PRES-MARIO BENEDETI

PRES-MARIO BENEDETI
(Montevideo, 1920 – 2009)

Të pres kur nata të ketë aguar,
psherëtima shpresash të copëtuara.
Nuk besoj se do të vish, e di,
e di se s’do të vish.
E di se largësia të lëndon,
e di se netët më të ftohta janë,
e di se tanimë ti nuk je.
Mendoj se di gjithçka për ty.
E di se papritur dita të bëhet natë:
e di se ëndërron me dashurinë time, por fshehur e mban,
e di se jam një idiot që të pres,
pasi e di se ti më nuk vjen.
Të pres kur natën qiellin të vështrojmë të dy:
ti aty, unë këtu, të malluar për ditët e shkuara
kur një puthje, lamtumirën e vendosi
ndoshta përgjithmonë.
Është e trishtë të flas kështu.
Kur dita më bëhet terr,
dhe hëna diellin rrëzëllues e fsheh.
Ndihem vetëm, e di,
kaq mirë në jetën time nuk dita asgjë tjetër,
vetëm di se jam fare i vetëm,
dhe se nuk jam aty.
Më fal nëse ndihem kështu,
të të fyej s’ka qenë kurrë qëllimi im.
Të të doja s’e pata ëndërruar kurrë,
e as të ndihesha në këtë mënyrë.
Si uji në shkretëtirë po shteron fryma ime.
Mungesa jote jetën po ma shkurton.
Ti je shpresa e jetës sime,
dhe unë me ty s’jam.
Do të pyesësh. Pse nuk jam aty?
Pse nuk marr atë autobusin që tek ty më çon?
Sepse bota që kam këtu nuk më lejon të jem aty.
Sepse duke menduar për ty torturohem përnatë.
Pse thjesht mos të të harroj ty?
Pse thjesht mos të jetoj kështu? 
Pse thjesht…?

Përktheu: Erion Karabolli