Eulogji e kohës sonë – Eugenio Montale

 

E pamundur të mos ekzagjerosh
rëndësinë e botës
(botës sonë, dua të them),
me gjasë, e vetmja botë
ku njeriu mund të vrasë me art
e, gjithaq, ta krijojë artin
që stolis ethshëm krejt mëngjesin, anipse,
end n’mijëvjeçarë, ndoshta, edhe më shumë.
Jo, nuk mundet assesi t’adhurohet më me bollëk se kaq!
Lypset, pra, që të vazhdojmë turravrapin,
prejse koha ngutet dhe mundet
të jetë e afërt ajo orë
kur fabula t’përmbushet
e krejt marria t’shpërthejë në dëshpërim.

 

Përktheu: Iva Çaushaj