FËMIJËT NË SHOQËRINË TONË-EDUARDO GALEANO

in A(rt)ktivizëm/Letërsi by

EDUARDO GALEANO

Çdo ditë, fëmijëve u mohohet e drejta të jenë fëmijë. Faktet, se institucionet tallen me këtë të drejtë, duken qartë te mësimet që u japin fëmijëve në jetën e përditshme. Fëmijët e pasur trajtohen si të ishin pará, duke u mësuar të sillen si pará. Ndërsa fëmijët e të varfërve trajtohen si mbeturina dhe, për pasojë, ata bëhen mbeturina. Fëmijët e atyre që janë në mes, që nuk janë as të pasur dhe as të varfër, i kanë të lidhur te këmbët e televizionit, në mënyrë që ata, qysh herët, të pranojnë, si fatin e tyre, jetën prej të burgosuri. Duhet shumë magji dhe shumë fat që fëmijët të arrijnë të jenë fëmijë.
Në oqeanin e varfërisë dhe të braktisjes, ngrihen ishujt e privilegjit. Aty ka fusha luksoze përqendrimi, ku të fuqishmit takohen vetëm me të fuqishmit, të cilët kurrë, për asnjë çast nuk mund të harrojnë, se janë të fuqishëm. Në disa nga qytetet e mëdha të vendit, ku grabitjet dhe pasiguria janë bërë një zakon, fëmijët e pasurve rriten mbyllur brenda flluskës së frikës. Ata banojnë në pallate me mure, shtëpi të mëdha ose grupe vilash të rrethuara nga gardhe të elektrizuara, roje të armatosura dhe, ditë e natë, kamerat vëzhgojnë mjedisin. Të pasurit, sikur të jenë pará, udhëtojnë me makina të blinduara. Ata nuk i njohin të gjitha lagjet e qytetit të tyre, sepse ata nuk jetojnë në qytetin ku jetojnë, sepse e kanë të ndaluar këtë ferr të madh që përgjon qiellin e tyre të vogël privat. Përtej kufijve të tyre shtrihet një rajon terrori, ku njerëzit për ata janë të shumtë, të shëmtuar, të ndyrë dhe ziliqarë.
Në këtë epokë globalizimi, fëmijët nuk i përkasin më asnjë vendi, por fëmijët që banojnë në këto territore të vogla dhe të sigurta janë ata që i kanë të gjitha gjërat. Veç ata rriten pa rrënjë, të zhveshur nga identiteti kulturor dhe nuk kanë më shumë kuptim shoqëror sesa e vërteta që realiteti është një rrezik. Atdheu i tyre ka njollat e prestigjit universal, që dallohet nga rrobat e tyre dhe nga gjithçka që ata përdorin; edhe gjuha e tyre është gjuha e kodeve elektronike ndërkombëtare. Në qytetet më të ndryshme, madje edhe në pjesët më të largëta të botës, bijtë e të privilegjuarve i ngjajnë njëri-tjetrit, ngjajnë në zakonet dhe synimet e tyre, ashtu siç ngjajnë shopping centers dhe dhe aeroportet, për pasojë ata janë jashtë kohës dhe hapësirës. Të edukuar në një realitet virtual, keq-edukohen për të mos njohur realitetin e vërtetë, i cili ekziston vetëm për ta pasur frikë ose për ta blerë atë.

Përktheu: Bajram Karabolli

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from A(rt)ktivizëm

Go to Top