Wolfgang Borchert
Papritur ajo zgjohet. Ishte ora dy e gjysmë. Vrau mendjen, po përse u zgjua. Ah po! Në kuzhinë dikush ishte përplasur me një karrige. Mbajti vesh për ndonjë zhurmë nga kuzhina. Mbretëronte qetësia. Ishte qetësi e madhe, dhe kur kontrolloi me dorë vendin pranë vetes në krevat, e kuptoi se ishte bosh. Pra ishte kjo që krijonte një qetësi aq të veçantë; mungonte frymëmarrja e tij. U çua dhe eci me hamendje përmes errësirës drejt kuzhinës. U takuan në kuzhinë. Ora tregonte dy e gjysmë. Pa se pranë dollapit të kuzhinës qëndronte diçka e bardhë në këmbë. Ndezi dritën. Po qëndronin përballë njëri-tjetrit me këmishë. Natën. Në orën dy e gjysmë. Në kuzhinë. Mbi tavolinën e kuzhinës ishte kanistra e bukës. Pa se ai kishte prerë bukë për vete. Thika shtrihej ende pranë kanistrës dhe mbi mbulesë kishte thërrime buke. Kur shkonin në mbrëmje në krevat për të fjetur, ajo e pastronte gjithnjë mbulesën e tavolinës. Çdo mbrëmje. Por ja ku ishin tani thërrimet mbi mbulesë. Edhe thika ishte aty. Ndjeu sesi e ftohta e pllakave të dyshemesë po i hynte ngadalë nga këmbët në trup. I hoqi sytë nga kanistra. “M’u bë sikur dëgjova këtu diçka”, tha ai dhe i hodhi sytë përqark në kuzhinë.
“Edhe unë dëgjova diçka”, iu përgjigj ajo e në këtë mes pa se natën me këmishë ai dukej vërtet plak. Aq plak sa ishte. Gjashtëdhjetetre. Gjatë ditës dukej ndonjëherë më i ri. Ajo duket shumë plakë tashmë, mendoi ai, me këmishë duket mjaft plakë. Por ndoshta për shkak të flokëve. Natën tek gratë kjo ndodh gjithmonë nga flokët. Ato bëjnë papritur që të dukesh aq e vjetër. “Ti duhej t’i kishe veshur këpucët. Këmbëzbathur në pllakat e ftohta. Do ftohesh.” Ajo nuk e vështroi, sepse s’mund të duronte që ai po gënjente. Që ai gënjente, pasi kishin tridhjetenëntë vite të martuar. “M’u bë sikur dëgjova diçka këtu”, tha ai edhe një herë duke i hedhur përsëri sytë pakuptim nga një cep tek tjetri, “dëgjova diçka këtu. Atëherë mendova se po ndodh diçka”. “Edhe unë dëgjova diçka. Por me siguri s’pati asgjë”. Ajo e ngriti kanistrën nga tavolina dhe i shkundi thërrimet nga mbulesa. “Jo, me siguri s’pati asgjë”, i mbajti ai i pasigurt ison.
Ajo i erdhi në ndihmë: “Eja plako. Me siguri ishte diçka përjashta. Eja plako në krevat. Ti po ftohesh. Mbi pllakat e ftohta.”
Ai pa në drejtim të dritares. “Po, me siguri ka qenë përjashta. Mendova se ishte këtu.”
Ajo ngriti dorën për tek çelësi i dritës. Duhet ta mbyll tani dritën, përndryshe detyrohem të shoh kanistrën, mendoi ajo. Sidoqoftë s’duhet t’i hedh sytë nga kanistra. “Eja plako”, tha dhe e mbylli dritën, “me siguri ishte përjashta. Ulluku i çatisë përplaset gjithmonë me murin, kur fryn erë. Ishte me siguri ulluku i çatisë. Kur ka erë përplaset gjithmonë.” Ecën të dy në terr nga korridori për në dhomën e gjumit. Këmbët e zbathura llapashiten në dysheme. “Po, era është”, tha ai. “Kishte erë tërë natën.” Kur ishin shtrirë në krevat, ajo tha: “Po, kishte erë tërë natën. Ishte me siguri ulluku i çatisë.”
“Po, mendova se ishte diçka në kuzhinë. Me siguri ishte ulluku i çatisë.” Ai i tha këto sikur ishte përgjumësh. Por ajo e vinte re, sa i pavërtet tingëllonte zëri i tij, kur ai gënjente. “Është ftohtë”, tha ajo dhe gogësiti me zë të ulët, “po zhytem poshtë jorganit. Natën e mirë.” “Natën”, u përgjigj ai: “po, ftohtë është tashmë, shumë ftohtë.” Pastaj ra heshtja.
Pas shumë minutash ajo dëgjoi se ai po përtypej me zë të lehtë dhe me kujdes. Qëllimisht mori frymë thellë dhe uniformisht, me qëllim që ai të mos e vinte re, që ajo ishte ende zgjuar. Mirëpo përtypja e tij ishte aq e rregullt, saqë ngadalë gruan e zuri gjumi. Kur ai erdhi mbrëmjen tjetër në shtëpi, ajo i vuri para katër feta buke. Më parë ai kishte patur mundësi të hante vetëm tre feta.
“Ha i qetë katër feta”, tha ajo dhe u largua nga llampa e dritës. “Mua s’ma duron aq mirë stomaku këtë bukë. Ha plako një fetë më shumë. Mua s’më bën aq mirë. Pa sesa thellë u përkul ai mbi pjatë.
Ai nuk e ngriti kokën. Në këtë çast asaj i erdhi keq për të.
“Po ti s’mund të hash vetëm dy feta”, tha ai i përkulur mbi pjatën e vetë.
“Posi jo. Në darkë nuk më bën mirë buka. Ha plako. Ha plako.”
Veçse pas një copë here ulet ajo në tavolinë nën llampën e dritës.
Përktheu nga gjermanishtja: Gaqo Karakashi
