Heinrich Böll
M’i ndreqën disi këmbët dhe më dhanë një punë ku mund të qëndroj ulur: duhet të numëroj njerëzit që përshkojnë urën e re. Ngaqë u pëlqen të provojnë, nëpërmjet statistikave, dobinë e zellit të tyre, ata dehen me një mbledhje të pakuptimtë shifrash dhe kjo është arsyeja që gjithë ditën e ditës goja ime lëviz heshturazi; nëpërmjet një mbledhjeje të ngadaltë njësish duhet të fitoj një shumë që çdo mbrëmje ia paraqes gjithë triumf shefave të mi. Fytyrat u shndrisin kur u them rezultatin: sa më e lartë të jetë shifra, aq më tepër ata ngazëllehen dhe, veç kësaj, kanë arsye të flenë rehat, sepse çdo ditë janë me mijëra njerëzit që përshkojnë këtë urë.
Por statistikat e tyre çalojnë. Keq më vjen por kështu është. Unë nuk jam një njeri të cilit mund t’i zësh besë, ndonëse e kam aq aftësi sa të tjerëve t’u dukem i ndershëm.
Ka raste kur më kap një kënaqësi dashakeqe për të hequr ndonjë kalimtar dhe, herë të tjera, kur më ndjellin mëshirë, për të shtuar. Lumturia e shefave varet prej meje. Kur më zë tërbimi, ngaqë më mbaron duhani, u tregoj vetëm një mesatare, madje më pak se mesatarja; përkundrazi, kur zemra më çohet peshë nga gëzimi, dashamirësia ime e papërmbajtur shprehet me një numër prej pesë shifrash.
Në raste të tilla, ata i pushton një gëzim i paparë. Çdo mbrëmje ma rrëmbejnë rezultatin nga duart, sytë u shkreptijnë dhe, të bindur për besnikërinë time, më rrahin shpatullat. Pastaj zënë të shumëzojnë, të pjestojnë, të bëjnë përqindjet e ku di unë çfarë tjetër. Përllogarisin numrin e njerëzve që kanë kaluar urën në aksh ditë gjatë një minute dhe numrin e atyre që i bie ta kenë kaluar në dhjetë vjet. Kanë një parapëlqim për të parashikuar të ardhmen, parashikimi i së ardhmes është specialiteti i tyre e, megjithatë, me keqardhje e them se e gjitha kjo çalon.
Kur mbërrin vajza që dua – ajo kalon dy herë në ditë – zemra më resht së rrahuri. Tik-taku i palodhshëm ndalet derisa ajo të kalojë urën e të më humbë nga sytë. Të gjithë ata që kalojnë në atë kohë, i lë pa numëruar. Janë dy minuta që më përkasin mua, nuk i lë dot të më ikin. Në mbrëmje, kur ajo kthehet nga dyqani i akulloreve, ku kam marrë vesh se punon, dhe kur shkon në anën tjetër të trotuarit, para buzëve të mia memece që kanë për mision të numërojnë pa pushim, zemra më resht edhe njëherë dhe punës i rikthehem vetëm kur nuk arrij ta shoh më. Të gjithë ata që kanë fatin të kalojnë gjatë atyre dy minutave, nën vështrimin tim të verbër, të gjithë ata nuk do të hyjnë kurrë në mbretërinë e përjetshme të shifrave: fantazma të gjora burrash a grash, qenie të kushtuara hiçit që, në të ardhmen e statistikave, nuk do të enden me të tjerët…
Është e sigurt që e dua. Por ajo nuk di asgjë dhe unë nuk dua që ajo ta dijë. Ajo nuk duhet të dyshojë se në ç’mënyrë të llahtarshme e bën rrëmujë numërimin; fluturoftë shend e verë te dyqani i akulloreve, me ato flokët e gjatë ngjyrë gështenje dhe me ato kyçet e holla, dhe fitoftë sa më shumë bakshishe! E dua, s’ka asnjë dyshim që e dua!
S’ka kaluar shumë nga koha kur më mbikëqyrën. Por shoku në postin përballë meje mbi urë, i ngarkuar të regjistrojë mjetet automobilistike, më lajmëroi në kohë dhe unë u bëra shumë i vëmendshëm. Numërova si i marrë, as ndonjë numërues automatik s’do kishte qenë më i aftë. Mbikëqyrësi i Institutit të Statistikave ishte vendosur në anën tjetër të urës për të krahasuar, përgjatë një ore, shifrën e tij me timen: dallimi ishte vetëm me një njeri. Ç’është e vërteta, vajza që dua kaloi dhe për asgjë në botë nuk do doja që ajo bukuroshe e ëmbël të lërë të tashmen për të ardhmen e statistikave, qoftë kjo e shumëzuar, e pjestuar, e reduktuar në asgjënë e përqindjeve. Më pikoi në zemër që s’munda ta shoqëroj me sy dhe i jam shumë mirënjohës atij shokut përballë që numëron automobilat. Po luhej me bukën e gojës, s’i thonë shaka.
Mbikëqyrësi më rrahu shpatullat, duke pohuar se unë isha një njeri i mirë, i sigurt, besnik në atë post. “Një gabim vetëm për një njeri, shtoi ai, nuk ka asnjë rëndësi. Sidoqoftë, ne marrim gjithmonë parasysh njëfarë përqindjeje jashtëlëniesh. Do t’ju propozoj për numërimin e pajtonëve.”
Kjo është një punë e bekuar. Tani më tepër se kurrë. Pajtonë mund të ketë, e shumta, njëzet e pesë në ditë dhe të shkoqitësh shifrat në tru për çdo gjysmë ore s’ka si bëhet më mirë!
Ditë të bukura më presin. Midis orës katër dhe tetë, kur mbi urë ndalohet të kalojnë pajtonët, mund të bëj një shëtitje, të shkoj deri te dyqani i akulloreve, ta kundroj për qejf, pastaj ta përcjell një copë udhë, atë vajzë të dashur e të paregjistruar…
Përktheu: Alket Çani
