Wolfgang Borchert 1947 Ata e panë nga larg, teksa vinin drejt tij, sepse ai kishte mbetur atje. Kishte një fytyrë shumë të plakur, por kur u afrua, dalluan se në të vërtetë ai ishte vetëm rreth të njëzetave. Bashkë me fytyrën e tij të plakur, ai u ul pranë tyre në stol. Dhe pastaj u… Keep Reading
Wolfgang Borchert Papritur ajo zgjohet. Ishte ora dy e gjysmë. Vrau mendjen, po përse u zgjua. Ah po! Në kuzhinë dikush ishte përplasur me një karrige. Mbajti vesh për ndonjë zhurmë nga kuzhina. Mbretëronte qetësia. Ishte qetësi e madhe, dhe kur kontrolloi me dorë vendin pranë vetes në krevat, e kuptoi se ishte bosh. Pra… Keep Reading
Wolfgang Borchert Na ishin njëherë dy njerëz. Kur ishin dy vjeç, rriheshin njëri me tjetrin me duar. Kur ishin dymbëdhjetë, rriheshin njëri me tjetrin me hunj dhe qëlloheshin me gurë. Kur ishin njëzet e dy e qëlluan njëri-tjetrin me pushkë. Kur ishin dyzet e dy e goditën njëri-tjetrin me bomba. Kur qenë gjashtëdhjetedy u… Keep Reading
Wolfgang Borchert Zgavra e dritares tek muri i vetmuar gomësinte në ngjyrë të kaltërt në të kuqe nën diellin e plotë të mbrëmjes që po binte. Retë e pluhurit vezullonin midis mbetjeve të oxhaqeve të lartësuar… Keep Reading
