Atdheu-Janis Ricos

 

Të vrarët i lanë në fushë

me kuajt dhe qenin e zi. Flamurët i kishin fshehur në shpellat shekullore.

Ajo ç’quajtëm atdhe ishte gjinkallë, ullinj, puse, landra,

dy lopë të zeza që ëndërrojnë poshtë plepave

dhe një mermer i thyer në mes të bahçes së verdhë,

ku një zog rri mbi njërën këmbë duke ajgëtuar tej,

më tej harresës dhe kujtimit.

Kështu me pak baltë, dy kokrra misër dhe një karafil

nënat plaka u sajuan nga një nuskë

dhe i përcollën në heshtje.

Përgjithnatë i ndiqte pas me blegërima delja mbarsë.

 

Përktheu: Romeo Çollaku