Atdheu-Janis Ricos Të vrarët i lanë në fushë me kuajt dhe qenin e zi. Flamurët i kishin fshehur në shpellat shekullore. Ajo ç’quajtëm atdhe ishte gjinkallë, ullinj, puse, landra, dy lopë të zeza që ëndërrojnë poshtë plepave dhe një mermer i thyer në mes të bahçes së verdhë, ku një zog rri mbi njërën… Keep Reading
Lulediej-Janis Ricos Lulediej të mëdhenj dhe verbues mes nje kopshti të shkretë. Një mijë sytë e mesditës, të verdhë. Shndritje e verdhë, zbrazëti e verdhë e verës, që përzhit gurë, misra trupa. Poezia, verbuar nga gjithë ky shkëlqim, kërkon një hije, sajon njê hije, bëhet më dritë se ç’qe. Përktheu: Romeo Çollaku Keep Reading
STATUJAT DHE NE-Janis Ricos Statujat e qeta, s’e vrasin mendjen që roniten; u priten krahët, këmbët a kryet dhe ato prapë rrinë drejt, në të njëjtin qëndrim, apo, të shtrira përmbys, buzëqeshin, apo, barkazi, na kthejnë kurrizin neve dhe kohës a thua se çiftëzohen, a thua se i dorëzohen një dashurie të pafund, dhe… Keep Reading
Mëhallat e botës-Janis Rico Janë të pikëlluara mëhallat, janë të çveshura mëhallat. Retë qëndrojnë këmbëkryq sipër shtëpive dhe pinë bishtat e cigareve të ditës. Ja dyqani i kosaxhiut në qoshe. Llamba e parë ndizet. Qan një foshnjë. Vaji i saj varet nga mbasdita si varet katanàja e rreckosur nga telat e telefonit. Dhe nënat,… Keep Reading
ME ERËN-Janis Ricos Era zuri të fryjë, të rendë në udhë, në livadh. Para erës vraponin qetë, bujqit, djali i mamisë. I fundit, duke çaluar, vinte Zoti. Nga dritarja, një grua, mbas xhamave, e vështroi në sy. Pastaj i uli sytë, i ktheu shpinën, iu afrua tryezës dhe nisi të presë bukën. Përktheu:… Keep Reading
Harrim-Janis Ricos Shtëpia me shkallën e drunjtë dhe portokajtë kundruall malit të kaltër. Nëpër dhoma sillen butë rrethinat. Në dy pasqyrat pasqyrohet cijatja e zogjve. Vetëm në mes të dhomës së gjumit janë braktisur dy pantofla pleqsh. Kështu me t’u ngrysur, të vdekurit kthehen në shtëpi për të marrë ndonjë plaçkë të tyre që… Keep Reading
Ditar internimi-Janis Ricos (fragment) Miços i erdhi sot një letër prej vendlindjes së tij, Skopelos, Antigona i shkruan: “Vjeshta në ishull u mbush me zambakë të verdhë. O Miço ziu – i thotë – nuk besoj se i mban mend këta zambakë;. ti nuk merrje vesh nga botanika.” Miçoja fshiu syzet, e lexoi edhe… Keep Reading
Një çikë padjallëzi-Janis Ricos Ditë të qeta me pemë të shumta. Të shkon ky fllad rreth buzëve. Të shkon kjo lule që je duke soditur. Pra, nuk qenkan gënjeshtër deti, perëndimi dhe kjo varkë që lundron trëndafilishtës së muzgut duke patur për pasagjere të vetme një vajzë dhe një kitarë të pikëlluar. Lërmë t’u… Keep Reading
Sonata e dritës së hënës-Janis Ricos (Fragment) Dhe hëna, një vrimë në kafkën e botës – mos shiko ç’ka brenda, është një forcë tërheqëse që të gllabëron – mos shiko, mos shikoni, mbamëni vesh ç’ju them – do të bini brenda. Ky marramemdth i bukur, i lehtë – do biesh – një pus i mermertë… Keep Reading
Kastanja-Janis Ricos Atje lart, si nesër, i vranë që të dyzetë. Njëzet vjet kaluan. Askush nuk ua përmendi emrat. Ti e kupton jetën tonë. Çdo vit, në ditë si kjo, gjenin poshtë plepave një tjegull të thyer, dy thëngjij të shuar, pak temjan, një shportë me rrush, një qiri prej dylli bletësh me fitil… Keep Reading
