Nga dita e “emigrantëve shqiptarë që jetojnë në Shqipëri”
Arlinda Guma
Sa herë të ka ndodhur në këtë vend ta kesh me dy mendje atë dëshirën e papërmbajtshme për… t’i rënë murit me kokë?…
Ja ku u erdhi fundi lëkundjeve të tua! Sapo të lexosh këtë manual, ti do të ndihesh më i vendosur se kurrë për ta realizuar me sukses misionin në fjalë.
Më ndiq me vëmendje dhe mos u huto rrugës;
Hapi i parë – Ke një takim? Të rëndësishëm pune?… Vendin e takimit ta kanë lënë në kafe? (E ku tjetër? Po të ta linin në zyrë, kjo po që do ishte diçka e çuditshme, e errët madje) E ti, ashtu i përgjegjshëm siç je, mendon se duhet të shkosh pesëmbëdhjetë minuta përpara? Sa për të qenë korrekt? Dhe për dreq, paraqitesh njëzet minuta përpara? Ndërsa kullot sytë nëpër tavolinat plot shtëllunga tymi? Ndërsa kamarieri të vjen për herë të dytë, të të marrë porosinë… e dytë? Dhe personi me të cilin ke lënë takim nuk duket?…
Asgjë për t’u alarmuar!
Mos e humb toruan!
Duhet ta dish se në një takim pune në Shqipëri (qoftë ky edhe i lënë në kafe) epërsia i takon gjithmonë atij që vjen me vonesë.
Por mos u qurravit! Mblidh forcat se… vërtet kanë kaluar njezet minuta, por këto nuk janë asgjë krahasuar me ato njezet të tjerat që duhet të presesh të kalojnë, “derisa”… “në mënyrë që”… “dhe ja”…. Hallelujah! Më në fund, ja ku po vjen ai; i shumëprituri, dora vetë, ai pra; personi me të cilin ti ke lënë takim.
Ai hedh hapat përtuar drejt tavolinës ku je ulur ti, të jep dorën, ndërsa telefonin nuk e heq nga veshi duke vazhduar t’i japë disa udhëzime të prera personit me të cilin është duke folur, gjithmonë me pamjen e njeriut super të zënë me njëmijë angari, të cilit i është shtuar; si e njëmijë e një-të, edhe takimi me ty mor i shkretë! Me ty, që për ta respektuar, njëzet minuta përpara e ke bërë edhe telefonin shurdh-memec.
Më në fund ai e heq telefonin nga veshi, këmben disa formula formale mirësjelljeje me ty, ndërkohë që ti fillon t’i flasësh për projektin, ndërkohë që ai s’e ka mendjen fare se diçka lexon në celular, ndërkohë që vjen kamarieri dhe ai porosit nëpër dhëmbë, ndërkohë që as kamarieri s’e ka mendjen fare për shkak se aty kalon njëra me thonj dhe qerpikë fallco (- por ama veshët i ka te saj! – arrin në këtë përfundim kamarieri, i cili më në fund përqëndrohet dhe i lutet tjetrit ta përsërisë porosinë) dhe ai; njeriu i rëndësishëm e përsërit porosinë me ton të nervozuar pa i hequr sytë nga ekrani i celularit.
Ti tenton sërish të rinisësh atje ku i ke ndërprerë shpjegimet mbi idetë e projektit, por jo, s’është e thënë, atij i bie sërish celulari.
Ti vë re se ai ka një kontraktim të ekzaltuar sa herë që i bie celulari (kontraktim të cilin ti s’e ke hasur qysh në kohërat kur shqipëtarët blenë për herë të parë nga një celular në madhësinë e tullës) si dhe një nevojë urgjente t’u tregojë të gjithë njerëzve që janë ulur atje rrotull, që ai është nga ata njerëz që japin urdhra.
E kështu, ai mbaron bisedën telefonike, e ti, për herë të tretë ritenton ta vazhdosh atje ku e ke lënë rrëfimin tënd, por tashmë s’kupton më asgjë se ku e ke lënë, pasi një person i afrohet papritur tavolinës. “Njeriu që jep urdhra” çohet e takon, dhe bën me të një bisedë të gjatë, po aq të gjatë… (ndërkohë që telefoni vazhdon t’i bjerë vazhdimisht), sa ty të mjafton si kohë të programosh me detaje se si t’ia marrësh, t’ia hedhësh përtokë e t’i biesh me varé.
Më në fund ″njeriu që jep urdhra” ndahet me të panjohurin, ulet në karrige, pastaj çohet me vrik, pastaj gati sa s’të jep dhe ty urdhër që t’ia dërgosh me e-mail idetë mbi projektin, të cilat ke tentuar t’ia rishpalosësh për herë të katërt… Këtu imagjinata jote pëson një kthesë të frikshme, se në vend të celularit, seç ke një dëshirë të papërmbajtshme t’i biesh atij me varé!
Në ikje e sipër, ai ka paguar me nervozizëm kamarierin, duke i lënë në dorë një bakshish arrogant (gjysma e së keqes që s’të lë bakshish edhe ty), dhe ti nuk ke më asnjë lëkundje apo dyshim se, më në fund, duhet ta kryesh atë harakirin dhe të mbledhësh mendjen.
Hapi i dytë – Ndërpret atë programin me varé, ndërpret planet për harakirin, dhe vendos t’i japësh një shans të dytë. Ulesh përpara kompjuterit dhe vendos t’ia dërgosh vazhdimin e projektit tënd me e-mail, ashtu siç gati sa s’të ka urdhëruar… I dërgon një e-mail të qartë, shkruar pastër, pa gabime drejtshkrimore dhe i shpjegon me hollësi vazhdimin. Në fund kërkon edhe ndjesë për bezdinë që i ke shkaktuar, duke e pritur një orë përpara në bar, që telefonin tënd e ke bërë handikapat që të mos bëjë as gëk as mëk gjatë gjithë të ashtuquajturës bisedë që s’munde ta mbaroje për shkak të impenjimeve të tij të shumta, krejtësisht të jusitifikueshme, prej një njeriu super të zënë me sukses.
Këtu aparati i matjes së frustrimit tënd çmendet fare, madje është ai që planifikon të bëjë harakiri tani… apo të të bjerë ty me varé….
Hapi i tretë – Pauza e refleksionit! Heshtje totale. Ti fillon ta justifikosh me vete se mbase njeriu prej të cilit ti pret një përgjigje për projektin është tëpër i zënë, kështu që nuk është ndonjë gjë e madhe (vazhdon justifikimet ti) se prite edhe nja dy ditë të tjera duke kontrolluar vazhdimisht e-mail-in, i cili duket sikur të nxjerr gjuhën përmes spam-ëve. Duhet patjetër pak heshtje, pak suspense për t’i dhënë rëndësi vetes apo çështjes në fjalë. E kanë përdorur të gjithë regjisorët, që nga ata të telenovalave meksikane deri te Spilbergu, e pse dreqin të mos e përdorin njerëzit super të zënë me sukses?
Por menjëherë pasi të mbarohen të gjitha këto justifikime të mundshme, vendos t’i shkruash dhe t’i thuash se je duke pritur përgjigjen.
Asnjë përgjigje! Vazhdon pauza e refleksionit!
Hapi i katërt – Ndërpret pauzën e refleksionit, përplas dosjen, usb-në, me të gjitha planet e projektet e tua, fik kompjuterin, i cili të përqesh edhe njëherë ndërsa bën shut down, pështyn një çamçakëz, mbytesh me një cigare, hap televizorin. Këtu do të budallepsesh totalisht! Seç ke dëshirë ta dënosh veten me një telenovelë meksikane apo akoma më keq; me një turke. Dhe ndërsa kalon me të shpejtë stacionet për të gjetur telenovelën më të keqe, në mënyrë që ajo të torturojë mirë iluzionet e tua artistike, papritur gishtat të largohen nga telekomanda. Të duket sikur të bëjnë sytë, ngaqë pak më parë ia ke drejtuar në mënyrë pyetëse qiellit dhe diellit të forte, por jo, nuk të bëjnë sytë aspak, në një emision, në të cilin të gjithë të ftuarit kanë hedhur këmbën përmbi këmbë në të njëjtin pozicion siamez, të zë syri atë; dora vetë; njeriun e zënë me sukses. E dëgjon të flasë dhe shtangesh; ai po flet me aq entuziazëm për projektin tënd! Ai është duke e sqaruar atë me detaje (duket se i ka mësuar përmendësh të gjitha shpjegimet që i ke dhënë ti)… dhe ty të kap ngazëllimi se, më në fund, projekti yt qenka pranuar, dhe ti s’ditke gjë, dhe ty s’të kanë lajmëruar, ndoshta prej impenjimeve të shumta, kush e di… Kur të kap një ngazëllim i tillë, gjithçka që stonon përreth është e justifikueshme dhe lehtësisht jashtë vigjilencës.
Prezantuesja e pyet papritur:
– Po si ju erdhi kjo ide kaq origjinale?
Ai heq këmbën nga mbi-këmba, rrotullon stilolapasin skenografik ndër duar, pastaj bën sikur bën një shënim në bllokun po aq skenografik, të bardhë krejt, dhe thotë si i zënë ngushtë ngaqë duhet ta lërë modestinë mënjanë, “se ideja”… “se ideja”… “se ideja” ka qenë e tij!…
Kupton mor i gjorë?
E tij!
Prezantuesja e përgëzon dhe duket tejet e intigruar nga shpjegimet e parreshtuara të tij, ndërsa tani është televizori ai të cilit ti do t’i biesh me varé.
Tani merri ato dosjet, usb-në, shpjegimet, dhe ditë-netët që ke punuar fort për këtë projekt dhe bëhu gati të varësh veten te llamba (me litar ose me kollare më mirë, se mbase të ngrenë dhe ndonjë këngë), duke u kujdesur më parë të mos lësh gazin ndezur, rubinetin hapur, dhe kur t’i lësh në rregull të gjitha këto, të hipësh në karrige dhe…
Kështu korri i këmbëve përmbi këmbë, që nga ekrani i cili tani të duket sikur të hakërrehet përpara fytyrës: – Në litar! Në litar!, do të bëjë një emision të ardhshëm ku do të diskutojë me bllok në dorë dhe stilolaps që nuk shkruan, se sa skenografik ishte pozicioni i rrëzimit tend!…
Botuar në Gazetën Mapo, Mars 2014
