TË VERBRIT- Wislawa Szymborska-Nobel 1996

 

Një poet u lexon vjershat e tij të verbërve.
Nuk e kish menduar se do ishte kaq e vështirë.
Zëri i dridhet.
I dridhen duart.

E ndien sesi çdo fjali
i nënshtrohet provës së territ.
Vjersha duhet t’ia dalë mbanë vetë,
pa drita, pa ngjyra.

Eksperiment i rrezikshëm për yjet e poezisë,
agu, ylberi, paqëndrueshmëria e reve,
ndriçimi i neonëve, drita e hënës,
shkëlqimi i argjendtë i peshkut në ujë,
fluturimi i heshtur i shkabës në lartësi.

Poeti lexon – është tepër vonë për të mos lexuar –
një fëmijë me bluzë të verdhë në një livadh të gjelbër,
të panumërtat çati të kuqe në fund të luginës,
vorbulla e numrave mbi fanellat e lojtarëve,
një grua pafundësisht e zhveshur nga e çara e një porte.

Do të donte të heshtte – por është e pamundur –
shenjtorët rreshtuar mbi portikun e katedrales,
nojmat e lamtumirës këmbyer nga dritarja e një treni,
xhamat e mikroskopit, afet e një unaze,
kinemaja, pasqyrat, portretet në album.

Por të verbrit janë shumë të sjellshëm,
gjithë takt dhe zemërgjerë.
Dëgjojnë, buzëqeshin dhe duartrokasin.

Madje njëri prej tyre i afrohet poetit
me një libër në dorë të hapur së prapthi
për t’i kërkuar një autograf të padukshëm.

 

Përktheu: Alket Çani