DASHURI ME SHIKIM TË PARË-Wislawa Szymborska-Nobel 1996

 

Ata, që të dy, janë krejt të bindur,

se një ndjenjë e papritur i ka kapur.

E bukur është një siguri e tillë,

por pasiguria është akoma më e bukur.

 

Dhe meqë s’janë takuar kurrë më parë

besojnë se asgjë s’ka patur ndonjëherë mes tyre.

Po ç’thonë rrugët, shkallët, korridoret

ku ata kanë kaluar ndoshta mijëra herë?

 

Do kisha dashur t’i pyes

mos ndoshta u kujtohet –

diku, ballë për ballë

duke u shkëmbyer në një derë, 

mos kushedi ndonjë “më falni” përmes turmës,

apo “i keni rënë gabim” në telefon?

Por e di mirë ç’do thonë.

Jo, asgjë nuk u kujtohet.

 

Do habiteshin sikur të merrnin vesh

që rastësia luante me ta

tashmë prej vitesh.

 

Ende jo krejt e gatshme

për t’u bërë Fati i tyre,

ajo i afronte, i largonte,

u zinte udhën

për t’u hequr sakaq mënjanë

duke qeshur nën hundë. 

 

Ndonëse ata nuk i dallonin

shenja dhe tregues kishte patur.

 

Ndoshta tre vite më parë

apo të martën e kaluar

një gjethe fluturoi

nga njëri sup te tjetri. 

Kishin lënë diçka të binte dhe e morën.

Një top llastiku, kushedi, harruar

gëmushave të fëmijërisë. 

 

Kishte doreza dhe zile dyersh

ku njëra dorë kish prekur gjurmën e dorës së tjetrit.

Dy valixhe përbri pas check-in-it.

Një ëndërr e përbashkët një natë,

harruar sakaq në mëngjes.

 

Çdo fillim, para së gjithash,

është vetëm një rrjedhojë

dhe libri i ngjarjeve

është gjithmonë i hapur në mes.

 

Përktheu: Alket Çani