EMRI I VËRTETË-Yves Bonnefoy

 

Do ta quaj shkretëtirë kështjellën që ti ishe,
Natë atë zë, mungesë fytyrën tënde,
Dhe kur në tokën shterpë të biesh
Do ta quaj hiç shkreptimën që të pruri.

Të vdesësh është një vend që e doje. Unë vij
Por përjetësisht nga udhët e tua të errëta.
Ta shkatërroj dëshirën, formën, kujtesën,
Jam armiku yt i pamëshirshëm.

Do të të quaj luftë dhe do t’i marr
Për vete liritë e luftës dhe do mbaj
Në duar fytyrën tënde të errët e të përshkuar,
Në zemër, këtë vend që e përndrit stuhia.

Për t’u shfaqur drita e thellë kërkon
Një tokë të shthurur e të krisur nate.
Flaka gjallërohet nga druri i terratisur.
Fjalës i lypet lëndë.

Një breg i pajetë përtej çdo kënge.
Duhet të tejkalosh vdekjen për të jetuar,
Gjaku i derdhur – më e kulluara prani.

 

Përktheu: Alket Çani