Yves Bonnefoy

Burri, që rrinte në breg pranë varkës, ishte i gjatë, shumë i gjatë. Drita e hënës ishte mbrapa tij, e shtrirë mbi ujin e lumit. Me një zhurmë të lehtë vogëlushi që po afrohej, krejt në heshtje, kuptoi se varka po lëkundej mbas skelës a ndonjë guri. Në dorë shtrëngonte monedhën e vogël prej bakri.
“Përshëndetje, zotëri”, thotë me një zë të qartë por të dridhur, ngaqë trembet mos tërheqë më shumë seç duhet vëmendjen e burrit, të gjigantit, që rrinte aty i ngurosur. Por lundërtari, që dukej si i përhumbur, e kish vënë re, mes kallamishteve. “Përshëndetje, vogëlush, ia kthen. Kush je ti?
– Oh, nuk e di, thotë vogëlushi.
– Si nuk e di! Nuk ke emër?”
Vogëlushi përpiqet të kuptojë se ç’mund të jetë një emër. “Nuk e di”, thotë sërish, me të shpejtë.
“Nuk e di! Po kur ta bëjnë me shenjë, kur të thërrasin, e kupton?
– Nuk më thërret njeri.
– Nuk të thërrasin kur duhet të kthehesh në shtëpi? Kur ke luajtur përjashta dhe vjen ora e darkës, e gjumit? Nuk ke baba, nënë? Po shtëpinë ku e ke? Më trego.”
Dhe tani vogëlushi vret mendjen se ç’është babai, nëna; shtëpia.
“Ç’është babai?”
Lundërtari ulet mbi gur, ndanë varkës. Zëri i tij vjen më i afërt nëpër natë. Por më parë sikur i qesh pak buza.
“Babai? Është ai që të merr në prehër kur ti qan dhe që të ulet pranë në mbrëmje, kur ke frikë të flesh, e të tregon një përrallë.”
Vogëlushi nuk përgjigjet.
“Po shpeshherë nuk ka pasur baba, vazhdon gjiganti pasi mendohet ca. Por janë ca gra të reja e të buta, thonë, që ndezin zjarrin, që ju ulin aty pranë, që ju këndojnë këngë. Dhe ikin pak më tutje për të gatuar ca gjëra që vijnë erë të mirë.
– Nuk më kujtohen as nga këto gjëra”, thotë vogëlushi me zërin e tij të lehtë kristalor. I qe afruar varkëtarit, që tani po rrinte i heshtur, dhe dëgjonte frymëmarrjen e tij të ngadaltë. “Duhet të kaloj lumin, i thotë. E kam pagesën për kalimin.”
Gjiganti përkulet, e merr në duart e mëdha, e vë mbi supe, drejton trupin dhe zbret mbi varkën që harkohet paksa nën peshën e tij. “Nisemi, thotë. Mbahu fort mbas qafës sime!” Me njërën dorë ai mban vogëlushin nga këmba, me tjetrën zhyt rremin në ujë. Vogëlushi i ngjitet për qafe me një lëvizje të beftë, duke psherëtirë. Lundërtari kap rremin me të dyja duart, e nxjerr nga lymi, varka lë mbrapa bregun, zhurma e ujit zgjerohet nën pasqyrimet, përmes hijeve.
Dhe një çast më vonë, një gisht i prek veshin. “Dëgjo, thotë vogëlushi, a do të jesh babai im?” Por sakaq i ndal fjalët, i mbytur nga ngashërimi.
“Babai yt! Po unë jam lundërtari dhe kurrkush tjetër! Nuk largohem kurrë nga brigjet e lumit.
– Po unë do rri me ty, në breg të lumit.
– Për të qenë baba, duhet të kesh një shtëpi, e kupton? Unë s’kam shtëpi, jetoj nëpër xunkthet e bregut.
– Do rrija me shumë dëshirë në breg me ty!
– Jo, thotë lundërtari, kjo është e pamundur. Ja, shiko!”
Varka duket se po harkohet gjithnjë e më shumë nën peshën gjithnjë e më të madhe të burrit dhe vogëlushit. Lundërtari po e shtyn me shumë mundim, uji i mbërrin deri në bord, e kapërcen, vërshon mbi kuvertë, i mbulon këmbët e mëdha që ndiejnë si u rrëshket tabani i dërrasave të harkuara. Por lundra nuk fundoset, më shumë duket sikur tretet nëpër natë, dhe burri tani noton, me vogëlushin që i është qepur në qafë. “Mos ki frikë, i thotë, lumi nuk është edhe aq i madh, do dalim shpejt në breg.
– Të lutem, bëhu babai im! Shtëpia ime!
– Duhet t’i harrosh këto, përgjigjet gjiganti, zëulët. Duhet t’i harrosh këto fjalë. Duhet t’i harrosh fjalët.”
Ai e mban sërish nga këmba e vogël, që tashmë është e stërmadhe, dhe me krahun e lirë noton nëpër atë hapësirë pa fund rrymash që përplasen, honesh që thellohen, yjesh.

Përktheu: Alket Çani