Mbi detin që u flet baticave-Flurans Ilia

 

poetët janë ca puthje në pritje
si prita lumenjsh
si trofta kundra rrjedhës
shohin shpesh qiellin poetët
dallojnë dalldinë e dihatjes
tropikun e gjunjëzuar
përkuljen e palmave
lëvozhgën e fjalës
nervin e djersitur
frymëmarrjen e ishullit,
të gjitha këto i ndijojnë ata
si këmba që shkel hijen e vet
shkel dherat e kuq të dihatjes
dhera që dergjen te rrënjët
e poetëve
që i vranë në mesnatë
lëshuar mbi dhé
si forca e rëndesës
SEPSE
drita e kandilit kryesisht vjen nga nata
mbi detin qe u flet baticave
u flet vetmive të lëkurës tënde
klithmave
fashitur në ngjyrën e butë
të syve
të poetëve.