Kurrë mos i var shpresat tek një burrë. Ata kurdoherë do të të lenë në baltë
Nga Michelle Dowd – MODERN LOVE (Dashuri Moderne)
E ruaj mesazhin zanor të tij me zërin e dehur, të cilin ai e la gjatë një darke dasme në Teksas.
“Kam mall”, thotë. “Je gjëja më e mirë që më ka ndodhur deri tani dhe ndihem me fat që të kam në jetën time. Të faleminderit. Shihemi së shpejti.”
Prej gati një viti, dilnim bashkë disa herë në muaj. Ushqimi dhe seksi ishin mbi mesataren.
Ndonjëherë uleshim në ballkonin e hyrjes së shtëpisë së tij dhe pinim birra në gota të mbështjella. Ai më tregonte për fëmijërinë e tij në Mid-Uest, vitet e tij si punk1 në universitet, tradhtinë e të dashurës së parë, historitë e tij fatkeqe të punës, divorcin e hidhur të prindërve të tij.
Herë të tjera ecnim e bisedonim për politikën, ose shëtisnim rrugëve të qytetit, hanim në restorante që ishin stiluar të haje në errësirë, duke biseduar për libra dhe kalonim netët në shtretërit e njëri-tjetrit të shtrënguar si kotele. Në mëngjes ai më bënte kafen, nga kontinentet në të cilat kishte udhëtuar dhe më gatuante një mëngjes shumëngjyrësh, që e haja duke nxituar për punë.
E mendoja si të dashur, edhe pse ai kurrë nuk tha që më dashuronte. Kur ndihesha e shqetësuar për marrëdhënien tonë, e pyesja se ç’po bënim, çfarë donte nga unë, ku po shkonte lidhja jonë. Ai bezdisej nga pyetje të tilla, por nëse unë do t’i bëja pyetje të drejtpërdrejta, do të më përgjigjej:
Se nuk po shihte e nuk po dilte me askënd tjetër. Se nuk po bënte seks me askënd tjetër. Se nuk donte askënd tjetër.
Po, nuk më prezantoi me askënd në jetën e tij edhe kur ia kërkova. Po ashtu nuk i tregoi asgjë familjes së tij për mua, megjithëse unë dija gjithçka për ta.
Kur kisha ftohtë, do më jepte xhaketën e tij. Kur do kapërceja rrugën, ndërsa ishte plot me makina që shpejtonin si shigjeta, ai do më kapte dorën dhe do të më tërhiqte mbrapa. Sigurisht që kapeshim për dore edhe në mjedise të tjera publike, por kurrë nuk më quajti të dashurën e tij. Nuk i pëlqente titujt. Thoshte që unë isha “shoqe-zonja e tij” dhe veten e vet e quante “shok-zotin tim”. Ishte më i ri se unë, po përdorimi i këtyre termave e bënte të ngjante shumë më i vjetër.
Unë po shijoja karrierën time, shëndetin e mirë, vrapimet e gjata me qenin tim shepherd (qen barinjsh) australian, një jetë aktive shoqërore dhe leximin e një libri në javë në kohën time të lirë. E vlerësoja faktin që ai nuk ishte i ngjitur, sepse nuk më bezdisi kurrë me gjëra të kota. Nuk më dërgoi kurrë mesazhe të tipit: “Mirëmëngjes bukuroshe”, kur kishte nevojë për vëmendjen time, dhe nuk më uroi kurrë “Pafsh ëndrra të bukura” me emoxhi në snapchat për të parë nëse isha në shtëpi.
I dërgonim mesazhe njëri-tjetrin, vetëm për të shkëmbyer informacione se kur dhe ku do të takoheshim. Kur e pyesja si ishte, më përgjigjej me një ose dy fjalë. Kur ishim bashkë, shpesh më thoshte se i vlerësonte shumë pritshmëritë e mia të ulëta.
Unë i isha mirënjohëse që ai nuk i ngarkonte supet e mia të mbingarkuara me problemet e tij.
Nuk ma kujtonte babanë në shumicën e gjërave, por ndonjëherë prania e tij provokonte kujtime. Kur babai po më mësonte të drejtoja makinën, më detyronte t’ia provoja që unë dija si të ndërroja gomën dhe vajin e makinës si dhe që e dija përmendësh çdo pjesë të motorit.
“Kurrë mos i var shpresat tek një burrë,” më thoshte. “Ata kurdoherë do të të lenë në baltë. Duhet të mbështetesh vetëm tek vetja jote. Duhet ta dish vetë si punon motori.”
Kam një rreth të vogël shoqesh që ma thonë lehtësisht dhe shpesh: “Të dua”, që më shkruajnë letra të shkruara me dorë dhe më japin lule ose libra gjatë festave. Do t’i doja këto gjëra edhe nga shok-zoti im, edhe pse në të vërtetë nuk më nevojiteshin.
Asnjëherë nuk i kam dëgjuar fjalët: “Të dua” nga askush në familjen time. Edhe pse jam lodhur dhe kam pasur shumë arritje e tituj të respektuar për t’i merituar këto tre fjalë, përsëri askush nuk m’i ka thënë. Ndoshta nuk kam qenë gati të lija çdo gjë timen, në mënyrë që të dëgjoja këtë pohim të shqiptohej nga goja e ndonjë të dashuri.
E rritur në izolimim e një kampi fetar në malet e Kalifornisë, isha shumë e vogël për të kuptuar neglizhencën që vëllezërit dhe unë përjetonim në kohërat që na linin vetëm, të vetushqehehim me ushqimet në kanaçe që na jepte qeveria, apo duke gërmuar nëpër kosha për tepricat e ushqimeve të restoranteve, apo duke iu lutur njerëzve pothuaj të panjohur për një vend për të qëndruar e futur kokën.
Ne të gjithë u rritëm duke kuptuar se prindërit tanë nuk mund të na mbronin, pavarësisht se sa shumë e donim ne këtë apo kishim nevojë për ta. Vetëm se disa prej nesh e mësuan këtë para se të mësonin se mund të varesh tek dikush tjetër në jetë. Kur mbështetja vetëm tek vetja mësohet me forcë nga ti si fëmijë, është shumë e vështirë që si i rritur të mendosh që ka edhe mënyrë tjetër.
Një mbrëmje, ndërsa miku im dhe unë po prisnim ardhjen e ushqimit, ulur në oborrin e një restoranti, ai tha, “Do të të rrëfej diçka”.
E pëlqeja shumë pasionin e tij për ushqimin, mënyrën se si kujdesej se si dhe ku ushqimi ishte prodhuar, kujdesjen për ngjyrat, shijen, strukturën dhe lëndët e vitaminat ushqyese. Ndieja një lloj kënaqësie sensuale kur e shihja tek gatuante dhe po ashtu ishte kënaqësi për mua të mos e shihja menunë. Ia kërkoja atij ta bënte porosinë në restorante se ishte si një zgjatje e kësaj lloj kënaqësie. Drekimi me të më bënte të ndihesha e përkëdhelur.
Dukej nervoz, por serioz. Ma mori dorën në duart e tij dhe tha: “Jam helmuar nga ushqimi këtu tek ky restorani disa vjet më parë.”
Unë qesha.
“Nuk është qesharake,” më tha. “Jam sëmurur vërtet.”
“Më vjen keq,” i thashë. “Po më duket e çuditshme kjo që sapo më the, pasi ti ke porositur tashmë. E kishe harruar dhe tani, papritmas t’u kujtua kjo? Do që të ikim? ”
“Nuk mund ta kuptoj kur ti flet seriozisht dhe kur bën shaka,” tha ai.
Burrat shpesh nuk mund ta kuptojnë ndryshimin midis buzëqeshjeve të mia të kënaqësisë dhe atyre për vetëmbrojtje, dhe kjo është edhe arsyeja pse kjo e fundit është një mënyrë efektive mbrojtëse. I kërkova përsëri falje.
“U helmova nga mishi atëherë,” tha ai. Sot kam porositur vetëm ushqim vegjetarian, kështu që do të jemi në rregull. Thjesht ta thashë që ta dish.”
“Faleminderit,” i thashë, edhe pse nuk dija se për çfarë po e falënderoja.
Mamaja ime është një si biçim herbariste e vetarsimuar. Në fillim kur shkuam në atë krahinë malore, mblidhnin hithra, manaferra e fruta të ergra, rrënjë kaktusi dhe lente (lisi, dushku). Ato pastaj i thanim, i zienim dhe i piqnim që të ushqeheshim.
Nga të gjitha gjërat e fëmijërisë sime që mund të quhen me plot gojën privim, këto fjalët “të dua” nuk janë në listë. Mali ishte i mbushur me jetë. Prindërit tanë shpesh ishin larg nesh për periudha të gjata kohore dhe nuk e përdorën kurrë fjalën dashuri, por mali ishte i frytshëm dhe i qendrueshëm. Unë dita si të mbijetoja me ato që ai më dha atje.
Pasi unë dhe shok-zoti im hëngrëm dhe nuk u helmuam nga ushqimi, u kthyem në shtëpinë e tij. Ai nxori dy gota ujë dhe më tha që kishte vendosur të hiqte dorë nga pija. Ngaqë nuk kisha parë asnjë provë që ai të pinte shumë apo shpesh, e pyeta përse.
“Mendoj se është më e shëndetshme.”
Ai po stërvitej për maratonën e tij të tretë.
“E kuptueshme,” i thashë. “Unë nuk kam nevojë të pi kur jemi bashkë, nëse kjo të ndihmon.”
“O.K.”, tha ai. “Si të duash.”
Nuk isha mësuar të mendoja për atë që doja, dhe nuk dija se si të pyesja, por pas kësaj unë nuk solla më birra dhe mbrëmjeve tona në ballkonin e shtëpisë së tij u erdhi fundi.
Për ditëlindjen time, më dhuroi një shishe për ujë.
Disa javë pasi ndaloi së piri, u shfaq në shtëpinë time me ushqim vegan dhe me çokollatë të zezë të prodhuar në vend.
I thashë që e dashuroja. Qëndroi pa folur e pa lëvizur për një kohë të gjatë. E pashë në sy për të marrë ndonjë sinjal. As nuk më buzëqeshi po as nuk bëri ndonjë grimasë. Ishte thjesht i heshtur.
“Mendova se duhej ta dije,” i thashë.
Nuk tha faleminderit.
“Do të dalim të ecim?” I thashë.
“Po,” tha, dhe kështu bëmë.
Gjatë ecjes, më tregoi histori të gjata për rastet në zyrën e tij, hierarkitë dhe politikën e strukturave të tyre. Kur u kthyem në apartamentin tim, filloi të shihte librat e mi. “Ke shumë autore gra në raftet e tua,” më tha.
“Jo më shumë se burra,” i thashë. “Po ti i vë re ato se nuk ke asnjë autore grua në raftet e tua.”
Nuk foli për disa minuta, gjë që mund të ishte e pafund dhe e mërzitshme, po të mos isha ulur në divan dhe të kisha filluar të lexoja, duke pritur që ai të mbaronte kërkimet mes librave të mi. “Ke të drejtë,” tha pas pak. “Asnjëherë nuk e kam menduar këtë, po vërtet nuk kam asnjë libër nga autore grua.”
“E di,” i thashë. “E kam parë.”
Pas kësaj, ai më la disa mesazhe, duke më thënë se po mendonte për mua. Ndonjëherë fuste edhe ndonjë emoxhi zemër. Ndonjëherë edhe unë i dërgoja ndonjë emoxhi zemër. Nuk i kërkova të shiheshim më dhe as ai nuk më kërkoi të shiheshim.
I jam kthyer përsëri e përsëri malit të fëmijërisë e rinisë sime, çdo herë duke i thënë vetes se kjo është hera e fundit. Do ta kaloja pjesën tjetër të jetës time duke shkuar mbrapsht, tek e kaluara dhe asnjëherë me të vërtetë nuk do ta kuptoja. Por në realitet nuk u ktheva tek ai.
Mesazhi nga Teksasi me zërin e dehur, të cilin ai ma dërgoi vetëm disa muaj para se ne të ndalnim së takuari me njëri-tjetrin, ishte si më afër një lloj vendimi që ai duhej të kish marrë: “Unë të dua/ të dashuroj”.
Por për disa prej nesh – edhe pse mbështetemi fort tek vetja jonë – edhe vetëm kjo, nuk do të ishte e mjaftueshme.
Përktheu: Meli Ajazi
Marrë nga: “The New York Times“
_________
- Një person që preferon muzikën punk rock dhe subkulturën e lidhur me të.
– Punk është një formë me zë shumë të lartë, lëvizje të shpejta dhe agresive e muzikës rock, e njohur në fund të viteve 70-të dhe fillim të viteve 80-të.
