PAMJE ME NJË KOKËRR RËRE- Wislawa Szymborska-Nobel 1996

PAMJE ME NJË KOKËRR RËRE- Wislawa Szymborska-Nobel 1996

 

E quajmë kokrrizë rëre.

Por ajo nuk i thotë vetes as kokrrizë as prej rëre.

E lë mënjanë çdo emërtim

të përgjithshëm a të përveçëm,

kalimtar a të qëndrueshëm,

të rremë a të vërtetë.

 

Si ta prekim si ta vështrojmë

ajo nuk ndihet as e këqyrur as e prekur.

Dhe kur bie mbi parmakun e dritares –

është aventura jonë, jo e saj.

Për të është njëlloj si të binte kudo,

pa asnjë siguri se pati rënë

apo se do bjerë sërish.

 

Nga dritarja ka një pamje të bukur mbi liqen,

por kjo pamje nuk e sheh vetveten.

E pangjyrë dhe pa formë,

pa zë, pa aromë

dhe pa dhimbje është ekzistenca e saj në botë.

 

Fundi i liqenit për të nuk ka fund

dhe bregu nuk ndihet aspak breg.

Uji për vetveten s’është as i thatë as i njomë.

Dallgëve s’u duket vetja as një as shumë.

Ato ushëtijnë të shurdhra ndaj ushtimës së vet,

mbi shkëmbinj që s’e dinë veten as të mëdhenj as të vegjël.

 

Dhe e gjitha kjo nën një qiell nga natyra pa qiell,

ku dielli perëndon pa perënduar aspak

dhe fshehet pa u fshehur mbas një reje pa vetëdije

që era e çon nga çdo drejtim pa arsye.

 

Ikën një sekondë.

Një e dytë.

Një e tretë.

Por këto nuk janë tjetër veç tri sekondat tona.

 

Koha ikën si një lajmës që ka një lajm urgjent.

Por ky s’është tjetër veç krahasimi ynë.

Personazhi është fiktiv, nguti i tij i rremë

dhe lajmi nuk është njerëzor.

Përktheu: Alket Cani