STATUJAT DHE NE-Janis Ricos

 

Statujat e qeta, s’e vrasin mendjen që roniten;
u priten krahët, këmbët a kryet
dhe ato prapë rrinë drejt, në të njëjtin qëndrim,
apo, të shtrira përmbys, buzëqeshin,
apo, barkazi, na kthejnë kurrizin neve dhe kohës
a thua se çiftëzohen, a thua se i dorëzohen
një dashurie të pafund, dhe ne i vështrojmë
me një lodhje dhe një brengë të pashpjegueshme. Më vonë
kthehemi në hotelin e lirë, mbyllim perdet
që të pakësohet drita e mesditës dhe, cullakë edhe ne,
përpiqemi, të shtrirë në shtratin e parehatshëm,
të imitojmë ngurosjen e kulluar të statujave.

 

Përktheu: Alket Çani