PËR VDEKJEN, PA E TEPRUAR- Wislawa Szymborska

 

Ajo s’ia thotë nga shakatë,

as nga yjet, as nga urat,

as nga thurja, minierat, lëvrimi i tokës,

ndërtimi i anijeve, as nga gatimi i ëmbëlsirave.

Në planet tona për të ardhmen,

ajo ka fjalën e fundit

gjithmonë jashtë teme.

Nuk di të qullosë as gjërat

që kanë të bëjnë me artin e saj:

të hapë një varr,

të bëjë një arkivol,

dhe të pastrojë mbetjet.

E dhënë e tëra mbas vrasjes,

bën kuturu ç’t’i dalë përpara,

pa metodë, me vrazhdësi.

Sikur çdo vrasje ta kish për herë të parë.

Sigurisht që ka edhe fitoret e veta,

por sa shumë humbje, ama,

sa goditje të dala huq,

sa synime për t’u përsëritur!

Ndonjëherë nuk arrin

as të rrëzojë një mizë në fluturim.

Dhe sa e sa larva

e kanë lënë në bisht.

Por edhe qepujkat, bishtajat,

antenat, gjethet e palmës, verzat,

puplajat martesore, gëzofët dimërorë,

dëshmojnë për vonesën

në punën e saj të flashkët.

Gjithë pabesia nuk do mjaftonte,

as ndihma jonë në luftëra e revolucione,

të paktën tani për tani.

Brenda vezëve ka zemra që rrahin.

Skeletet e foshnjave rriten.

Farat arrijnë të bëhen gjethe.

E ndonjëherë pemë të mëdha mbi horizont.

Gjithkush që pretendon se ajo është e gjithëfuqishme,

është prova e gjallë

që nuk është aspak kështu.

Nuk ka jetë

që të mos jetë e pavdekshme

qoftë edhe për një çast të vetëm.

Vdekja

arrin gjithnjë me vonesë tek ai çast.

Më kot lëviz ajo dorezën

e derës së padukshme.

Ç’kemi mundur të bëjmë

nuk mundet dot ta zhbëjë.

 

Përktheu: Alket Çani