Anita Zela
Përroi që është në fund të parkut, matanë rrugës, kishte ngrirë i gjithë. Akulli nuk zbardhte vetëm mbi të, por edhe mes drurëve me pllaka në forma të ndryshme. Nuk kishte asnjë pellg, vetëm akull ngado ku ktheje kokën. Hapat e mi bënin një zhurmë kërcëllitëse si dhëmbët nga të ftohtët. Ecja ngadalë. Ndihesha bosh. Dridhesha. Parku vazdonte anash përroit dhe mbi pemë dukej sikur rrinte varur një qiell plumb i rëndë. Dëgjova një zhurmë nëpër degë mbas shpinës time, por nuk e ktheva kokën. E dija çfarë ishte. Zogu ndaloi në një degë gjysmë të rrëzuar. Ndalova dhe unë. Kishte syte e tim eti. Fytyra m’u ngroh nga lotët dhe eca drejt tij, por ai qëndroi derisa u afrova aq sa mund ta prekja dhe kur zgjata dorën fluturoi dhe iku tutje mbi një stol. E ndoqa ngadalë. Përsëri fluturoi kur arrita atje dhe më humbi nga sytë. Unë u ula mbi një copë akull. Një letër e vjetër ishte harruar aty. Duhej ta lexoja. U gris në vendet e palosjes teksa e hapja.
Akoma më merr malli për ty, ndonjëherë aq shumë sa më duket sikur ke vdekur. Akoma sillem rreth të kërkoj dikë si ti… e njoha shkrimin e tij, por nuk qava më. Do të doja të qaja. Nuk mundja.
U ngrita. Akulli kërciti. Pas disa drurësh me zunë sytë time motër. Kishte një foshnjë lakuriq në duar… Matanë përroit dallova disa burra të mbledhur kokë më kokë që pëshpërisnin. Foshnja më nguli sytë kur desha ta marr, por ime motër kishte nxjerr ndërkohë njërin gji dhe priste që foshnja ta vinte re. Shikova me radhë; gjirin e saj, e pastaj fytyrën e bebes. Ngjyrën e qumështit kishin edhe sytë e time motre. Më preku në krah duke kaluar dhe iku pa më folur. Bëra t’i them nga pas “vishi diçka vajzës”, por fjalët më mbeteshin brenda gjoksit si një nyje e fortë, e mbytesha me to.
U ktheva drejt përroit. Atëherë i pashë… Nuk ishin njolla akulli ato nëpër park por fletë libri. Aty kishte më shumë. Të gjitha të ngrira, të bëra pis, të grisura keq. Paragrafë që nuk përfundonin, fjali pa shenja pikësimi, fjalë të shkruara me gabime. E dija cili ishte. S’kisha gjetur kurrë kohë ta përfundoja. Koha ime kishte ngrirë në pritje për atë që vinte rreth të gjente dikë si unë!!!
I shihja vitet që iknin si fletë në fortune, e unë me krahët mbledhur në gjoks përpiqesha të pengoja dridhjen e shpatullave. Me njërën dorë i mora disa fletë e i futa poshtë krahut. Poshtë atij krahu që më dhimbte gjithnjë. Ia kisha vënë mbi gjoks atëherë. E kishte puthur dorën më pas…
Vazhdova të ec mbi akullin e përroit duke mbledhur fletë. Dy fëmijë qeshën diku në anën tjetër. Ime motër ishte pas tyre me gjirin ende të nxjerrë. Një erë e fortë më vuri në fytyrë një fletë akull të ftohtë dhe kur e hoqa askush nuk ishte më matanë. Ktheva kokën pas…
I pashë vetëm shpinën. E njoha nga hapat që hiqte zvarrë. Ndaloi dhe u kthye. U shemba përdhe me gjunjët mbledhur poshtë vetes. Shtrëngova barkun me krahë. Më priti atje. Kishte marrë fytyrën e vdekjes time… Nuk kisha frikë. Vura kokën mbi gjunjët dhe prita… fjalët u mbytën brenda meje…
U zgjova…
Dhjetor, 2018
Urime autores për shkrimin dhe faqes për përzgjedhjen :).
Një sugjerim i vogël: Po të qe në dorën time, do e hiqja fjalinë e fundit.