Khalil Gibran

Ju më pyesni si u marrosa. Ndodhi kështu: një ditë, kohë përpara se të lindnin shumë hyj, u zgjova nga një gjumë i thellë dhe pashë se m’i kishin vjedhur të gjitha maskat që kisha, shtatë maskat që kisha bërë e mbajtur gjatë shtatë jetëve; atëherë nisa të vrapoj pa maskë nëpër rrugët gëluese të qytetit, duke thirrur: “Hajdutët! Hajdutët! Hajdutët e mallkuar!”
Burra e gra u tallën me mua; nga frika, shumë të tjerë u mbyllën në shtëpi.
Dhe kur mbërrita në sheshin e tregut, një djalosh, nga maja e pullazit të një shtëpie, thirri: “Është i çmendur”. Ngrita kokën për ta parë; dielli ma puthi fytyrën e zbuluar për të parën herë. Për të parën herë dielli ma puthi fytyrën e zbuluar dhe shpirti m’u ndez nga dashuria për diellin dhe nuk i desha më maskat. Dhe si i dalldisur, thirra: “Bekuar, bekuar qofshin hajdutët që më vodhën maskat!”
Kësisoj u bëra i çmendur.
Dhe në marrëzinë time gjeta njëherësh edhe lirinë edhe sigurinë; lirinë për të qenë vetëm dhe sigurinë për të mos u kuptuar; sepse ata që na kuptojnë, në njëfarë mënyre na robërojnë.
Por nuk doja të mburresha me sigurinë. Edhe një hajdut në birucë është i parrezikuar nga hajdutët e tjerë.

Përktheu: Alket Çani