Ky yll është për të gjithë ne-Tasos Livadhitis

Ky yll është për të gjithë ne-Tasos Livadhitis-(1952)

                          [….]

Dhe të gjeja përmes heshtjes në një yll
në vendimin tonë
në këtë ditar të grirë që më la komshiu im
para se të vdiste
në një pagure ku uji i saj i pakët cicëronte
si buzëqeshja jote
të gjeja në cigaret tona të ndezura që ndritnin në errësirë
si lotët e tu
të gjeja në dëshpërimin tonë, në shpresën tonë, në një
shall të vogël
gjysmën tjetër e mbante veshur një shok në orën 
që pushkatohej.
Të kisha rigjetur, në të gjitha netët që nuk dija nëse
do të shihja më.
Dhe në mbrëmje kur mbështetesha në tendën e akullt
dhe dëgjoja shiun,
ëndërroja
e të gjeja.
Të gjeja, e dashur, në buzëqeshjen e njerëzve 
të nesërm.
Po, e dashura ime. Shumë para se të të takoja
unë të prisja. Gjithnjë të prisja.
Kur isha fëmijë dhe nëna më shihte të pikëlluar
kërrusej dhe më pyeste. Çfarë ke bir?
Nuk flisja. Vetëm shihja prapa supit të saj
një botë bosh pa ty.
Dhe teksa mbartja ecejakeve shkumësin fëmijë
e bëja për të mësuar të të shkruaja ty këngë.
Kur mbështetesha tek xhami me shi, ishte se ende
vonoheshe
kur natën i shihja yjet, ishte sepse më mungonin
sytë e ty
dhe kur trokiste dera dhe e hapja
nuk kish njeri. Por diku mes njerëzve ishte
zemra jote që rrihte.
Kështu jetova. Gjithnjë.
Dhe kur u gjendëm për herë të parë- të kujtohet?- 
Më zgjate dorën tënde kaq butësisht
sikur më njihje prej vitesh. Po sigurisht
më njihje. Se para se të hyje në jetën time ende
kishe jetuar shumë thellë ëndrrave të mija
e dashura ime.
Të kujtohet, e dashura ime, “ të madhen ditën tonë të parë” ?
Të shkonte ky fustan i verdhë
një fustan i lirë i thjeshtë, por ishte kaq e verdhë e bukur.
Xhepat të qëndisura me lule të mëdhaja kafe.
Të shkonte fytyrës tënde dielli
të shkonte në cep të rrugës kjo ré
e trëndafiltë
dhe ai zë i largët i një mprehësi endacak
të shkonte.

[…]

Pastaj erdhi shiu. E shkruaja në xhamat tona të avullta
emrin tënd
dhe kish një qiell të pastër në dhomën tonë. Të mbaja
duart
dhe kështu kishte gjithnjë jeta, qiell dhe besim.
Të kujtohet që ulesha në gjunjë mbrëmjeve dhe të hiqja këpucët
sa më hidhëronin këpucët e tua, gjithmonë të pikëlluara,
në qoshka të ngrëna
ndoshta të futej ujë, e dashura ime
po nuk e thoshe. Vetëm qeshje.
Pastaj kërruseshe e heshtur dhe arnoje xhaketën time
të vjetër.
Një degëz e lulëzuar bajame qafëza jote e përkulur.
Jo pra, nuk do të të marr prej duarve të mia era
as nata
askush nuk do të të marr. Dëgjon? Dëgjon?

[…]

Përktheu nga greqishtja: Ardita Jatru