Thnegla-Arbër Zaimi

Thnegla-Arbër Zaimi

 

si mund të jetë vallë?

ndoshta ende duke lundruar e duke iu lumturuar

vetmisë që s’duhet t’ia kishe parë në sy?

 

lundrimet janë të bukura, e ti do të doje

të ishe duke lundruar

pikërisht në këto çaste të përbaltura

të një dimri të shtërzyer dëborash

në fakt ti nuk lundron, ti i lë të lira të lundrojnë

anijet e tua. po çfarë do të thotë kot më fakt?

ajo është e sigurt që ti po fsheh diçka në xhep

e përpiqet të kërkojë sërish, ndoshta do ta gjejë diçka

tjetër kësaj radhe…

e ti natyrisht që fsheh gjëra në xhepa, po kurrë s’do ta lejosh

të kërkojë aty, të paktën jo pa të prekur. sepse kot

do të thotë shumë.

e prapë ankohet, kinse vetëm ajo ka nevojë për ty

e prapë është kaq e dashur kur kapet në befasi

kaq naivisht

buzëqeshje

si ndihesh, më mirë a më keq pasi shkruan atë

që ajo dëshiron të lexojë?

ajo s’ka nevojë për gjë, në fakt veç ti ke nevojë për dikë

që të jetë e madhe sa ty, e qielli tepër i vogël të rrijë para saj

ndërkohë ndodhin lapsuse në sfond

por…

do të ndiheshe më mirë po të veproje sipër saj

në vend që të shkruaje e të shkruaje për të.

(a s’ishe ti vallë intelektuali distant zoti z.?)

pse je kaq i ngrohtë ndaj saj, ose të paktën pse mendon kështu ajo?

po ti kurrë nuk e supozon vetveten. agjent i së vërtetës.

e kjo do të thotë pasion.

pra edhe përjetimet e saj të dyta ti, njësoj si të parat

ia shpjegon teorikisht. një teori pasioni që asaj i duket iracionale…

ndërkohë që i kërkon të vijë

e ajo përpiqet të të japë një përgjigje të frikshme

ndërkohë që hedh hipotezën që mund të të telefonojë qoftë

dhe vetëm për të të dëgjuar zërin

për të buzëqeshur, e për të mbyllur sërish telefonin

e ty të vjen për të qeshur, sigurisht.

 

pastaj ajo tërhiqet në korrigjim, po të mos ishe në qytetin me korba

po të ishe në një tjetër dimension përmasor

ndoshta ajo do të të shkruante

gjëra me më shumë kuptim, që ta shplajnë konfuzionin

e që ti ta kuptosh se ku dyndet gjaku

ku dyndet?

a vjen a’s vjen ajo?