nga vetvetja, si ajo linja hekurodhore e papërdorshme që përshkon vitet e tua fëmijërore dhe humbet në pafundësi.
Oh, ato pasdite fëmijërore, kur qëndroje me ballin puthitur pas xhamit, thuajse i përhumbur, aq sa nëna trembej kur futej në dhomë, sepse vendi ku kishe shkuar ishte shumë larg dhe, ndoshta, ende nuk e ke gjetur rrugën e kthimit.
Dhe më pas takon te shkallët njerëz që kanë vdekur apo që do të vdesin së shpejti – veprime që patën qenë për vite të pakuptueshme dhe befas u bënë të kuptueshme falë një fjale të dëgjuar rastësisht në rrugë, natën, “kthehu, është vonë…”.
Të papritura nate, drita të largëta, lypës të palëvisshëm si shigjeta kilometrazhi që tregojnë se sa të vonuar jemi ende, ura që të shpien përtej përmes dritës së hënës dhe malli ynë për një gjë që s’ka ekzistuar kurrë – ah, të gjitha lumturitë të ishin taksur ty, por ti, nga keqkuptimi apo nga moskokëçarja, kishe zbritur një stacion më përpara.
Shpesh mendoja se duhej të mblidhja shumë suvenire, që të mos zvarriteshin në të kaluarën e errët – dhe, në vija të përgjithshme, ka diçka që s’do ta rrëfejmë kurrë dhe ky ndoshta është fati.
Rrugë të lagura e të pushtuara nga xhindët nëpër të cilat kalojnë fantazmat e ditës, njerëz të një jete tjetër, që do t’i njohim në të ardhmen – për më tepër, ç’faj kam unë që dështova, ditët ishin aq të shkurtra, mbrëmjet aq jofitimprurëse, saqë tani ka shkuar vonë – e çë pastaj? Ndjesia e dështimit na ndjek pas prej vitesh, duke i dhënë jetës sonë trajtën e një përralle, si ajo shërbyesja e vogël, së cilës i përkëdhelnim gjoksin, por, tani që ka vdekur, na shfaqet çdo Krishtlindje në gjumë dhe na uron për shumë vjet.
Ja pra, po ngrysej, të lehurat e qenve largonin klishetë e ditës, ndërsa varfanjakët largoheshin me pamje fajtore, sikur sapo të kishin vjedhur një domethënie të madhe.

Përktheu: Stefan Zhupa