Katia-Anita Zela

in Letërsi by

Anita Zela

Emrin e Katias ma tregoi shitësja e panineve në atë kioskën përballë stacionit të trenit. Nuk e pyeta për të. Ndalova aty të marr një panine me djathë për stomakun që më ishte trazuar keqas nga shtatzania me binjakët. Goja më rrinte e mbushur me ujë dhe tesionin duhej ta kisha shumë të ulët, ndaj, pasi pagova u mbështeta në drunjtë e kioskës të haja pak në këmbë. Katia m’u shfaq si hije anash meje dhe më foli.

– Ke një beb aty? – duke bërë me gisht nga barku im.

Unë ndalova së përtypuri e zënë në befasi nga gjithçka e saj, që nga pamja, deri tek zëri i butë si kadife. Tunda kokën në shenjë pohuese.

– Mos e dhëntë Zoti të jetë vajzë, – tha ajo dhe iku drejt shkallëve të stacionit. Stomaku m’u mblodh e m’u mpi. Kishte qënë dëshira ime për të mos e njohur gjininë e fëmijëve para se të lindja, por atë çast u pendova e s’doja gjë tjetër veç të dija nëse kisha një vajzë brenda meje. Trupi i dobët i gruas që më foli, fshehur nën fustanin e gjerë e të gjatë deri në tokë, ruante ecjen e një kokete, megjithëse zbathur. Një kapele strehëgjerë dhe vëthët e gjatë e bënin të dukej si aktore të filmave të shtatëdhjetës. Kaloi ngadalë sheshpushimin dhe u ul në shkallët e pista, vuri në mes të këmbëve çantën e vjetër dhe afroi një karton para vetes. Pastaj filloi të këndonte. Më ndali fryma për të dytën herë. Aq sa dhe buka më mbeti në gojë. Gruaja e kioskës u mbështet në dritaren ku shërbente duke parë herë atë e herë mua. Njerëz të nxituar kalonin për të hyrë a dalë nga stacioni, ndonjëri ndalonte e linte diçka mbi kartonin që kishte para këmbëve, por ajo as nuk i ulte sytë e as nuk e ndalonte këngën. Dukej sikur një soprano e Operës së Vjenës po luante aty një film. Nuk e besoje dot. Zëri i saj vinte nga shumë nga larg dhe hynte nëpër poret e gjithçkaje duke e pushtuar. Asgjë s’mund të dëgjoje më. As hapat që ngadalësoheshin afër saj, as bisedat e kalimtarëve, madje as dhe zhurmën e taksive që kalonin në rrugë. Këndonte duke kontrolluar me sy njerëzit që hynin në stacion.

 “Kudo që të shkosh, çfarëdo që të bësh, unë do të jem këtu, duke të pritur ty”.

Vetëm kur kënga mbaroi, u përcolla. Bukën dhe lotët. Katia shikoi përsëri nga unë dhe s’di pse ula sytë. M’u duk sikur e kisha përgjuar. U ktheva nga shitësja që më zgjati disa peceta letre, ndërkohë që fshinte sytë e saj.

– A do edhe pak ujë? – më pyeti.

– Po, të lutem. Kush është kjo grua? -shtova pastaj me gjysmë zëri.

Shitësja vuri një shishe mbi banak dhe filloi:

– Quhet Katia, – tha. – Ka rreth pesë vjet që jeton këtej rrotull, s’e di ku. Mbase jashtë. Thotë se ka ardhur këtu nga Kana, por nuk e besoj.

– Mbase është e vërtetë, – thashë unë duke vështruar Katian. Kishte hedhur në një anë flokët e gjatë e i thurte gërshet, duke pëshpëritur diçka.

– Ndonjëherë më duket krejt normale, – vazhdoi shitësja, – vjen e larë dhe me këpucë. Të njëjtën gjë bën, ulet aty, rri disa orë duke vështruar njerëzit dhe herë pas here këndon. Një ditë më tregoi se është duke kërkuar një burrë, po mbase mendja e saj e ka sajuar këtë.

– Çfarë e kishte burrin që kërkon?

Shitësja ngriti supet para se të merrte porosinë e dy vajzave që u afruan. Lashë paratë e ujit dhe u drejtova nga shkallët. Mbi karton lëshova një kartmonedhë pa e vështruar në sy dhe bëra të largohem. Katia mblodhi shpejt paratë, mori çantën dhe erdhi të ecte anash meje.

– Mos e ke parë Tonin?

– Jo, e dashur, nuk e kam parë. Heshta pak pastaj shtova:

– Kush është Toni?

– Vëllai im, – tha ajo dhe nxitoi para meje të ulej në një stol anës rrugës. Desha të iki, por kur u afrova aty u ndjeva shumë e lodhur. Këmbët më ishin enjtur dhe nuk e di pse doja të rrija dhe ca me Katian.

– Toni është babai im, – tha sapo u ula. – Ai thotë se unë kam zërin më të bukur në botë. Çdo natë i këndoja me zë të ulët, duke i përkëdhelur kokën që ta zinte gjumi.

– Ti këndon shumë bukur, – i thashë. Qeshi me një të qeshur si gurgullimë uji në përrua dhe iku duke tundur çantën si fëmijë. E ndoqa me sy deri sa humbi pas një pallati. Atë natë fjeta pak dhe keq. Zëri i Katias më përndoqi sa herë mbylla sytë. Të nesërmen dola përsëri deri tek stacioni, por nuk ishte aty. As shitësja nuk e kishte parë. Sa herë shkoja në stacion e kërkoja me sy, por nuk e pashë deri disa ditë para se të lindja.

Ishte fillim maji. Desha vetëm të bëj një shëtitje, por kur po afrohesha tek stacioni i dëgjova zërin. Ca nga ditët e fundit të shtatzanisë e ca nga emocioni, m’u morën mendtë e gati u rrëzova. Mblodha të gjithë fuqinë e eca ngadalë deri tek një shtyllë për t’u mbështetur. Kishte të njëtën kapelë, por një fustan tjetër të gjatë. Zëri i ëmbël deri në dhimbje më hynte thellë brenda shpirtit e më mblidhte lotë, më zinte fytin, e më përcillte një ndjenjë të madhe humbjeje pakuptuar. Kur mbaroi këngën ajo erdhi drejt meje. Në sy i ndrinin lotë. Dukej e kthjellët dhe e pastër. Më kapi për dore duke thënë:

– Shkojmë të ulemi në një stol, do të të tregoj një përrallë. E ndoqa pafolur.

– Unë isha një vajzë e lirë, soprano,  – filloi duke kryqëzuar duart mbi prehër. Kam qënë gjithnjë e vetme. Histori e gjatë, – tha duke ngritur kokën. – Derisa njoha Tonin. Ai është burri më i bukur që kam parë mbi dhé. Që kur e pashë për herë të parë e kuptova se do të ishte e vetmja familje për mua deri në fund. E kisha vëlla, shoqe, baba, motër, e kisha burrë, të dashur, shok pijeje… unë mbase isha një njeri i botës për të, por ai ishte e gjithë bota ime. E dinte sa shumë e doja, por një ditë vendosi të ikte. Ishim në Kanë. Më tha se kishte punë në Torino, por kur e përqafova në stacion e kuptova se më gënjeu. Mbeta përsëri vetëm. Më ka premtuar se një ditë do të më dërgojë një biletë të shkoj atje ku të jetë ai. E di që do e bëjë. Lotët i shndritën përsëri në sy.

– Jam lodhur, – tha pas pak duke më parë në sy.

Ngrita dorën dhe i përkëdhela faqen.

Ma puthi dorën dhe u ngrit.

– Nesër do iki përsëri në Kanë, mbase është duke më kërkuar atje.

Nuk munda të flas.

Linda pas tre ditësh. Mjekët thanë se vajza kishte vdekur disa ditë më parë. Sa herë shkoj me tim bir tek Katia jonë e vogël në varrezën e qytetit, më duket sikur dëgjoj zërin e ëmbël të një sopranoje…

Maj, 2020

Tags:

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from Letërsi

Go to Top