Sheila-Anita Zela

in Letërsi/Tharm by

Anita Zela

Nuk kam menduar kurrë të mbaj qen. I dua kafshët, por prania e një qeni më është dukur gjithnjë si prova e pakundërshtueshme e vetmisë. Derisa u shpërngula në Greenstone.

Luizën e njoha që ditën e parë. Erdhi afër fugonit që po shkarkonte gjërat e mia dhe më zgjati dorën.

– Unë jam Luiza,jetoj në derën ngjitur me ty.

– Gëzohem Luiza, unë jam Maria, – thashë duke i dhënë dorën dhe vazhdova të sistemoj në tokë çantat, valixhet, kutitë e kartonit që shoferi lëshonte përdhe.

– Do e mbaj mend shpejt emrin tënd sepse kam një motër që quhet Maria, – vazhdoi ajo. – Motra ime është shumë e bukur, ajo jeton në Vegas, flasim në telefon, ajo më do shumë…

Luiza vazhdoi të fliste për motrën e saj, pastaj edhe për një motër tjetër që jetonte në Kalifoni dhe unë e besdisur dëgjoja fjalët e shkëputura të saj edhe pasi pagova shoferin fillova t’i mbart gjërat drejt banesës. Nuk bëri as më të voglin veprim të më ndihmonte, por më ndiqte pas duke folur deri në derë e pastaj mbrapsht deri tek rruga. E lodhur nga zhurma dhe pesha e gjithë atyre gjërave, në fund ndalova në derë me krahët e kryqëzuar dhe i thashë:

– Luiza, unë kam punë tani, e vazhdojmë një herë tjetër bisedën.

Më shikoi pak, pastaj shikoi gjithë atë pirg në mes të dhomës dhe, sikur vetëm atë çast ta kishte kuptuar, tha;

– Po, e di. A ke nevojë për ndonjë ndihmë?

Shpejt u kujtove, thashë me vete.

– Jo, jo faleminderit! Ditën e mire!

– Eh, tani po bëhet natë, iku dhe kjo ditë, – tha ajo dhe u kthye më në fund e hyri në derën tjetër.

Pashë orën. Ishte 4 e gjysmë mbasdite. Sa mbarë e nisa!!!

Dy herët e vetme që u gjenda jashtë gjatë fundjavës për të shkuar e kthyer nga marketi, bëra kujdes të mos bëja zhurmë që t’më ndjente Luiza. Nuk kisha as kohë,  as nerva të dëgjoja dhe një herë për motrat e saj, edhe sikur të dyja të quheshin Maria.

Mëngjesin tjetër nuk pata fat. Sapo hapa derën për të shkuar në punë, Luiza ishte përballë meje me ata flokët e pabindur si shkurre dhe një bluzë-fustan të nxjerrë kushedi që ku, sipër ca xhinseve të grisura në gjunjë.

– Maria, – bërtiti sa më pa, – fola me motrën time, i tregova që tani kam një fqinjë që ka emrin e saj.

– Mirë, – bëra unë nëpër dhëmbë, duke mbyllur derën e duke shpresuar se do hynte në derën e saj ndërkohë.

– Po ikën në punë? Unë tani po kthehem, iki shumë herët në mëngjes, por të paktën nuk e kam larg.

– Mirë, – bëra përsëri dhe bëra drejt shkallëve.

– E di, unë punoj në spital, – tha ajo pas krahëve të mi.

– Mirë Luiza, ditën e mirë!

Dhe zbrita e dola në rrugë.

– Kalofsh bukur sot! – dëgjova që aty piskamën e saj

Më lodhi që në mëngjes!

E hëna në punën time të detyron të harrosh jo vetëm Luizën, por edhe Korin e Kishës Shën Paul në Londër po ta kesh fqinj, ndaj kur iu afrova shtëpisë atë mbasdite, desh më pushoi zemra kur ajo foli. Ishte ulur tek shkallët para dyerve tona.

– Po të prisja Maria.

– Oh, ç’fat, – mërmërita unë dhe në çast pashë edhe qenin që rrinte ulur pas saj.

– Hej, – i buzëqesha kafshës. Ai vetëm sa ngriti pak kokën dhe u kthye në pozicionin e tij të rehatshëm.

– Hej, kjo është Sheila, – tha Luiza pa e pyetur. – Është vajza ime e pleqërisë.

– Ti s’je në pleqëri Luiza, thashë duke i kaluar anash për në derën time.

Ajo qeshi.

– Një grua që kalon të 55-at nuk është më e re e dashur. Vazja ime besoj ka moshën tënde. Sa vjeç je se s’të kam pyetur.

– Besoj sa vajza jote, – ia ktheva dhe hapa derën. Ajo u ngrit bashkë me Sheilën.

– Pse më prite? – e pyeta vetëm për t’u dukur e sjellshme.

– Desha të pyes… mos të ndodhet pak kafe?

– Po, pajetër.

Shkova në kuzhinë dhe mora një pako të pahapur, duke shpresuar se me atë do largohej shpejt, por jo. Ajo ishte mbështetur në derën time dhe në cdo pjesë të saj lexohej një dëshirë e madhe për t’ia nisur një bisede tre orë të gjatë.

– Nuk kisha më pará për të blerë kafe dhe pensioni im del pas tre ditësh. Kam hequr vetëm paratë për kutinë e ushqimit të Sheilës, që ma merr mendja do mbarohet nesër në mengjes dhe të tjerat ia bleva një mushama Stivenit sot paradite.

Për pak desh e pyeta kush është Stiveni, por e mbodha veten shpejt.

– Do të ta kthej sapo të marr rrogën, – tha ajo duke e marrë kafen me të dyja duart, por pa bërë me mend të largohej.

– Besoj e ke parë Stivenin? Vazhdoi vetë edhe pa pyetjen time.

– Eh, jo në fakt, – i thashë. Pastaj menjëherë, shpejt: – Luiza ma trego ndonjë ditë tjetër, më ler të bëj një dush se më duhet të dal përsëri.

– Ke përsëri punë? – u habit ajo.

– Po. Jo. Kam një takim pune, por shko bëj një kafe.

E kisha vënë dorën në derë për ta mbyllur ndërkohë.

– Mirë, po vishu trashë. Moti ka filluar të ftohet këto ditë. Kur dola sot në orën katër të mëngjesit dridhesha si qen.

– Luiza jam vonë. Të premtoj se do i bie derës tënde kur të kthehem nëse s’ke fjetur akoma.

As që kisha ndër mend ta bëja.

– Mirë, mirë. Hajde Sheila, – tha ajo dhe qeni si të kuptonte fjalët tona shikoi dhe një herë nga unë dhe iku duke tundur bishtin.

– Uf, – bëra dhe mbylla derën.

Dola rreth orës 7 me flokë gjysmë të lagur dhe kur isha pikërisht në gjysmë të rrugës në telefon arriti mesazhi i Henrit: “ Nuk vij dot, më fal. Eva është me temperaturë”. Si gjithnjë! Dreq, shava me vete dhe ngadalësova hapat.

Isha rehatuar përballë televizorit me një batanije në gjunjë, kur trokiti dera. Kjo grua do më nxijë jetën, mendova duke tërhequr këmbët zvarrë.

Rrinte përballë meje me një buzëqesje idiote në fytyrë. Dukej që sapo kishte bërë dush dhe pizhamat që kishte veshur ishin edhe më të vjetra se rrobat që më parë. Më erdhi keq kur e pashë.

– Hë, Luiza, – gjthsesi nuk doja të zgjasja muhabet.

– Më fal, e di se të bezdisa, por, a të ndodhet pak fare qumësht, ditën s’e kam problem, por në mëngjes herët nuk e pi dot kafen shqeto.

– Po, –  thashë dhe nisa të kthehem, por ajo nxori që pas kurrizit dorën në të cilën kishte një filxhan të vogël.

– Ma shtjer këtu, – tha. U ndjeva keq përsëri. E mora fixanin e saj dhe u nisa drejt frigoriferit.

– Çfarë pune bën që ikën aq herët?

– Unë nuk jam në punë atje. Dmth, unë punoj por s’jam e punësuar. Jam regjistruar si vullnetare në pavionin e kancerogjenëve dhe shkoj çdo ditë herët për t‘i larë. Vetëm kaq bëj. U ktheva përnjëherësh.

– Po pse e bën këtë?

– Pse të mos e bëj, – u habit ajo.

– E kam fjalën, në spital ka staf  që paguhet për këtë punë, pse duhet të shkosh ti?

– E di çfarë, – ajo kishte bërë një hap brenda dhomës sime dhe Sheila po ashtu, ka vërtet staf por… pastaj befas e la në mes fjalinë. – Lere, nuk do e kuptoje dot, – tha dhe u kthye në vendin mbështetur në derë.

– Oh, – bëra padashje.

Një çast qëndrova para frigoriferit. Luiza sapo më kishte flakur nga ditarja diplomat, karrierën, reputacionin. Më erdhi të qesh. Mora krejt kartonin e qumështit dhe ju afrova Luzës.

– E kuptoj. Merre këtë!

– Jo, më mbush vetëm filxhanin.

– Ti sidoqoftë do tre ditë t’i marrësh paratë, – merre se kam tjetër.

E mori pa e zgjatur më shumë dhe pëshpërtiti një “faleminderit”. Sheila filloi t’i sillej rrotull këmbëve duke tundur bishtin.

Mëngjesi më gjeti me sy të enjtur dhe dimbje koke. Luizën nuk e takova para derës, por në rrugën para godinës.

– Nuk paske fjetur as ti, – tha.

– Jo, – iu përgjigja pa ndaluar.

– Paç fat! – tha pas krahëve të mi dhe ju ngjit shkallëve.

Paça fat, thashë me vete dhe vrapova për në stacionin e metrosë. Atë mbasite as nuk e pashë e as nuk e ndjeva të hapej dera e saj. Por kur nuk e pashë as të nesërmen në mëngjes, u bëra merak. Njëherë desha të kthehem të trokas në derën e saj, por ndërrova mendjen kur pashë se isha gjithsesi vonë.

E takova ditën e tretë. Dukej si fantazmë. Ecte e kalamendur përballë meje duke shikuar këmbët e veta.

– Luiza, si je?

– Maria, – u përmend ajo. – Mirë jam, aq sa mund të jetë mirë njeri në këtë botë kancerogjene.

– Nuk paske fjetur përsëri, – thashë unë sa për t’i thënë diçka.

Ajo ngriti kokën, më shikoi e hutuar pastaj mblodhi me të dyja duart bluzën mbi gjoks.

– Ke zemër të mirë Maria… të gjithë Mariat kështu e kanë.

Unë qesha pak.

– Po më flet për motrën tënde më duket.

– Edhe për ty. Duket nga sytë zemra. Jam me fat, – tha dhe vazhdoi drejt shkallëve të godinës. Qëndrova pak e shikova sa hyri dhe ika në punë.

Kur u kthva, para shkallëve tona ishin dy policë. I përshëndeta me kokë dhe desha të vazhdoj, kur njëri prej tyre më foli:

– Këtu jetoni, zonjë?

– Po, prej pak ditësh, – thashë, – çfarë ka ndodhur?

– Si quheni ju?

– Maria Sulivan.

Të dy policët panë njëri-tjetrin…

– Po vijmë pak me ju, – tha tjetri dhe mua m’u ngjit nëpër shpinë një drithmë ankthi.

Më thanë të ulem, u ul edhe njëri prej tyre. Tjetri qëndroi në këmbë.

Luiza më kishte lënë një letër me tre fjali.

“ Maria, të lutem, dërgoji ndonjëherë rroba të thata Stivenin, ai jeton poshtë stacionit të metrosë në fund të rrugës. Po të dhuroj Sheilën. Faleminderit”.

Sheila ndalon ndonjëherë në derën tjetër kur dalim, ndërsa unë herë pas here mbledh rroba nga miqtë e mi e ia dërgojmë bashkë Stivenit poshtë stacionit të metrosë.

Dhjetor, 2018

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from Letërsi

Go to Top