22 shtator 2017
Agron Tufa
- Shtëpi-punë
U zgjova nga ecejaket e nxituara të tre të mëdhenjve që gatiten për shkollë. Periodikisht dëgjohen frazat e shkurtëra e alarmuese të Elvanës, me gjysmë zëri: “Akoma ti?! Po shpejt pra, se vajti vonë… Veeesa!”. “Po priiiit moooj, priiiit…”, – zëri i tejzgjatur , i pakënaqur i time bije. Kërkoj celularin: ora 7.35′. Ngrihem, vesh pantallonat dhe një këmishë dhe dal në koridor. Tashmë të gjithë kanë dalë në shkallë, te kangjellat; Elvana po i vesh një xhakovento të kuqe Nikut, i cili vazhdimisht ankohet: “Kam ftooohtë, maaa…”. E kuptoj se gjendja shpirtërore e kalamajve nuk është aq e mirë. Pa ka ku e ku më keq… “Je shtirë vonë mbrëmë?” – më pyet Elvana me rrokje të cesuruara përçudshëm ngase ka kapur me dhëmbë dhe po këput një fije peri, që varet nga kopsa e xhakoventos së Nikut. “Aty nga dyshi”, them duke m’u hapur goja. Në këtë kohë Niku kundërshton. Nuk i pëlqen xhakoventoja. Është ftohtë, a nuk the vetë se kam ftohtë, i thotë Elvana. Pastaj shton: “Shihe dhe babin, jeni njësoj – edhe ai ka veshur këmishë të kuqe”. Sytë e mëdhenj e dyshues të Nikut më shohin me dyshim. I shkel syrin dhe i buzeqesh. Po ai kundërshton: “babi nuk e ka të kuqee… është vishnje maaa… me kuadrata të zeza!”. Tre të tjerët kanë dalë në shkallë. Bubulina dhe Shendi thonë “paçim ba” dhe nisin të zbresin shkallët. Ditë të mbarë, u them, duke puthur dorën. Aty Vesa kujtohet: “O ba, ba, ba… do ma japësh një pesqind lekësh?”. “Ç’të duhet?”, e pyet si një perëndi e rreptë e ëma. “Ou, mua këto ditë më pihet shumë ujë!”, ankohet ajo. Kërkoj në portofol: lekshe të vogla nuk ka. I zgjas një dymijë lekësh të vjetër. “Po na saboton tashi, po mirë, mirë… ti e di”, ankohet Elvana. S’ka gjë, i them, Vesa është e përpiktë… e ke vënë re, që gjithmonë e sjell kusurin? Nuk më kthen përgjigje. E putha Nikun në kaçurrela dhe doli me të ëmën përdore. Në krye të shkallëve Elvana: “zgjoje Agun… lëre dhe nja gjys ore… po mos harro kur të dalësh, futi një pampers në çantë, përveç atij që do t’ia ndërrosh… pse po rri si i përhumbur?”. Ka filluar të zbresë. Po kujtoj një biçim ëndrre, i them. Një kamion më dru të thata. Po hahesha me shoferin për çmimin e shtrenjtë, por ai kundërshtonte, duke u betuar se janë dru nga shpatet e Korabit, të rritur në shullâ dhe se digjen mirë… Varja! Drutë në ëndërr janë mirë? Përkundrazi, them, janë shumë keq… Po varja! Ika, thotë. Shihemi te kafja… mos harro pampersat!
Tani dëgjoj vetëm hapat në shkallë dhe një ankesë të paqartë të Nikut. Nga jashtë thërrasin tre të mëdhenjtë e shkollës. E ëma u përgjigjet. Pastaj heshtje. Shtriqem. Nga tullat e vrimëzuara të pallatit futet një erë e lehtë, po pak e ftohtë. Por jashtë llamurit një diell tipik shtatori. Ora ka shkuar tetë pa dhjetë. Bëj tualetin e mëngjesit dhe kujtohem, se sot është një ndër ditët e rralla që s’kam lënë takim as në institut, as me kënd tjetër. Mund ta marr pa ngut këtë mëngjes. I afrohem krevatit ku fle i vogli: as që ka ndërmend të zgjohet vetë. Përgatis çantën e tij të çerdhes dhe bëj një çaj mali me mjaltë. Mëdyshem të hap televizorin për ndonjë informacion, por heq dorë. Qëroj një banane, hurb çajin e nxehtë dhe mundohem të përqendrohem tek fragmentet pluskuese të ëndrrës. Nuk më pëlqen ta kujtoj. Si mund të kenë qenë vallë ëndrrat e njerëzve të parë? Çfarë ëndrrash mund të kenë parë Adami dhe Eva me atë përvojë minimale në Kopsht? Midis asaj monotonie që përsëritet? Çfarë ndryshimi ka pasur midis realitetit dhe ëndrrave të tyre? Ndjej, se si me tahmin po lind një figurë, një imazh. Vendos (arbitrarisht), se ëndrrat e tyre duhet t’u kenë paraprirë zbulimit dhe zgjerimit të realiteteve të ardhshme. Dhe kjo është një ndër vetitë e poezisë. E di se përgjatë ditës, nën trysninë e ngjarjeve, ky motiv i paqartë do të shkërmoqet, nuk do të mbijetojë. Shënoj me stilolaps në një bllok të vogël: “Adami dhe Eva ishin dy poetët më të njohur në popullatën antropomorfe e joantropomorfe të Edenit…”.
Pikërisht në këtë moment dëgjohet një “baaaaa” e zgjatur, e përtueshme dhe e përgjumur. Në derën e dhomës së gjumit, qëndron Agu, me sytë që i puliten nga drita e diellit që hyn në paradhomë. Ka nxjerrë doçkën e vogël para syve për t’u mbrojtur dhe thotë ankueshëm: “Fike diellin! Fike diellin, baaa”. Epo, kaq ishte, them me vete. Këpus fletën e bllokut dhe e fus në xhep. Ul perden dhe shkoj ta marr të voglin në krahë. E pështet kokën në supin tim dhe thotë: “më flihet, baaa…”. E ndërroj dhe teksa e vesh synoj t’ia nxjerr gjumin duke lodruar me të, duke e kilikosur. Por duket që është si i pirë nga gjumi, i butë dhe i ngrohtë. Megjithatë kundërshton kur i vesh pantallonat: “Jo këtë… hiqe baaa… Agu do me spiderman… te lutem ba”. Kërkoj dhe më në fund i gjej: ja i them, i gjeta! Nuk kundërshton më, por pyet: “Baaa! Ku mamii?” Na pret jashtë, i them. “Ku Noko?” Dhe gjyshi po vjen, i them.
Dalim. Ora është 8.45′. Njëmend për shkallësh po ngjitet gjyshi me një gazetë “Panorama” në dorë. Kështu, mbyll dyert dhe dalim. Agu do veçse në krahë. Gjyshi tenton ta marrë vetë në krahë, si gjithnjë, por ai ka vendosur të mos e ndërrojë vendin. Gjatë kohës që hyjmë në çerdhe vë në punë truket e zakonshme për t’ia hequr mendjen: i prek me gisht të gjitha figurat e vizatuara në mure, kafshë, lule, flutura, duke i emërtuar së bashku me të, derisa ngjitemi në katin e dytë, te teta Ina. Ky është çasti i vështirë. E puth dhe i them: kur të vij të të marr, do të blejmë ripse (lëpirëse në gjuhën e tij). Nuk ia dal të ndahem pa të qara. Zbres shkallët duke dëgjuar zërin e zgjatur e të përlotur: “ba-biii”. Po e di se nuk zgjat shumë.
Jashtë, te kafja e Dikut, pret Elvana. Thotë se gjithçka shkoi mirë. Por kafen nuk do ta pimë: ka lënë orar për librezat tona shëndetësore dhe nuk ka kohë. Shoferi i Institutit më pret me sinjale të ndezura pak më tutje, ndanë trotuarit. Hipim në makinë. I biem nga Drejtoria e Higjenës. Lëmë aty Elvanën dhe unë vazhdoj ditën time, e cila, siç thashë, është një nga ditët më të pangarkuara. Por kujtohem se 22 shtatori është një datë e veçantë në kujtesën time (si shumë prej datave 22). Ka nisur kjo, që me 22 shtator 1994 kur u nisa për së pari me shtatë vjet studime, në fillim, në Institutin “Gorki” në Moskë. Mandej datat 22 shpeshtohen këmbëngulshëm në jetën personale e familjare. Pra, ka plot arsye për të reflektuar rreth kësaj shifre, por këto i kam bërë më parë dhe sot nuk jam aspak në gjendje.
- Në InstitutNisa të pi kafen e parë para kompjuterit të ndezur. Përcaktova planin më të ngutshëm. U përpoqa të shfletoj “Panoramën”, që e mora në kioskën ngjitur. E vetmja që, mbase do t’ia vlente, ishte një intervistë e F. Lubonjës. Gjithçka tjetër – mërzi jeshile botërore. Deklarata liderësh partiakë, opinione të përkundërta mbi universitetet publike e private. Po as intervistën nuk e lexova. Nxorra nga xhepi fletën e shkëputur nga blloku dhe shtjellova motivin e nisur rreth Adamit dhe Evës. I shkova në fund shumë shpejt, pa u ndalur. Por nuk jam i sigurtë se më kënaqi. Po e lëmë njëherë…
Mbaroj punë me një pirg shkresash. Di se duhen paisur tre libra me parathënie sqaruese, shpjeguese, se jemi në pikun e botimit të kolanës së Institutit me 22 vëllime (prapë ajo, shifra!). Pjesën tjetër të kohës, deri në orën 11.00, ma merr firmosja e përbashkët e kontratave me autorët e librave, dokumentacioni, vulat. Ndërkaq, A. Q, përgjegjësi i botimeve më thotë, se duhet ISBN-ja nga Biblioteka Kombëtare për vëllimin e gjashtë të Fjalor Enciklopedik i Viktimave të Terrorit Komunist, pasi libri po shkon në faqosje… e këtë punë, duhet ta bëj vetë. A. Q (poeti), ka me vete dhe njërin nga autorët, i cili ende pa u përshëndetur, me thotë që nga pragu: “do të të çudis“. B. është një person shumë i njohur, që ka mundur të shtijë në dorë mjaft dokumenta sekretë, në një kohë të volitshme për të, para 15 vjetësh. Me mend e marr, se do të jetë ndonjë fakt çmeritjeje, ndonjë maskë që bie, palavdishëm. Ulemi në tavolinë, e ndërsa plotësojmë të dhënat për kontratën, tekstin e të cilës ai nuk denjon ta lexojë, ngase ka botuar dhe më parë te ne, fillon të nxjerrë nga çanta një tufë letrash të fotokopjuara. Përpiqem të mos tregoj pikë kurreshtje, por është e pamundur: sapo ai më thotë emrin e personit të atyre dokumentave ndjej se më përfshin kurreshtja. Po ai punon pikërisht në vendin kyç të hapjes së Dosjeve, i them, teksa marr t’u hedh një sy pakos së dokumentave. Nga përvoja kuptoj menjëherë, se fotokopja është bërë nga dosja autentike. Çfarë thuhet për të, i them, duke ia kthyer mprapsht. Po ti lexoje… lexoje vetë njëherë… Nuk kam kohë, i them. Ma thuaj shkurt, me fjalët e tua. Në vend të kësaj, ai nis të lexojë një pjesë tronditëse dëshmie në hetuesi. A. Q më shkel syrin me nënkuptimin: lëre. Bëhej fjalë, pa hyrë në hollësira të çmendura, për motivin aspak politik të tentativës për arratisje. Ish-i burgosuri “politik”, zyrtar i lartë i hapjes së dosjeve, paskësh shkuar me të kushërirën, të cilën, pasi e pa se e la shtatzanë, tentoi të shpëtojë, duke kapërcyer kufirin. Kisha dëgjuar të flitet, i them, por e pata konsideruar një fantazi dashakeqe. Problemi, thotë B., shtrohet kështu: pse marrin të tillë njerëz në atë post ku kërkohen etalone morale? A nuk mendon se pikërisht të tillët i kanë përzgjedhur qëllimisht? Shfryj papërcaktueshëm dhe dëshiroj të mbyllet kjo situatë, por B., vazhdon: para se të hapin dosjet e të tjerëve, a nuk do të ishte më e drejtë, që personat e atij institucioni të publikonin dosjet e tyre? Sigurisht, i them, ashtu mendoj dhe unë… por ti e di, shtoj, se qysh në zanafillë, atë Ligj unë e kam kundërshtuar para, gjatë, dhe pas miratimit të tij në Parlament. Me gjeste publike, me peticione ndërkombëtare, me shkrime… Ore…, – thotë B., i revoltuar e duke u rrutulluar në kolltuk sikur ta shponin në të ndenjura: se janë të kapur, prandaj… se janë të pshurrur… dhe duke qenë të pshurrur… duke dashtë të mos u dalë turpi i tyre në shesh, ata bashkëpunojnë për herrjen, për pastrimin selektiv të dosjeve… ta them unë!
Mirë, i them, pse nuk del publikisht t’i botosh këto që ke? Le të hapet diskutimi në media. Epo… – zgërdhihet ai, – këto dokumenta i kam marrë në mënyrë klandestine. Është e jashtëligjshme… mënyra si i kam marrë. Ju mund t’i botoni, se jeni institucion. Tani, institucion i ligjshmë për ketë punë është ai që është, Autoriteti, apo jo? Ne merremi me studime publike. Por ti mund kërkosh të hapen e të publikohen dosjet e anëtarëve të kryesisë, si parakusht moral elementar për ata, që janë në krye të dosjeve. B. heshti një copë herë. Mandej, vazhdova unë, nëse ti e hap në parim këtë çështje, edhe ne reagojmë institucionalisht. Heshti gjatë. Do ta bëj, do ta bëj, – tha me një zë të përhumbur, ndërsa ngrihej. Edhe unë të premtoj, i thashë, se do të na kesh fill pas.
E pashë nga dritarja e zyrës kur po largohej në oborr. Me shpinë. Dhe m’u ngulit mirë, se asgjë nuk do të bëjë. E trishtueshme e gjitha kjo, i thashë A.Q. Duhet parë edhe njëherë me hollësi ligji, nëse kemi të drejtë ta kërkojmë parimisht, në mënyrë istitucionale, transparencën e atij këshilli të dosjeve.
Bibliotekë e kthim
Me drojën se zyrën e ISBN-së në BK do ta gjej të mbyllur, ngase ora shkoi 11.30 (në 12.00 ka një pushim të shkurtër kafeje) u nisa në këmbë, më hap të shpejtë. Në telefon kisha dy thirrje të humbura, njëra e përsëritur. Ishte motra nga Peshkopia. E mora dhe i thashë që në fillim se kam pak kohë. E pyeta “a jeni të gjithë shëndoshë e mirë?”. Ishte thjesht telefonatë e zakonshme. Bisedova gjatë rrugës i shtendosur. Motra ankohej, se prej dy muajsh nuk kanë asnjë pikë ujë. Skandal. Gjithë qyteti pa ujë dhe askush nuk shqetësohet, askush nuk ankohet. Pse nuk i drejtoheni deputetëve që keni zgjedhur, i them, se ju i keni nga të gjitha llojet, apo jo? Epo të gjithë tërhiqen kur vjen puna këtu. Ç’më duhet mua, thonë, pse të dal unë? Dhe kështu, vazhdojmë të mbetemi pa ujë… Për telefonatën tjetër nuk kam kohë. Fatmirësisht e gjej në zyrë punonjësen, për më tepër, qëllon të jetë një ish-studentja ime e filologjikut. Mbaruam punë shpejt e gjithë përzemërsi.
Telefonatën e dytë e bëj pasi dal, në rrugën e kthimit. Është kolegia ime, B., asistente e Letërsisë së Huaj të shek. XX. Ka korrigjuar provimet e vjeshtës dhe më flet për rastin e një studentjeje përsëritëse, për të tretë herë, e për të cilën më kishte “ndërhyrë” një koleg: shihe mos e shtyn, sa të kalojë. Prof, më thotë B., kjo goca e ka fletën krejtësisht bardhë… si t’ia bëjmë? Kështu nuk kalohet, thotë. U mor vesh, i them, as që bëhet fjalë… hëm… a e di çka? Bëji një foto asaj fletës së bardhë dhe veri 4!
Pjesën tjetër të rrugës e bëj duke rezistuar të mos mendoj për zyrtarin e Dosjeve, për etalonin moral që ka proklamuar gjithë këto vite. Më erdhi inat që nuk po më vinte inat…
Sërish në institut
Bisedë telefonike me Drejtoreshën e Hapjes së Dosjeve për datën 10 tetor. Çfarë mund të bëjmë diçka përkujtimore për 10 tetorin 1946? Është “Gjyqi i deputetëve”, thotë. E di, i them, ne kemi botuar vjet dy vëllime me “Akte gjyqësore politike” të këtij grupi. Dokumentat janë. Bukuri, thotë, a vjen te ne nga e marta ta bisedojmë? Po, i them, e saktësojmë më mirë nga e hëna. Dhe sakaq mu vizatua zyra e saj, specialistët e lartë dhe, midis tyre, profili vetullan me mustaqe e syze i zyrtarit që u kap në kufi, pasi la shtatzanë të kushërirën. A e di vallë Drejtoresha këtë histori të zymtë? Është rasti t’i kërkoj të bëjë publike dosjet e zyrtarëve të lartë me të cilët punon. Pastaj ia nis edhe me kërkesë, institucionalisht.
Dreqin, nuk merret vesh kush punon me sinqeritet dhe kush është mashë në duart e pushteteve. Gjithkund konspiracion, sektantizëm, dyer të hapura për diversion. Në këtë kënetën tonë të përditshme ia kanë venë vetes qëllim, që të ndotin edhe ndonjë rrjedhë të pakët e të kulluar uji. Midis ndotit pastërtia bëhet e padurueshme. Prej shumë kohësh kam ndjesinë se rreh dukshëm e padukshëm tenja. Qëllimi kryesor i pushtetit është të molepsë gjithçka, qelizë për qelizë. Epidemia e përgjithshme, kalbja, rrënimi i tjetrit, përdhosja e shenjtërive – ja se ç’na bën solidarë.
Nuk dua të mendoj. Ulem dhe merrem me redaktimin dhe korrektimin e librit “Kalvari i grave në burgjet e komunizmit” të Fatbardha Mulletit. Para kam një fletë të shkruar me dorë: janë datat e vdekjeve të grave që kanë dëshmuar. I bika më shumë se gjysma! Një botë vuajtjesh po zhduket përgjithmonë, duke lënë narrativën e tyre të hidhur, të pangushëllueshme. Kujt i flasin, kujt i drejtohen, kush i kupton? Kanë kaluar dy orë. Tani është tre e gjysëm. Dhe celulari është plot me mesazhe. Më të ngutshme, si përherë, janë porositë e Elvanës për ushqime, perime e fruta. Kur të kthehesh… dhe një “të puth” në fund.
Teksa dal nga zyra ndeshem me L-në e studimeve shkencore. Pimë nga një cigare jashtë. Ajo është e shqetësuar me të drejtë, se ka dëgjuar, që Institutin tonë, qeveria e ka futur në një listë me ato instucione, që do të “transformohen”. Thonë se qenka botuar kjo listë tek “Panorama”… E ke parë ti? Para një jave… I them se jo. I them se ne, varësinë e kemi nga Parlamenti e jo nga qeveria. Po çdo të thotë “transformim”? – më pyet ajo. Ngre supet. Kushedi… ndoshta kanë në mendje ta na shndërrojnë në fondacionin “Qemal Stafa”, nr. 2?!
Në shtëpi
Sa për korrektesë, më thotë Elvana, Vesa nuk e solli kusurin. Dhe është sjellë me Shendin në mënyrë të tmerrshme! E kam përballë Vesën, që po bën detyrat në tavolinën e ngrënies. Jam në të mbaruar të vaktit dhe heq dorë. E shoh, por ajo bën sikur nuk dëgjon. Më në fund i ngre sytë nga detyrat, më sheh dhe buzëqesh me shejtanllëk. Mundohem të jem serioz. Po pse o bir, i them, pse e prishe traditën e mirë? Ou ba, kisha shumë uri, bleva një doner. Krim është ky? Ta thashë thjesht që ta dish, thotë e ëma, mos krijo iluzione, se ja, ajo me këtë ua dha shembullin të tjerëve. Vesa ul kokën në fletore bashkë me flokët e padepërtueshëm. Pas ngrënies shtrihem në dhomën “e prindërve”.
Vjen Vesa. Mendoj se i ka mbetur ndonjë gjë për të sqaruar, diç e pathënë, por ajo mësyn drejt e në një pyetje të pazakontë, të cilën e shqipton me zë konspirativ: “O ba, çfarë është rimishërimi?” Zgurdulloj sytë dhe e pyes: ku e ke dëgjuar ti këtë? E kam dëgjuar… edhe gocat, shoqet e mia e dinë. Mirabela e ka dëgjuar nga të rriturit, se asnjë njeri nuk vdes… por lind në një njeri tjetër. A është e vërtetë? Dëgjo bijë, i them, në siklet, kjo është një temë që kërkon kohë dhe ndoshta mund të flasim kur të jesh rritur dhe pak. Ti je vetëm 12 vjeçe dhe nuk i kupton. Ajo më sheh me dyshim, sikur mundohem t’i fsheh gjërat. A i mbarove detyrat? , e pyes rreptë. Dhe pak kam… A është e vërtetë o ba? Bën sikur largohet po prapë qëndron në vend. Po, i them, është një teori, një besim i vjetër, që grekët e lashtë… Ti e njeh Pitagorën, se njeh teoremën e tij, apo jo. Ai që ka përkufizimin: “shuma e katrorëve të trekëndëshit këndrejtë është e barabartë me shumën e katrorëve të kateteve…”. Jo, ma pret ajo, nuk e kemi bërë. Dyshoj, edhe pse heq dorë. Ok, i them, pitagoreanët me parë dhe disa filozofë të vjetër grekë, Sokrati, Platoni etj, këtë teori me origjinë nga Lindja e Largët e quanin transmigrimi i shpirtrave ose Metempsikoza. Shpirtrat, sipas tyre, nuk vdesin, por rimishërohen me një qëllim përsosjeje ndër trupa të tjerë të sapolindur. Por ka dhe njerëz të këqinj, i them, duke e parë me nënkuptim e buzagas shpotitës, shpirti i të cilëve ndëshkohet, Vesa, duke u ndarë ta kalojnë jetën e re në dy a tre gjallesa të neveritshme, psh: në një korb, në një gjarpër dhe në një mi. Iiiii, sa e shpifur, ngërdheshet Vesa fytyrëprishur. Kështu që, kij mendjen, mos u bëj e keqe…! Hajt tani, mbaro detyrat! Iku… Përpiqem të mbyll sytë e të fle, së paku 15-20 minuta, por dera hapet dhe Vesa vjen sërish: “O ba, o ba… Babagjyshi a ka vdekur me 24 shkurt?” Po, i them, e pastaj? Po Agu ka lindur me 25 shkurt, dy ditë më vonë…! Po, i them, ç’lidhje ka kjo. Vesës i shkëlqejnë sytë dhe më sheh me nënkuptim. Hë, pra, çdo thuash? Atëherë, thotë, duke rrotulluar sytë në dhomë, a ka mundësi që shpirti i Babagjyshit të jetë rimishëruar tek Agu? Dëgjo, bijë, mos u merr me marrëzira, ik e mbaro detyrat tani… flasim një herë tjetër.
Kisha fjetur rreth 20 minuta. Më zgjoi ime shoqe. Më vjen keq, më thotë, por Tina (kushërira e saj) niset për Skrapar dhe e kemi lënë, si çdi vit, të blejmë mjaltin, arrat dhe fasulet tek dajë A. Po shkove dhe tërhoqe lekët, ia çoj unë me makinë tek Dogana. Pa thënë asnjë fjalë u ngita dhe dola… E prita kur u kthye poshtë pallatit, në kafe.
Ishte në të perënduar dhe kishte një diell të vakët, anemik.
Gjithë pjesa tjetër e pasdites deri në mbrëmje – rutinë. Angazhim total për detyrat. Darka. përpjekje të dështura për t’i vënë në gjumë. Një mbrëmje e pa identitet. Lexime mes zhurmash. Celularin nuk e marr dot më: derisa të mbarojë bateria, ai është mjeti zbavitës në duart e më të voglit. Për dreq sonte nuk kishte as futboll për të qenë. Futbolli e zbut disi… Qortime, qortime, qortime… Shendi nuk mbush. sorollatet me nijetin për t’u punuar rrengje, sidomos gocave. Ankesat ndaj tij janë të pafundme. I flet, e kërcënon, prapë e bën. Përveç të gjithave, s’di nga i është shpikur frika. Po deshe ta ndëshkosh, duke e dërguar në dhomë, patakset nga frika. Në banjo- gjithashtu.
Dhe ja tek vjen kaçrrelsi, Niku me sy të mëdhenj, të cilit Bubuja ia ka ngjitur nofkën Nilien (Niku me sy alienë). Ai më ankohet me sy të përlotur: “O baaa… pse Buba, Vesa, Shendi e Agu kanë të gjithë telefona, kompjutra, Ipod? Pse vetëm unë nuk kam? Zgjat duart e zbrazëta dhe thotë: ja, asxhë nuk kam… fare-fare! U mërzita, ehu!”. E lë librin, i propozoj të lexojmë një përallë, por ai nuk do. Dëshpërim. Nuk kemi më fuqi t’ua heqim nga duart. “Diç duhet bërë, të marrë fund kjo situatë”, e bluaj me mendje. Po t’ua heqësh vrazhdë nga duart këto mjete, do të thonë menjëherë, përvajshëm: po sot është e premte! Kemi para dy ditë pushim!
E marr Nikun t’i tregoj vetë përralla, se ai nuk do t’ia lexoj nga libri. Nuk ia kam idenë se cilën përrallë. Do improvizoj, po kam frikë se do më zërë gjumi bashkë me të. E mposhta Nikun deri në gjysëm të përrallës së sajuar. Kaq ishte: e këputi gjumi. E mposhta njërin, i them Elvanës. Por të tjerët as që e kanë ndërmend të lodhen. Tani po e provon Elvana…
E në ia daltë… në ia daltë, vetëm atëherë do të ulem t’i shkruaj shënimet e kësaj dite…
