SODITJE I-Alket Çani

Ata që janë larg na vijnë rrallë edhe në ëndrra,

Hapin dyer, numërojnë shkallë, lënë rrangulla fjalësh dhe ikin,

Pa ndonjë hartë në duar, përmes frakturave të ajrit.

Por koha rrjedh gjer në thelbet e gjërave

Jo duke lënë gjurmë por duke bërë; dhe nata

Çliron nga flatrat e mbyllura britmën e lagësht të qetësisë

Mbi rrugën, pluhurin dhe kangjellat e gjumit.

Ç’mërzi e trupit mbi shtrat, ç’ankth i trupit mes çarçafësh,

Ç’lëvizje gjymtyrësh e më në fund ç’mendim

Do na bëjë të veçohemi nga harresa?

Hiatus ëndrre, mungesë ligjërimi, thatësi e zhguallit të botës

Që prekin shqisat tona pa e kapur dot kuptimin

E asaj shenje pranë agut që befas na shfaqet

Me pamje të fshehur, me sy të mbuluar.