SHTRATI I PROKRUSTIT-Alket Çani

Kështu na iku jeta –

Duke u endur rrugëve që s’të çojnë askund,

Duke na ndjekur pas kudo ku shkuam

Pendesa shekullore e një çasti.

Përgjatë gjithë udhës dëgjuam

Jehonën e thatë të harresës së pemëve,

Lëngatën e zverdhur të diellit, pamë

Si dendësohej para syve tanë

Mjegullnaja e pluhurit dhe mëdyshjeve.

Toka jonë qe një sferë e zbrazët, pothuaj e padukshme,

Që e rrotullonim mes gishtash dhe për qiell

Kishim krahët prej bakri të Zogjve të Stimfalit.

Me një shkulm të lehtë e të pashmangshëm

Era na vërtiti, si gjethe të plakura,

Nëpër vise të tjerë, nën qiej të tjerë

Po aq të njohur për ne, nëpër rrugë të reja

Që ishin njëlloj si rrugët ku ecëm.

Koha qe vdekja jonë, fati ynë i vetëm,

Mundësia e vetme, e vetmja portë e hapur,

Gjersa gjetëm më në fund këtë shtrat të ëndërruar,

Ku kishim qenë të ngujuar gjithë jetën.