Woody Allen
Në Transilvaninë e thellë konti Drakula dergjet në qivur në pritje të rënies së muzgut. Duke qenë se dielli është vdekjeprurës për të, Drakula fshihet nën hijen e sigurt të varrezave familjare në një zgavër të veshur me saten, mbi të cilën shndrijnë të argjendta shkronjat me emrin e fisit të tij. Pas rënies së muzgut, i udhëhequr nga një instinkt i pashpjegueshëm, demoni del nga strofkulla vetmitare, dhe, duke marrë trajtën e ujkut apo të lakuriqit të natës, sillet përqark krahinës së mbytur në terr duke u pirë gjakun njerëzve që i bien viktimë. Në fund, përpara se rrezet e diellit, armikut të tij të betuar, lajmërojnë lindjen e ditës së re, ai shpejton të struket në qivurin e fshehtë dhe të paarritshëm për të rënë përsëri në gjumë, dhe cikli përsëritet.
Ja, konti rrotullohet përgjumshëm. Një instinkt i i pashpjegueshëm i hyn përmes drithërimës së qerpikëve dhe i tregon se nata thuajse ka rënë, dhe çasti i tij është afër. Sot ai nuk mund ta përballojë etjen. Ja ku qëndron i shtrirë, plotësisht i zgjuar, veshur me mantelin e zi me astar të kuq dhe me frakun me bisht, në pritjen e çmendur të momentit të saktë të rënies së muzgut, kur do të mundë të hapë kapakun e qivurit.
Kontit i duhet të vendosë se kush do të jetë viktima e radhës. Bukëpjekësi dhe e shoqja, mendon fshehtazi me vete, janë kaq të shijshëm, të gatshëm dhe nuk dyshojnë aspak. Kujtimi i dy bashkëshortëve të pafaj, të cilëve me kaq mund ua kishte fituar besimin, ia ngacmon ethshëm etjen për gjak, dhe ai mezi arrin të durojë sekondat e fundit të pritjes, përpara se me një kërcim të vetëm të gjendet jashtë shtratit të përzishëm në ndjekje të presë së tij.
Befas ndjen perëndimin e diellit. Si një ëngjëll skëterre konti ngrihet në këmbë, dhe me t’u shndërruar në lakuriqin e natës, merr udhën fluturimthi drejt shtëpisë së viktimave që nuk mund të dinin asgjë.
“Oh, konti Drakula, ç’surprizë e këndshme!” thërret e shoqja e bukëpjekësit duke e futur në shtëpi. (Konti, përpara se të paraqitej, kishte marrë përsëri pamjen e tij njerëzore duke fshehur për mirësjellje qëllimet e veta gjakpirëse).
“Ç’e mirë ju solli kaq herët?” pyet bukëpjekësi.
“Ftesa juaj për darkë,”përgjigjet konti. “Shpresoj të mos gabohem; më kishit ftuar sot për darkë, apo jo?”
“Po, sot për darkë, por keni ardhur shtatë orë përpara.”
“Urdhëroni?” pyet Drakula, duke vështruar rreth vetes me habi.
“Mos keni ardhur për të soditur bashkë me ne eklipsin?”
“Eklipsin?”
“Sot kemi eklips të plotë diellor.”
“Çfarë?”
“Disa minuta errësire midis mesditës dhe orës dymbëdhjetë e dy minuta. Kini mirësinë të hidhni sytë nga dritarja.”
“Oh, oh, i mjeri unë, ç’më gjeti.”
“Si?”
“Nëse keni mundësi, po ju kërkoj ndjesë… me leje.”
“Ç’leje, Shkëlqesia Juaj?”
“Duhet të largohem –hëm, ç’dreq…” përdridhet, duke kërkuar me ngulm dorezën e derës.
“Të shkoni tani? Po ju sapo na erdhët!”
“Po, por më duket se erdha gabim…”
“Sa i zbehtë që dukeni, Shkëlqesi.”
“Vërtet? Kam nevojë për ajër të pastër. Më vjen shumë mirë që ju pashë…”
“Uluni kont, ju lutem. Urdhëroni diçka për të pirë.”
“Për të pirë? Jo, më duhet të shkoj. Ej, po më shkelni mantelin!”
“Hë pra kont, mos na bëni naze, uluni. Pakëz verë?”
“Verë? Oh, jo faleminderit, kam kohë që nuk pi… mëlçia, siç e dini… Më duhet të shkoj, sinqerisht; më ra ndërmend se kam lënë ndezur dritat në kështjellë… fatura e dritave do të më kushtojë qimet e kokës.”
“Ju lutem,” thotë bukëpjekësi duke i hedhur krahun kontit në shenjë miqësie të sinqertë, “nuk na shqetësoni aspak. Mos u ndjeni ngushtë edhe pse keni ardhur para kohe.”
“Do të kisha dashur me gjithë qejf të rrija, por në qytet po mbahet një mbledhje me kontër të vjetër rumunë dhe më kanë ngarkuar të përgatis antipastat.”
“Gjithë jetën keni nxituar, ju! Është një mrekulli që deri tani nuk ju ka rënë infarkti.”
“Keni të drejtë, por …”
“Për sot në mbrëmje kemi pulë me pilaf,” ndërhyn e shoqja e bukëpjekësit, “shpresoj t’ju pëlqejë.”
“Shkëlqyeshëm,” thotë konti, buzëqeshës, duke e shtyrë gruan drejt një togu me tesha për t’u larë; pastaj, duke hapur gabimisht derën e një dollapi muri, hidhet brenda me nxitim.
“Mallkuar qoftë, ku dreqin është dera e jashtme?”
“Ah, ah,” psherëtin e shoqja e bukëpjekësit, “ç’tip i çuditshëm, konti ynë.”
“E dija se do t’ju pëlqente,” thotë Drakula duke buzëqeshur me zor. “Mu hiqni qafe tani.”
Më në fund e gjen derën e daljes, por tashmë është tepër vonë.
“Grua, pa shih,” thotë bukëpjekësi, “eklipsi duhet të ketë mbaruar; po del dielli.”
“Pikërisht kështu” vëren Drakula, duke përplasur derën.
“Vendosa të qëndroj. Mbyllni kapakët e dritareve, shpejt, shpejt ! Nxitoni!”
“Çfarë kapakësh?” pyet bukëpjekësi.
“Nuk kini kapakë në dritare, kështu? E dija. A keni qilar në këtë farë shtëpie?”
“Jo” përgjigjet gruaja e zënë ngushtë, “i kam thënë kaq herë tim shoqi ta ndërtojë një, por nuk ma ka vënë kurrë veshin. Eh, ta dinit ju ç’burrë kam unë!”
“E ndaj dhimbjen me ju, ku është dollapi i murit?”
“E dini se ku është, Shkëlqesia Juaj. Sa shumë na bëtë për të qeshur mua dhe time shoqe.”
“Ah, çfarë tipi i lezetshëm, ky konti.”
“Hajde, kont, dilni nga dollapi. Mjaft me këto marrëzi.”
Nga brenda dëgjohet zëri i Drakulës: “Nuk mundem, ju lutem të më besoni. Më lini këtu brenda, jam fare mirë.”
“Zoti kont, jepini fund shakasë, për zotin. Po na bie të fikët nga të qeshurat.”
“Duhet t’ju them se ky dollap më pëlqen.”
“Po, por…”
“E di, e di… ndoshta po habiteni, por unë këtu ndiej kënaqësi. Dje po i thosha zonjës Hess: Falmëni një dollap për të qenë dhe mund të fle me orë të tëra. Ç’njeri i mirë, kjo zonja Hess, pakëz e trashë, por e këndshme !…tani m’u hiqni sysh, dhe kthehuni kur të perëndojë dielli. Oh, Ramona, la-da-da-de-da-de, Ramonaaa…”
Në këtë çast mbërrin kryetari i komunës me të shoqen, zonjën Katja.
U kishte rënë rruga andej dhe kishin vendosur t’i bënin një vizitë mikut të tyre, bukëpjekësit.
“Mirëdita, Jarslov, shpresoj që unë dhe Katja nuk po ju bezdisim.”
“Aspak, zoti kryetar. Zoti Drakula, dilni nga dollapi, kemi miq.”
“Këtu është konti?” pyet i habitur kryetari i komunës.
“Dhe as që mund ta merrni me mend se ku gjendet,” thotë e shoqja e bukëpjekësit.
“Çudi që ka dalë në këtë orë. Të them të drejtën nuk më kujtohet asnjëherë ta kem takuar ndonjëherë gjatë ditës.”
“Mirëpo ja që sot e kemi këtu: dilni, Shkëlqesia Juaj!”
“Ku është?” pyet Katja, duke mos ditur nëse duhej të qeshte apo jo.
“Ejani pra, dilni!” thotë gruaja e bukëpjekësit e cila e kishte humbur durimin.
“Është në dollap,” mërmërit i shoqi si të kërkonte ndjesë.
“Vërtet?” pyet vizitori.
“Hë pra tani,” thotë i zoti i shtëpisë, me mirësjellje të sforcuar, duke trokitur në derën e dollapit, “mos e teproni, se nuk ka lezet, kemi mysafir zotin kryetar të komunës.”
“Forca, zoti Drakula, dilni jashtë,” thërret kryetari, “ta kthejmë një gotë.”
“Jo, s’ka gjë, vazhdoni vetë. Kam punë këtu.”
“Në dollap?”
“Po, në dollap, nuk dua t’ju bezdis. E dëgjoj se ç’thoni edhe që nga këtu ku jam.
Do të marr pjesë në bisedë kur ta shoh të nevojshme.”
Të pranishmit shohin njëri-tjetrin duke ngritur supet. Hapet një shishe verë dhe nisin të pinë.
“Çfarë eklipsi sot” thotë kryetari duke e gjerbur pak verë.
“Ashtu është,” pranon bukëpjekësi, “i pabesueshëm.”
“Vërtet; një ngjarje emocionuese,” dëgjohet zëri nga dollapi.
“Çfarë thatë, Drakula?”
“Asgjë, asgjë. Mos ma vini veshin.”
Kështu koha kalon, deri në çastin kur kryetari i komunës, duke mos mundur të durojë më, shqyen derën e dollapit me britmën: “Hë pra, Drakula, gjithnjë kam qenë i mendimit se jeni një burrë i pjekur. Jepuni fund këtyre marrëzive.”
Drita e ditës, ndërsa hynte në dhomëzën e vogël shkaktoi klithmën e monstrës së skëterrshme, e cila dalëngadalë shndërrohet në skelet, dhe pastaj në pluhur eshtrash përballë syve të të pranishmëve. Duke u përkulur mbi togun prej hiri të bardhë që rrjedh mbi dysheme, gruaja e bukëpjekësit ulërin:
“Do të na rrini për darkë?”
Përktheu: “Ivan Katastrofov”
