Milan Kundera
Hemingueji po dridhej dhe Gëtja i kapi doren. “Qetësohuni Ernest. Qetësohuni miku im. Unë ju kuptoj. Ajo që po tregoni më kujton një ëndërr. Kjo qe dhe ëndrra ime e fundit, më tej s’kishte ëndrra, apo më mirë, ishin ëndrra të ngatërruara, të cilat s’dija më t’i dalloja nga realiteti. Imagjinoni një sallë të vogël teatri me marioneta. Unë jam prapa skenës, drejtoj kukullat dhe recitoj tekstin. Është një shfaqje e Faustit. E Faustit tim. Meqë ra fjala, a e dini se Fausti s’është gjëkund tjetër më i bukur, sesa ne teatrin e marionetave? Ja përse isha kaq i lumtur që s‘kishte aktorë dhe që mund t’i recitoja vetë vargjet, të cilat, atë ditë tingëllonin më bukur se kurrë. Pastaj, beftë, kundrova sallën dhe konstatova se ajo ishte e zbrazët. Kjo më tronditi. Ku janë spektatorët? Kaq i mërzitshëm është Fausti im sa janë larguar të gjithë? Nuk ia vlen mundimi as të më fërshëllejnë? I sikletosur vështrova përreth dhe u trondita nga çudia; ndërsa prisja t‘i shihja në sallë, ata ishin të gjithë mbrapa skenës. Me sytë zgurdulluar, më vështronin me kuriozitet. Sapo shikimet tona u takuan, filluan të më duartrokisnin. Kuptova se spektakli që donin të shihnin nuk ishin marionetat, por unë vetë. Jo Faustin por Gëten. Atë grimë më kaploi tmerri, shumë i ngjashëm me atë për të cilin sapo më folët. Ndjeva se donin t’u thoja diçka, por isha i paaftë. Me grykën e shtrënguar, i braktisa kukullat ne skenën e ndriçuar, të cilën s’e shikonte askush. Shestova të ruaj një qetësi të denjë dhe, pa thënë një fjalë, u drejtova drejt portmontosë për të marrë kapelen, e vendosa në kokë dhe, pa u kushtuar asnjë vëmendje këtyre kureshtarëve, u nisa për t’u kthyer në shtëpi. U orvata të mos vështroja as majtas as djathtas, dhe sidomos, as mbrapa, sepse e dija që më ishin qepur këmba-këmbës. Duke kthyer çelësin në bravë, hapa portën e rëndë të shtëpisë dhe e mbylla duke e kërcitur, shpejt mbas meje. Ndeza llambën me vaj dhe duke e mbajtur me dorën fërgëlluese, u drejtova drejt zyrës për ta harruar këtë mesele para koleksionit të mineraleve. Por, sapo kisha vendosur llambën mbi tavolinë, vështrimi më shkoi te dritarja: pashë fytyrat e tyre të ngjeshura pas njëra-tjetrës, dhe kuptova se kurrë s’do të shporresha prej tyre, kurrë, kurrë më, kurrë. Prej syve të tyre të mëdhenj, që më ishin ngulur, kuptova se llamba ma ndriçonte fytyrën. E fika, gjithë duke e ditur se ishte një gabim, këtej e tutje do ta kuptonin se u fshihesha, se kisha frikë, dhe do më ndërseheshin edhe më keq. Dhe meqë frika zotëronte tash mbi arsyen, vrapova në dhomën e gjumit, rrëmbeva çarçafin prej krevatit që të mbuloja kokën dhe u ngula në një cep të dhomës i puqur rrafsh me murin…”
Hemigueji dhe Gëtja largohen rrugëve të së përtejmes dhe ju më pyesni se ku e kam marrë idenë për t’i vendosur bashkë ata të dy? A mund të imagjinohet një çift tjetër më arbitrar? S’kanë asgjë të përbashkët.
Përktheu: Balil Gjini
