Parabola e Budës me shtëpinë që digjet- Bertolt Brecht

Parabola e Budës me shtëpinë që digjet- Bertolt Brecht

 

Gautama Buda predikonte

Mbi doktrinën e rrotës së lakmisë, pas së cilës gjendemi të lidhur, dhe këshillonte

Që të zbrazemi prej çdo dëshirimi dhe asisoj

Të pastër prej dëshirave të hyjmë në asgjësendin që e quante Nirvana.

E një ditë njëri nga nxënësit e tij pyeti:

“Si është ky asgjësend, o Mësues? Të gjithë ne do të

Zbrazemi prej dëshirave, siç na këshillon ti, por tregona

Mos vallë ky asgjësend ku më vonë do të hyjmë

Ngjan me momentin kur bëhesh një me gjithë krijesën,

Kur shtrihesh mbi ujë, me trupin e papeshë, në mbrëmje,

Kur thuajse pa asnjë mendim, shtrihesh me përtesë mbi ujë,

Apo kur kotesh në shtrat, pa e vënë re se po i rrudhos mbulojat,

Ndërkohë që fle – pra vallë ky asgjësend

Është i këtij lloji, lumturisht, një asgjësend i kënaqshëm apo

Mos ndoshta asgjësendi yt është më asgjë se kaq, i ftohtë, pa ndjenja dhe

I zbrazët?”

Për kohë të gjatë Buda heshti, pastaj foli me shpërfillje:

“Për pyetjen tënde s’ka përgjigje.”

Por në mbrëmje, kur patën shkuar të gjithë

Buda ende i ulur nën pemën e bukës iu foli të tjerëve,

Atyre që nuk e kishin pyetur, dhe u rrëfeu këtë parabolë:

“Para do kohësh pashë një shtëpi. Po digjej. Flaka

Ia lëpinte kulmin. Shkova pranë dhe vura re

Se kishte ende njerëz brenda. Hyra në derë dhe vikata

Për t’u thënë se çatia kish marrë flakë, duke i nxitur

Të dilnin menjëherë. Por këta njerëz

Nuk dukej ta kishin shumë me nxitim. Njëri prej tyre,

Tashmë qepallëpërzhitur prej flakëve të zjarrit

Më pyeti se si ishte gjendja jashtë, se a kishte

Ndonjë shtëpi tjetër për ta, e të tilla gjëra. Pa u përgjigjur

Dola sërish jashtë. Këta njerëz, mendova

Duhet të përcëllohen gjersa të vdesin që të mos bëjnë më pyetje.

Me të vërtetë miq,

Për ata që dyshemeja nuk i djeg aq shumë sa që menjëherë

Ta lënë atë e të jenë të gatshëm ta këmbejnë me çfarëdoqoftë më mirë se sa të rrinë, për ata njerëz

Nuk kam asgjë për të thënë.” Kështu foli Gautama Buda.

Por edhe ne, që nuk merremi më me artin e nënshtrimit

Por me atë të mos-nënshtrimit, dhe që japim

Propozime tjetërsoj, me natyrë tokësore, dhe që lusim njerëzit

T’i rrëzojnë torturuesit e tyre njerëzorë, edhe ne besojmë se atyre

Që përballë skuadronëve bombardues në rritje të kapitalit, vazhdojnë të pyesin shumë gjatë

Se si propozojmë që të bëhet kjo, e se si parashikohet ajo

Dhe çka do të ndodhë me kursimet e tyre, dhe me pantallonat e ditës së diel pas një

Revolucioni

Nuk kemi se ç’t’u themi.

1949

Përktheu: Arbër Zaimi