KËTË NATË MUND T’I SHKRUAJ VARGJET MË TË TRISHTA-Pablo Neruda

KËTË NATË MUND T’I SHKRUAJ VARGJET MË TË TRISHTA-Pablo Neruda

 

Këtë natë mund t’i shkruaj vargjet më të trishta.

Të shkruaj, për shembull: “Nata është e yjëzuar
dhe dridhen, të kaltër, yjet atje në lartësi”.

Era e natës shëtit nëpër qiell dhe këndon.

Këtë natë mund t’i shkruaj vargjet më të trishta.
E kam dashur dhe ndonjëherë edhe ajo më ka dashur.

Në net si kjo e kam mbajtur në krahët e mi. 
E kam puthur kaq herë nën qiellin e pafund.

Ajo më ka dashur dhe, ndonjëherë, edhe unë e kam dashur.
Si të mos t’i duash sytë e saj të mëdhenj e të thellë.

Këtë natë mund t’i shkruaj vargjet më të trishta.
Kur e mendoj që s’e kam më. Kur e ndiej që e kam humbur.

Të dëgjosh natën e pafundme, më e pafundme pa të. 
E vargu bie në shpirtin tim si vesa mbi bar.

Ç’rëndësi ka që dashuria ime s’mundi ta mbajë.
Nata është e yjëzuar dhe ajo s’është me mua.

Kjo është e gjitha. Në largësi dikush këndon. Në largësi. 
E kam humbur atë, prandaj në shpirt thellë po vuaj.

Si për ta pasur më afër, shikimi im e kërkon,
zemra ime e kërkon dhe ajo nuk është me mua.

Dhe është e njëjta natë që i zbardh po të njëjtat pemë.
Ne, ata të asaj kohe, më s’jemi të njëjtët.

Tani më nuk e dua, është e qartë, por sa fort e kam dashur.
Zëri im kërkon erën për të prekur veshin e saj.

E tjetrit. Do të jetë e tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i pastër. Sytë e saj t’pafundmë.

Tani më nuk e dua, është e qartë, por ndoshta edhe e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria dhe kaq e gjatë harresa.

Sepse në net si kjo e kam mbajtur në krahët e mi,
E kam humbur atë, prandaj në shpirt thellë po vuaj;

Qoftë kjo dhimbja e fundit që ajo më shkakton,
Dhe këto vargjet e fundit që për të i shkruaj.

Përktheu: Orjela Apolloni