MODERN LOVE-Caitlin Dewey
E mbledhur gulaç në shtratin tim, me fytyrën vetëm pak centimetra larg ekranit të laptopit,ia kisha ngulur vështrimin plot ankth kutisë së bisedave të Google, e cila si për të më ardhur në ndihmë më thoshte: “Uilli po shkruan.”
Ndërsa prisja mesazhin e tij, e detyrova veten të rilexonte postën elektronike, të rifreskonte komunikimet e mia në Twitter, dhe pasi lëviza lart e poshtë nëpër postimet e mia në blog, vendosa të laj dhëmbët.
Kutia vazhdonte të më thoshte: “Uilli po shkruan.”
“Mos guxo të lëndohesh nga kjo gjë,” i mërmërita pastës së dhëmbëve. “Kjo ishte një ide idiote, dhe ti e dije që në fillim.”
Por njohja e budallallëkut të rënies në dashuri me dikë në internet, nuk të pengon ta bësh atë. Shoqja ime Zhaneta, D.J., një kolege e radios, bisedon përherë me disa blogerë muzike, që ajo i ka takuar në Tumblr. Shoku im Tuan, i cili jeton në Los Angeles, qëndron deri në 3 pas mesnate, për të biseduar me të dashurën në Londër.
Dhe unë sot i kisha dhënë makinës për gati 1,770 km, në një udhëtim vajtje-ardhje, për të vizituar Uillin, një djalë që e takova në tetor në një konferencë të gazetarisë së Ueb-it, me të cilin u njoha vërtet, vetëm në Skype.
Uillin e dallova tek rrinte larg tryezave, në barin e zhurmshëm të hotelit. Kishte syze me skelet të zi, të trashë, flokë të pakrehur, tipare që i jepin atij pamjen e një hakeri që punon gjithë kohës në bodrum. Nëse keni marrë pjesë ndonjëherë në një konferencë për Internetin, mund ta kuptoni se pse lëkura e zbehtë, syzet me skelet të trashë dhe flokët palarë e të pakrehur, janë kaq shumë joshës, përndryshe, nuk di si t’ua shpjegoj dot pse-në.
Sido që të jetë rasti, çuditërisht tek Uilli më pëlqeu shumë buzëqeshja e tij e vetëkënaqur dhe fiksimi i tij me WordPress-in. Ai më argëtoi rreth meritave të plug-ins dhe PHP derisa u lodha dhe shkova në shtrat.
“Do të të gjej në Twitter, i thashë me shaka ndërsa po largohesha.
Nuk e prisja dhe as nuk dëshiroja ta shihja Uillin përsëri pas asaj fundjave. Për më tepër që takimi ynë dukej i pamundur, pasi ai jetonte edhe tri shtete larg. I ndiqja postimet e tij në Twitter me kuriozitet, po neutrale. Në janar, ai bisedoi me mua në G-chat, duke mu ankuar për punën, dhe pastaj, një natë, diku afër mesnatës, kur isha duke transferuar ca foto dhe duke harxhuar kohën me informacione koti në Google, ai më dërgoi mesazh në gjendje të dehur.
Me sarkazëm të dukshme, më shkruante: “A je në atë gjënë për të cilën flasin gjithë kalamajtë këto ditë, në Skype?”
Kisha lexuar që 90 përqind e komunikimit njerëzor është joverbal. Skype e kap këtë 90 përqindsh me një aparat fotografik me rezolucion të ulët, e kompreson, e rikonstrukon në një nyje kompjuterike dhe e riprodhon atë pastaj në një ekran kudo në botë. Skype eleminon distancën dhe kjo është arsyeja pse funksionon.
Dhe pikërisht këtë bëri për ne. Me ekranin e Skype-t të hapur dhe me kamerën e ndezur, instiktivisht ndjeja që Uilli ishte pranë, ulur në shtratin tim, vetëm një hap larg. Duke injoruar periudhat kur figura ngrinte ose zëri i tij ndërpritej, mendoja se ai dukej dhe tingëllonte pikërisht ashtu siç ishte edhe në person. Ndonjëherë, kur ai përkulej në kompjuter për të lexuar ndonjë artikull që unë i kisha dërguar, mund të shihja edhe poret e fytyrës së tij.
Ne filluam të bisedonim në Skype për orë të tëra çdo natë – ai nga një dhomë gjumë asketësh me mure të bardhë, unë nga këndi i vockël i apartamentit tim studio me ngjyra torte. Mësova se ai hante çdo vakt jashtë, flinte me një seri bluzash të bardha identike me qafë V dhe qeshte me njërën anë të gojës kur unë thosha ndonjë gjë të mençur. I njihja gjuhët e tij të preferuara të kodifikimit, sistemin e tij më pak të preferuar të menaxhimit të kompjuterave, si dhe mospëlqimet e tij të përgjithshme, për kërcimin, muhabetet e llomotitjet për të vrarë kohën dhe vajzat në bare.
Një natë, shkoi aq shumë vonë duke biseduar sa më zuri gjumi me laptopin e hapur dhe kur u zgjova shtatë orë më vonë, isha e lidhur nga kordoni i tij i rrymës. Po Uilli ishte akoma atje, i përgjumur, nën dritën që vinte nga një dritare e hapur, i zbehtë, simpatik dhe i çuditshëm.
Pas pak ai lëvizi, kapsiti sytë në kamera dhe tha: “Hej, ti”.
“Hej,” ju përgjigja fare natyrshëm. “Si fjete?”
Ndërsa javët kalonin, i tregova Uillit për të dashurin tim të fundit, një djalë që kisha takuar në klasën e psikologjisë dhe me të cilin pata një lidhje për gati dy vjet. Ai më dëgjoi në heshtje, syzet i pasqyronin imazhin tim nga kompjuteri. Më dha këshilla të mira, të qarta, për ta lënë të shkuarën pas.
Nuk kisha takuar prej shumë kohësh dikë që të ishte kaq i zgjuar dhe i talentuar në mënyrën që unë do të doja të isha vetë. Ai më tregoi për ish-të dashurën e tij, e cila nuk ja vlerësoi asnjëherë punët. Fillova t’i dërgoja mesazhe edhe nga orët e mësimit, kur isha e irrituar ose/dhe e mërzitur.
Nga apartamenti im, mund ta shihja Uillin, por s’mund ta prekja. Mund ta thërrisja kur doja të flisja, por kurrë nuk mund ta shihja në një dritë tjetër, përveç asaj të abazhurit në komodinën pranë shtratit të tij. Po kjo gjë funksiononte edhe në favorin tim. Mund ta thërrisja atë kur të doja pas ca gotave, kur ndjehesha miqësore dhe fjalëshumë, po edhe mund ta shmangja nëse do të kisha për të shkruar, për të redaktuar ndonjë video apo për të bërë postime në blog. Mund t’i thosha çfarë të doja, edhe të rrezikoja të bëhesha e bezdisshme, sepse në fund të bisedës, me një klikim të mausit mund ta “nxirrja’ jashtë nga shtëpia ime.
Ironia është që ne grumbullohemi bashkë në internet për këtë lloj sigurie, këtë lloj intimiteti të sterilizuar, po në fakt duam diçka krejtësisht të ndryshme “në jetën reale” apo IRL (In real life), siç njihet në fjalorin online. Në konferencat për Internetin, si ajo ku takova Uillin, Twitter, sa nuk pëlcet prej postimeve të njerëzive që festojnë takimet IRL: “Ishte kaq këndshëm që më në fund u pamë @e kështu dhe ashtu IRL” “Hej @e kështu dhe ashtu IRL, Nuk mund të besoj që ende nuk jemi takuar IRL!”
Interneti me hashtags dhe mesazhet në boarde i bashkon njerëzit, por asnjëherë nuk i kënaq. Pavarësisht se sa e doni blogun e dikujt. ose postimet në Twitter, në timeline, nuk janë këto ato që dëshironi me të vërtetë.
Dhe kështu – ngadalë e me kujdes – Uilli dhe unë filluam të shtrojmë pyetjen se çfarë do të thoshte e gjithë kjo që po ndodhte për ne.
“Ti më pëlqen me të vërtetë shumë,” më tha ai një natë, pasi u kthye në shtëpi nga një bar.
“Edhe ti më pëlqen shumë,” i thashë. “Po në të vërtetë nuk e di se çfarë është kjo.”
Desha ta zbuloj. Kështu që në fillim të marsit mora një makinë me qira, iu luta profesorëve të mi të më mos më vinin mungesa për një ditë dhe e ngava makinën 885 km për të kaluar një fundjavë të gjatë në qytetin ku jetonte Uilli. Kur po i afrohesha, ndihesha e emocionuar. Ndalova në një vend pushimi, rregullova tualetin dhe i telefonova mikun tim Tuan, U përpoqa të qetësohesha disi dhe duke mbllaçitur një çamçakëz vazhdova.
“Po sikur kjo që po bëj të jetë e tmerrshme?” – pyeta veten. “Po sikur ai të mos jetë aspak ashtu siç shpresoj?”
Në fakt, Uilli ishte pothuajse ekzaktësisht ashtu siç e prisja: buzë të holla, hundë të drejtë, me sy të vegjël, në ngjyrë lajthie dhe me syze. Ai qëndroi të më priste në anë të rrugës, ndërsa unë parkoja makinën – duke lëvizur para – mbrapa, para – mbrapa, derisa nga nervozizmi rashë në hendekun e rrugës. U puthëm në trotuar, bënte ftohtë dhe era që të thante bashkë me skuqjen më fshiu edhe mendimet e mia të shqetësuara. Kryesisht, u ndjeva e lehtësuar. Mendova: “Funksionokemi edhe në jetën reale. Pra, ka diçka këtu.”
Po, pasi u puthëm dhe hëngrëm pica u në shtëpinë e tij, patëm shumë vështirësi të bisedonim për gjërat të flisnim në Skype. Në jetën reale, ndërsa unë flisja, Uilli nuk më shihte, po ia ngulte sytë asgjësë. Në jetën reale, nuk më bëri asnjë pyetje rreth udhëtimit tim të gjatë ose punës sime ose gjërave që më prisnin kur të kthehesha në shkollë.
Kur më nxori për darkë, ndërsa prisnim ushqimin të vinte, filloi të lexonte postën e tij elektronike. Më kërkoi falje pa masë për këtë, po prapë vazhdoi të kontrollonte faqen e Ueb-it të tij kur u kthyem në shtëpi.
Më çoi në një party, në shtëpinë e një mikut të tij, ku ata vazhduan të diskutojnë me orë të tëra në lidhje me dizenjimin e Web-it, ndërsa unë, e ulur në një kolltuk shihja tavanin, e dehur, e mërzitur dhe tmerrësisht e shqetësuar që dukesha më e hollë në internet se në jetën reale. Pastaj, në ndonjë çast, më kapte dorën dhe më jepte buzëqeshje të vogla, shfajësuese. Dukej si një lojë strategjike: një vallëzim i vazhdueshëm mes dëshirës për të më bërë të tijën dhe mosdëshirës, intimitetit dhe distancës, jetës së vërtetë dhe pretendimit të jetës fantastike në internet.
Në ditën e fundit të vizitës sime, Uilli fjeti më gjatë se ç’duhej dhe në mëngjes nxitonte nëpër apartament me flokët e lagur dhe kravatën e palidhur, duke kërkuar laptopin e tij. Sipas planit që bëmë një natë më parë, ai do të shkonte në punë, ndërsa unë do të largohesha kur të doja. Çelësin do t’ia lija në kutinë e postës.
Isha në korridor duke fërkuar sytë e përgjumur kur ai më përqafoi duke më dhënë lamtumirën e fundit dhe duke më porositur ta ngisja makinën me kujdes. Më ngjau se u përpoq ca për fjalinë e fundit.
“Ishte fantastike të takohesha me ty”, tha ai më në fund.
Nuk ika menjëherë nga shtëpia e tij. Pasi bëra dush dhe paketova gjërat e mia, studiova librat e tij pranë oxhakut dhe u ula për një kohë të gjatë në banakun e kuzhinës së tij, duke u përpjekur të kuptoja se çfarë ndodhi. Nuk ndihesha mirë që rrethohesha nga gjërat e tij. Ndihesha shumë rehat në dhomën time, me gjërat e mia dhe me praninë e tij të kornizuar nga ekrani i laptopit.
Para se të largohesha i shkrova një shënim:
“I dashur Uill!
Faleminderit shumë që më prite këtë fundjavë. Ishte e rëndësishme për mua të kaloja kohë personalisht me ty.”
Pasi nënshkrova emrin tim e lashë në banak. Pastaj, duke urdhëruar veten të mos qaja, i hodha çelësat e tij në kutinë e postës dhe ja shkela pedalit të gazit për në shtëpi. Në jetën reale, që të mbërrija atje, zgjati nëntë orë.
Përktheu: Meli Ajazi
