JORGE LUIS BORGES

U ndamë në një kryqëzim të Onses*.
Që nga trotuari tjetër, ktheva kokën dhe pashë; ti ishe kthyer dhe më the lamtumirë me dorë.
Një lumë makinash dhe njerëzish rridhte mes nesh; ishte ora pesë e një pasditeje çfarëdo; e si mund ta dija unë që ai lumë qe i trishti Akeront, i pakalueshmi.
Nuk u pamë më, dhe një vit më vonë ti kishe vdekur.
E tani unë kërkoj atë kujtim, e këqyr dhe mendoj se ishte i rremë dhe se prapa lamtumirës së zakonshme gjendej ndarja e pasosur.
Mbrëmë, pasi hëngra darkë, nuk dola dhe rilexova, për t’i kuptuar këto gjëra, mësimin e fundit që Platoni vendosi në buzët e mësuesit të tij. Lexova se shpirti mund të çlirohet pas vdekjes së mishit.
E tani nuk e di nëse e vërteta gjendet në ogurziun interpretim të mëvonshëm apo në lamtumirën e pafajshme.
Sepse, nëse shpirtrat nuk vdesin, atëherë është më se e drejtë që lamtumirat e tyre të mos jenë të bujshme.
Të thuash lamtumirë do të thotë të mohosh ndarjen, domethënë: Sot po bëjmë sikur ndahemi por do të shihemi nesër sërish. Njerëzit e shpikën lamtumirën pasi, në një farë mënyre, e dinë veten të pavdekshëm, edhe pse e gjykojnë të rastësishëm e të çastshëm.
Delia: dikur do ta vazhdojmë (pranë cilit lumë?) këtë dialog të paqartë dhe do ta pyesim njeri-tjetrin nëse dikur, në një qytet që shtrihej e humbiste në fushnajë, qemë Borhesi dhe Delia.

———————————–
* Once – zonë (lagje) në qytetin e Buenos Airesit.

Përktheu: Erion Karabolli