Solstice-Merita Paparisto O dhimbje e ëmbël vjen e shkon si erë ngre vrunduj gjethesh të thara në pranverë… e asnjëherë s’dihet nga ç’grykë del ajme, ish’ kaq e dhimbshme të mbyteshin në syte e mi zogjtë e nëntokës ku nuk ka qiell është vjeshtë e vonë, çdo kohe atje diamante të ndezur janë yjet… Keep Reading
Alber Kamy (Albert Camus) ishte shkrimtari që dashuronte paqen dhe që njëkohësisht kuptonte dhe pranonte pashmangshmërinë e luftës në periudha të caktuara, si fjala vjen, përballë nazistëve gjermanë. Por në vitin 1956, Kamyja, i cili vetëm një vit më vonë fitoi Nobelin në letërsi, i vendosi vetes një detyrë të pamundshme. Ai kërkoi të vendoste… Keep Reading
Një javë e ngarkuar-Alain Bosquet Çdo të hënë revoltohem: si mund të jesh një njeri veç në kometat? Çdo të martë pyes veten: ç’mund të bëj për të kuptuar lumin, për të rritur catalpa-në?[1] Të mërkurave ëndërroj për ekuilibrin midis dyshimit dhe arsyes, midis frikës dhe kthjelltësisë. Çdo të enjte akuzoj të ngjashmit e… Keep Reading
JORGE LUIS BORGES ROBI Këtë histori e tregojnë në Hunin ose në Tapalken. Pas një sulmi indian u zhduk një fëmijë. Thanë se e kishin rrëmbyer indianët. Më kot e kërkuan prindërit e tij. Vite e vite më pas, një ushtar që vinte nga thellësia e vendit, tregoi për një indian me sy të… Keep Reading
Vdekja e shoqërisë civile-Granit Zela Shoqëria civile ka vdekur… kumtoi Kryetari. E nisi të qeshë me lot. Kamerier, tha mes gazit, Më sill një kafe, Një kafe për Mort. Mardhje Kur kthetrat e hekurta iu ngulën në shtat Teatrit, Për ta shkulur e shembur, e ulur në gjunjë. Disa shpirtra vetmueshëm me të mardhnin… Keep Reading
Në mur qe shkruar-Bertolt Brecht Në mur qe shkruar me shkumës ata duan luftë. Ai që e ka shkruar tashmë ka rënë. Ai që rri sipër thotë: vemi drejt lavdisë. Ai që rri poshtë thotë: vemi drejt gropës. Lufta që po vjen s’është e para. Të tjera e kanë paraprirë. Si u mbyll e… Keep Reading
Ndeshim në udhë të shkuarën-Petraq Risto Shpesh ndodh të ndeshim në udhë të shkuarën Dashurinë e shkuar, miqësinë e shkuar, vizionin e shkuar Qëllon shpesh të ulim sytë, të psherëtijmë, të stepemi Dhe të shtypim zemrën – çelës elektrik që na ndezë gjithë dritat e Kujtesës Dhe ndaj së shkuarës të jepemi. Pse ruajmë… Keep Reading
Paul Valéry Nuk është asnjëherë gjë e lehtë të përshkruash qartësisht atë që quhet komb. Tiparet më të thjeshta e më të forta u bishtnojnë njerëzve të vendit, të cilët janë të pandjeshëm ndaj asaj që kanë parë përherë. I huaji që i percepton, i percepton shumë fuqishëm dhe nuk ndien atë masë përkimesh intime… Keep Reading
Trupat e njerëzve- Yehuda Amichaï Trupat e njerëzve janë të ndryshëm midis tyre por shpirtrat i kanë të mbushur me të njëjtin frut shkëlqyes si aeroportet. Kështu mos më jep shpirtin tënd, jepmë trupin që kurrë nuk do t’ia gjej fundin, qypin jepmë dhe jo brendinë e tij. Ji me mua nëpër aeroporte aty… Keep Reading
Ndoshta fjala “qiellshit”, ishte krijuar kur thekset lëviznin andej këndej dhe rrokjet rrokulliseshin si gurët, siç do të ketë ndodhur vërtet në kaosin e njeriut Natasha Lako Ka lindur njëherë e një kohë një varg i Pjetër Boganit, që mund të na çojë deri te Herakliti: Qiellshit ngrihen gurë dhe mjergull. Dhe duket sikur me të fillon e gjithë letërsia… Keep Reading
