Ernest Hemingway ishte padyshim një nga shkrimtarët më të rëndësishëm amerikanë të shekullit të 20-të, me një jetë po aq aventureske dhe të trazuar sa librat e tij. Më 2 Korrik të vitit 1961, i dha fund jetës me një armë gjuetie, në moshën 61 vjeç. Në pjesët e panjohura të jetës së tij hedh dritë libri i Aaron Edward Hochner “Hemingway In Love”, i cili flet për jetën komplekse personale të shkrimtarit të famshëm dhe trekëndëshin erotik që e ndoqi deri në ditët e fundit të jetës së tij. Siç zbulon Hochner-i, i cili pati mundësinë ta njohë Hemingway-n nga afër, është personi i fundit i gjallë që mund të thotë atë që ndodhi me të vërtetë: “Për një kohë të gjatë, madje edhe Ernest shmangte të fliste për të. Por në vitin 1954, një aksident pothuajse fatal në Afrikë e bëri të rivlerësojë jetën e tij. Papritur, asgjë nuk dukej më e rëndësishme sesa rishqyrtimi i atyre viteve kur lejoi dashurinë e tij të vetme të vërtetë të ikte. Kështu që filloi të më tregonte, në kaseta, në letra dhe shpesh në biseda të gjata, për përvojën e tij të dhimbshme të jetës, i dashuruar me dy gra në të njëjtën kohë dhe se si Pauline shkatërroi martesën e tij të parë dhe më të lumturën”.
Në atë kohë, Hemingway jetonte me Handley-n dhe djalin e tyre të porsalindur, Jack në Paris. Ndërsa përpiqej të fitonte famë si shkrimtar, jetonin në varfëri, por të lumtur në mënyrë idilike. “E adhuroja pamjen dhe ndjesinë e të qenit të saj në shtrat”, thoshte Hemingway për Handley-n, me të cilën ndante emocionet e tij për shëtitjet, skitë dhe peshkimin. Në atë kohë, historitë e shkurtra të tij kishin filluar të tërhiqnin vëmendjen e ajkës së Parisit, përfshirë romancierin Francis Scott Fitzgerald.
Ishte viti 1925 dhe Scott Fitzgerald sapo kishte botuar kryeveprën e tij, “The Great Gatsby”. Të dy shkrimtarët takoheshin shpesh për një pije në Ritz. Shumë kohë më parë, Fitzgerald e njohu atë me rrethin e pasur dhe në rënie të miqve të tij, duke përfshirë dy motra; Pauline dhe Jinny Pfeiffer. Pasi darkuan me Hemingway-n vetëm një herë, motrat Pfeiffer filluan të interesohen për jetën dhe familjen e tij, duke blerë dhurata të shtrenjta për djalin e tij dhe duke ftuar gruan e tij për shfaqjet e modës dhe çaj në hotelin Crillon. Herë pas here, të dyja motrat e nxirrnin Hemingway-n jashtë, por ai ishte i papërkulshëm: “Nuk më interesonin. Jeta me Hadley ishte e mrekullueshme”, kujtonte ai.
Pas një viti rrethimi të vazhdueshëm, Jinny dha dorëheqjen, por jo Pauline. Ftonte familjen në restorante të shtrenjtë, duke e ditur që Handley nuk mund ta linte fëmijën e saj vetëm, kështu që me zgjuarsi arrinte të dilte vetëm me Hemingway-n, i cili ende rezistonte. Marrëdhënia e tyre filloi kur Pauline e ftoi në apartamentin e saj, një ditë. Shumë shpejt, siç pranoi vetë, seksi me të ishte bërë si një lloj droge”. Megjithëse e urrej ta pranoj, isha aq i fiksuar me të, po aq sa edhe me Handley-n”, shpjegonte. Atë verë, Ernest dhe Handley u ftuan të qëndronin në një nga dy vilat fqinje në jug të Francës. Megjithatë, pak pas mbërritjes së tyre, Jack-u i vogël u diagnostikua me pertussis dhe familja hyri në karantinë. Pauline menjëherë ofroi ndihmë, duke thënë se ishte imune ndaj sëmundjes. Ernest u pajtua me këtë, megjithëse e dinte që do të pendohej. Siç pritej, Pauline qëndroi dhe kur djali ishte jashtë rrezikut. Një ditë, Hemingway u përpoq t’i rrëfejë problemin Scott Fitzgerald-it. Por romancieri dukej se e dinte tashmë sekretin e tij. “Kam sy”, i tha ai. “Mënyra se si të shikon. Po flirton me ty. Dhe tani shfaqet këtu. Je ngatërruar me një grua të rrezikshme. Kur arrita për herë të parë në Paris, dëgjova rreth saj se kërkonte dëshpërimisht një burrë. Ajo të dëshiron për veten e saj dhe do të bëjë gjithçka për të të patur”. Hemingway pranoi se i donte të dy gratë dhe Fitzgerald-i e paralajmëroi se do shkatërronte martesën dhe se duhej ta largonte atë: “Një burrë që do dy gra në fund përfundon duke i humbur të dyja”. Fjalët e shkrimtarit dolën profetike, pasi Pauline kishte filluar të zotëronte jetën e tij në shkallë alarmante. Atë dimër familja Hemingway organizoi të shkonte për ski në Austri. Pauline i ndoqi dhe mbylli një dhomë, ndërsa i kërkoi Hemingway-it t’i japë mësime skijimi. Por, duke parë sjelljen e Pauline të ndryshojë dhe të bëhet agresive dhe ironike ndaj saj, Handley filloi të kuptojë. Kërkoi, duke qarë nga burri i saj t’i thotë të vërtetën dhe i ofroi t’i jepte kohë për të sqaruar situatën. Si rrëfeu vetë më vonë, dëshironte t’i mbante të dyja sa më shumë që të ishte e mundur. Marrëdhënia e tij me Pauline vazhdoi dhe Handley i tha që sapo të ktheheshin, do të kërkonte divorc dhe do të qëndronte në një shtëpi tjetër me fëmijën. “Ishte sikur të kisha lexuar dënimin tim me vdekje”, pranoi shkrimtari para Hochner-it. Herën tjetër, u zhyt në alkool, u përpoq të lutej, megjithëse nuk ishte njeri fetar, dhe në disa raste mendoi të bënte vetëvrasje. I mpirë nga historia, Hemingway bënte tashmë atë që dëshironte Pauline, e cila vendosi dhe rregulloi vetë dasmën e tyre.
Martesa e tij e re sigurisht që nuk ishte e lulëzuar, por a ishte nusja e tij e lumtur? “Çfarëdo që bëja ose nuk bëja, ishte e lumtur. Kishte kaluar nëpër ferr për të më patur dhe më trajtonte si një trofe”, i kishte thënë Hochner-it. Në mënyrë të pamenduar, pranoi të kthehej në SHBA për të jetuar me të në Pigot, një periudhë e jetës së tij që e kujton si “veçanërisht të zymtë”. Zymtësia e tij u intensifikua kur Scott Fitzgerald i shkruajti se Handley ishte rimartuar. “Endërroja që ajo të më priste përgjithmonë dhe se do të gjeja forcën për të lënë Pauline dhe të kthehesha në familjen time të dashur”, i zbuloi Hochner-it. Që nga divorci, i shkruante shpesh për t’i thënë se sa shumë e donte. Por si përfundim Handley i shkruajti se letrat e tij po shqetësonin burrin e saj të ri, kështu që korrespodenca u ndal. Pauline dhe Hemingway patën dy djem, Patrick dhe Gregory. Duke nxituar për t’u larguar nga familja e tij e zymtë dhe foshnjat histerike, Hemingway u nis për në Kubë dhe atje pati një lidhje me një 22-vjeçare nga New York-u. Madje me dashakeqësi i tregoi Paulinës gjithçka për të dhe i tregoi një foto të saj. Por Pauline nuk ishte e gatshme të jepte dorëheqjen. Për të garuar me kundërshtaren e saj, i tha burrit të saj se kishte parë një kirurg plastik për të korrigjuar hundën, buzët dhe veshët e saj të mëdhenj. “Atëherë e dija që doja divorc. Marrëdhënia jonë ishte e mërzitshme. Nuk ngjisnim, nuk kishim asgjë për të diskutuar. U përpoq të përdorte pasurinë e saj për të më mbajtur, por nuk pati sukses”. Përfundimisht, edhe Pauline kokëfortë duhej të pranonte se martesa e tyre kishte mbaruar. Pas kohësh më vonë, në Paris, rastësisht, Hemingway u takua përsëri me të dashurën e tij Handley. Po dilte nga një taksi kur e diktoi, “aq të bukur si e kujtonte”. Vrapoi dhe e përqafoi. Disa minuta më vonë, piu shampanjë me të në një restorant. “Do të të dua gjithmonë”, i tha asaj. Ngriti gotën e saj, e trokiti me të tijën dhe i tha që duhej të largohej. Ndërsa prisnin në qoshe që të ndryshonin semaforët, i tha: “Dua ta dish Handley, ti do të jesh pjesa e vërtetë e çdo gruaje për të cilën do të shkruaj. Do ta kaloj pjesën tjetër të jetës time duke të kërkuar. Kur semafori u kthye i gjelbër, Handley i dha puthjen e lamtumirës dhe përshkoi rrugën. Kurrë nuk e pa përsëri. Sa për Hemingway-n, hera e fundit që Hochner e pa ishte në vitin 1961, kur ishte nën vëzhgim psikiatrik për depresion dhe paranojë, dhe ende mendonte për dashurinë e tij të humbur. Dy javë para se të kryente vetëvrasje, pati kontaktin e tij të fundit me Hochner-in:”Më trego këtë. Si e kupton një i ri kur dashurohet për herë të parë, si mund ta dijë se do të jetë dashuria e vetme e vërtetë e jetës së tij? Si mund ta dijë? ” e pyeti. Vështroi Hochnerin me këmbëngulje sikur po kërkonte një përgjigje dhe më pas i tha që do të flinte. “Me pak fat,” tha, “mbase ëndërroj Parisin”.
Përktheu: Shpendi Shakaj
