Soneti numër 19-Bertold Brecht 

 

Kërkesa ime e vetme: me mua të qëndrosh

Se dua të të dëgjoj, pavarësisht se ç’thua

Në qofsh i shurdhët, më duhen fjalët e tua

Në qofsh belban, më duhesh që t’shikosh

 

Në qofsh i verbër, unë do të të mbaj n’vëzhgim

Ti si ushtar mision e ke të jesh në krahun tim:

Se ende as në gjys’rruge s’jemi në këtë udhëtim

E nata, mbaje mend, ende na ka n’rrethim.

 

Të thuash “lërmë sa të shërohem” nuk arsyetohesh – tash

Të thuash “kudo” (por jo këtu) nuk është arsyetim

Do ketë dikur për ty shërim, por jo lirim prej detyrës – tash.

Ti e di, ai që nevojitet nuk mund të jetë i lirë të shkojë

E ti e di se për ty unë kam kaq urgjentisht nevojë

Po flas si “unë”, dhe pse si “ne” do kish më shumë kuptim.

 

Përktheu: Arbër Zaimi