Mbresa-Klodi Leka

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

Mbresa-Klodi Leka

 

I.

Jetoj këto kohë ëndrrën e madhe 

të jem zotëria Lekë. Ja, këtë mëngjes 

ha drekë, oriz dhe peshk, e si diell i ankoruar në ajër të kaltër, puth me gjuhë mes njerëzish tê dashurën. 

Gjithçka është okej, re dhe verë,

gjersa më tej

vegoj një grua me flokët kaçurrelë, 

shoshka, fustan i lehtë, 

ku rigjej, si heshtë në thembër e ngulur thellë, 

rrënjët, rrënjët, dhe atë vështrimin e saj të ëndërrt,

që kur toka lëkundet nuk u jep këmbëve.

 

II.

Kur këmbë robi nuk mbet në kafehane,

veç djalit të ahengut hipur mbi kitarën, që ngiste çdo natë për trembëdhjetë mijë lekë

pijen e paguar, sytë tek punë e vet,

në lounge u shfaq pjatalaresja Drane

e si grua në jerm, e dehur prej hëne, belbëzoi: 

Kabull ma bëj,

jepja një kënge. 

E bëj ne ma jep ti një gjysmë puthje.

Puthje ne faqe. 

Dhe mbi rrënojat e asaj darke 

fugoi si flutur rreth llambës

Drane pjatalarësja pesëdhjetë vjeçare.

 

Tags:

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from Letërsi

Go to Top