Korbi -Edgar Allan Poe (1809-1849)

Korbi -Edgar Allan Poe (1809-1849)

 

Një mesnate tejet të zymtë i përhumbur me terr në shpirt

Po lëçisja ndër shkrime të lashta fatin që më ra për short

Një trokitje e mezindier, m’u përhi me puhi t’erës

Sikur t’ishte dikush pas derës që me drojë po përgjon-

“Ndoshta është shtegtar i vonë”, mu pas derës po përgjon;-

Mëpastaj, ra heshtje mort

 

Ah, unë rroj veç të tregoj, ish’ dhjetor i ftohtë kallkan

Dhe çdocila urë n’ prushanë, hijet kobshëm i lëshonte

Fort gjakoja agu t’agonte;-n’agonì shpirti t’shëlbohej

Malli shkrimesh s’po lehtohej-malli për të bekuarën Lenorë

Vashëz e vyer dhe e shtrenjtë, engjëjt e pagëzuan “Lenorë”

Por pa emër për kurorë

 

Perde t’purpurta, hijerënda, posi gjëmat fshiknin xhamat

Angështonin, ankthëronin, si asnjëherë tash sa mot;

Zemra brofte për t’vërtetën, përnjëherë po bindja veten

“Një shtegtar i ngratë në natë ma zu derën e odës zezonë –

Një shtegtar i natës vonë mu pas derës së odës zezonë;-

Ja kjo është e kurrgjë n’botë.”

 

Do t’ia them veç natës së varrit si desh vdiqa për së gjalli

“Siç t’ka hije mik a mike, të lyp ndjesë s’të prita dot

Thashë me zërin që u tret n’erë, siç u shua trokitja n’derë

Ra aq lehtë-lehtë për besë, n’derë të odës që sterron

Hapa derën hapakrah me durimin që m’u sos

Pas kësaj, terr gjithkahmos

 

Kur në terr kredhur kundroja, sakaq beftë po shestoja

Aso ëndrrash ku morti mundet, fundit fundi i vjen prore

Mes hamendjesh e vramendjesh, krejt po çmendesha i çmeritur

Porse terri s’kish të sosur, tejendanë kishte pllakosur

Plot me drojë u belbëzua, u end pezull emri “Lenorë”

Sikur doli prej kraharori, e jehoi emri “Lenorë”

Pas kësaj heshtje mizore

 

Ikur territ, në odë ardhur, shpirt e mendje m’ishin trandur

Porse ja! Ja tek dëgjohet!, ai “tak-tak” që nuk harrohet!

“S’ka se si të jetë gjë tjetër” thashë “n’dritare vërtitet pezull;

Tash po vete, më s’durohet, kjo enigmë duhet t’zbulohet

Sall një grimë zemër duro, ja enigma tash po soset

Përpos erës kurrgjë jo!”

 

Në dritare hapa kanatat, kur sakaq doli nga nata

Hyri brenda korb i rrallë fort, që s’është parë qyshkahmot

Jo nuk dha aspak të njohur, jo asfare s’kuvendoi

Si zotëri a zonjë e rëndë, mbi derë t’odës një vend zgjodhi

Flatëroi mbi bust Palade, mu mbi derë të odës shkon

E zë vend sikur t’ish Zot

 

Sa u qas ky zog në çast, seç ma ktheu zinë në gaz

Ish i marrë a bënte vetë kapardisej si trim me fletë

“je hiçaskushi pa kurrkënd” , thashë ,“por krenar për sojin tënd”

Ikanak natës pa anë, fillikat në tramundanë, anës territ Plutonian

Hijezymtë që veç zymton, thuajmë emrin që t’pagëzon

Krrokon korbi “Kurrëmë jo!”

 

Mbeta shtang, kur shpendi foli, fare qartë fjalën e nxori

As këtu e as gjetiu as s’është parë as s’është dëgjuar

S’ka dalë zog a shtazë mbi tokë, asisoj fjalës t’ia thotë,

Mbi derë t’odës t’nis e kumtojë, si të paskësh shpendi gojë

Rreket të flasë, jep e merr, përmbi bust derdhur n’mermer

Emërkobi “Kurrëmë jo!”

 

Porse korbi vetmitar, përsërit të njëjtat fjalë

Gjithësaherë e nyjëtonte, peshë e pezull sërish e çonte

Mëpastaj fare s’bëzajti, për një çast frymën e mbajti

S’është i pari as i fundit” thashë “do shkojë tek të shumtit

Edhe ky do t’ik askundit dhe pse shpresa vdes e fundit”

Krrokon korbi “Kurrëmë jo”

 

Kur dëgjova fjalët e tij, në gjoks zemra më ka ngri

Por të paktën çka ai thotë, është e vetmja fjalë në botë

Nxënë prej të zot të patënzonë, pasi fati e kish fundosur

Nëpër kobe helme e vrere, kur e çmendën nga marazi

Dhe në zgrip të shpresës së sosur, veç ofshante i marrosur

Në zezonën e “Kurrëmë jo”

 

Dhe ja korbi sërish në çast, prapë ma kthen makthin në gaz

Në kolltuk u terezita, ballas zogut mbi bust n’derë t’odës

Shumëçka kisha për të shkoqitur një përgjigje të mezipritur

Nga ato veç njëra sosh, më shkretonte e më kthente në bosh

Zog ogurzi ç’kumt e ç’kob rrekej t’kumtonte krejt ndjellamort

Kur krrokonte “Kurrëmë jo”

 

Ja për k’to mendjen e vrisja, prej kurrkujt përgjigje s’prisja

Shpendit zjarr sytë i flakëronin, ma shkrumbonin kraharorin

Mbi nënkresën e stolisur prej shandanit llamburisur

Pak u preha prej asaj ploje të kujtimit të kahershëm

Ajme prehje për të s’do ketë, as për mallin e asojetshëm

Në jetë të jetëve “kurrëmë jo”

 

Tejendanë me temjan mbushën, Serafinët që lart bëjnë rojë

Çap i tyre ndihej n’odë shtronin hapin mbi fundshtrojë

“Jepi fund” thashë “mënisë ndaj Zotit, robi i tij është rob i mortit

Ai t’çon helmin e kujtimit, Ai t’çon melhem t’harrimit

Pi nepenthë, pi fatgjorë, në këtë botë s’ka më Lenorë”

Krrokon korbi “Kurrëmë jo”

 

“Profet” thirra “krijesë e tmerrit, në mos pjellë e territ të ferrit

I mënxyrtë sikur mandata, të shtrëngoi t’vish këtu shtrëngata

Në mos Qoftlargu këtu të flaku, të kallësh datën e të tmerrosh

Dynden hijet në shtëpi yshten- tregomë, tregomë ogurkob

A ka n’Galaadë balsam për mort- tregomë, tregomë ogurkob

Krrokon korbi “Kurrëmë jo!”

 

“Profet”, thirra, “krijesë e territ, në mos qofsh pjellë e ferrit

Pash kët’ qiell që mbulon botë-Pash vetë Zotin lëvdu qoftë

A do mundem Lenorën e mjerë, në Eden ta shoh një herë

A do mund të bëhemi tok, mu në gji sërish ta rrok

A në vrer do rroj i mbytur, për Lenorën shpirtëndritur

Krrokon korbi “Kurrëmë jo!”

 

O ti korb kam një fjalë të fundit, zog orëlig i hiçmoskundit

Përjetë mbetsh n’atë natë verban, thellë në terrin Plutonian

Me gjithë ç’ke e gjithë çka the, u rropossh shtatë pashë nën dhè

Lërmë t’vetmoj vetmi të shenjtë-sprapsu bustit të mermertë

Largomë kobin se m’rëndon, në zezonën që s’mbaron

Krrokon korbi “Kurrëmë jo!”

 

Por jo korbi hiç nuk tutet, s’tundet vendit, vendit s’tundet

Mu mbi bust Palade truhet, bash në derë të odës-o

Sytë e tij janë të mosqofshëm, ndjellin terr e tmerr të kobshëm

Shikimet dritës që mbi të bie, hije e korbit s’e ndal turrin

Shpirti im çlirim prej hijes, gjen veç Ditën e Moskurrit!

Sall atë ditë e “kurrëmë jo!”

 

Përktheu: Granit Zela