KUAJT-PABLO NERUDA

 

Që nga dritarja i pashë kuajt.
Ishte në Berlin, në dimër. Drita
ishte pa dritë, qielli pa qiell.
Ajri i bardhë si një bukë e freskët.
Dhe nga dritarja ime një cirk i shkretë,
kafshuar nga dhëmbët e dimrit.
Prej mjegullës dolën papritur
dhjetë kuaj që një njeri i ngiste.
Duke dalë, pothuaj si zjarri valëzuan,
veç për sytë e mi botën e mbushën
botën e zbrazët gjer atëherë. Të përsosur, të ndezur,
si dhjetë perëndi me këmbë të gjata, të pastra,
me krifa që i ngjanin gjumit të kripës.
Me vithet të rrumbullta si portokaj.
Kishin ngjyrë mjalti, të qelibartë, të zjarrtë.
Si kulla qenë qafat e tyre
të prera në gur krenarie,
dhe, si një robinjë,
fuqi u dilte nga sytë e egërsuar.
Dhe atje, në heshtje, mu në mes
të ditës së dimrit të pistë e të çrregullt,
kuajt e vrullshëm ishin gjaku,
rritmi, thesari nxitës i jetës.
I pashë, i pashë dhe u rilinda: pa e ditur,
atje ishte burimi, vallëzimi i artë, qielli,
zjarri që jetonte te bukuria.
E kam harruar dimrin e atij Berlini të zymtë,
por kurrë s’do të harroj dritën e kuajve.

Përktheu: Bajram Karabolli