Poezi nga Shpëtim Selmani

 

Bie një shi i imët.

Një sorrë nuk ndalet së

ankuari  për qetësinë

e liqenit.

Kamarieri rrapëllin

pandërprerë,

vetëm atdheu i pulëbardhave

është burim i paqes.

Ginsberg-u ishte këtu,

Neruda, i vetmi që kishte mbetur

gjallë në sajë të vjershave.

Brodsky e Amichai,

Transtromer-i e Hughes-i,

Montale e Auden-i.

Ndërkohë klasat sunduese

ende e shohin dhunën si mjet.

Nevoja për nënshtrim

jehon kudo.

Arsyeja ka harruar

se çfarë do të thotë triumf.

Porosis një espresso,

iluminohem dhe gëzohem,

që jam një pasardhës i mjerë

i tyre dhe pastaj

e refuzoj në mënyrë kategorike

çdo gjë bashkëkohore.

____

Strugë