NJI POETI TË SOTËM-Martin Camaj Rruga jote â e mirë: Parkat janë fytyrat ma të shëmtueme të miteve klasike. Ti nuk shkrove për to, por për rrasa guri e ballë njerzorë me rrudha shumë e për dashuninë. Vargjet tua janë për t’i lexue në heshtje e jo para mikrofonit si të çetës së poetëve tjerë,… Keep Reading
PRES-MARIO BENEDETI (Montevideo, 1920 – 2009) Të pres kur nata të ketë aguar, psherëtima shpresash të copëtuara. Nuk besoj se do të vish, e di, e di se s’do të vish. E di se largësia të lëndon, e di se netët më të ftohta janë, e di se tanimë ti nuk je. Mendoj se di… Keep Reading
Milan Kundera – Ju e dini Johan, – thotë Hemingueji, – as unë s’u kam shpëtuar pretencave të tilla të vazhdueshme. Në vend që të lexojnë librat e mi, ata shkruajnë libra rreth meje. Thonë se s’i doja gratë e mia. Se s’jam marrë mjaftueshëm me djalin. Se i kam thyer turinjtë një kritku. Se… Keep Reading
Ajo është një feministe që jetoi nën tiraninë jo vetëm të Oktavio Paz-it, por edhe të një klike intelektualësh të cilët e konsideronin vetëm si grua apo ish-grua të dikujt. Ka një mit rreth martesës së poetit meksikan Octavio Paz, nobelist i vitit 1990, dhe shkrimtares së shquar meksikane Elena Garro. Kjo martesë ka ngelur… Keep Reading
Ervin Nezha Tërë jetën e tij të shkurtër Adil Aga e kaloi si sejmen i Shuko Beut. I ati, një bakall i pangopur që zhvaste mallra nga fshatarët me gjithfarë dredhish, për t’i shitur më pas sa frëngu pulën, e kishte pajtuar të birin që trembëdhjetë vjeç lopçar në sarajet e beut. Nga kjo ujdi… Keep Reading
Shqiponja-Frederik Rreshpja Një avion ikën diku dhe zogu suprem Vështron me përbuzje shpirtin prej duralumini Që rënkon nga një dhembje metalike. Qetësohu avion i lashtë i rapsodive! Është ndarja njerëzore që ulërin qiejve. Ndjekur nga kavaleria e shirave. Keep Reading
Për M./Bertold Brecht Natën që ti s’erdhe s’më zuri gjumi por vajta tek dera shumë herë dhe binte shi, ndaj hyra sërish. S’e dija asokohe: ndërsa tani e di: ajo natë qe si gjithë netët në vijim, ti më s’erdhe dhe unë flija dhe thuajse më s’prisja por shkoja shpesh tek dera se atje binte… Keep Reading
Poezi Vertikale-Roberto Juarroz 52 Sot nuk bëra asgjë. Por brenda meje u bënë shumë gjëra. Zogj që nuk ekzistojnë gjetën folenë e tyre. Hije që ndoshta ekzistojnë gjetën trupat e tyre. Fjalë që ekzistojnë rifituan heshtjen e tyre. Të mos bërit asgjë e shpëton ndonjëherë ekuilibrin e botës, duke vendosur diçka që peshon… Keep Reading
Poezi vertikale-Roberto Juarroz Jemi kopja e një teksti që kurrë s’do të hidhet në të pastër. Me fjalë të fshira, të përsëritura, të shkruara keq e madje edhe me gabime ortografike. Me fjalë që presin, siç presin gjithë fjalët, por këtu të braktisura, dyfish të braktisura mes kufijsh të çrregullt dhe të ngurtë. E… Keep Reading
Kujtim Drishti Ai pinte cigare dhe tregonte me zë të butë. Kishte shoqëruar në vitet 80-të një grup të çuditshëm turistësh italianë në Shqipëri. E filloi kështu rrëfimin: – Kur kaluan kufirin dhe u futën në tokën tonë ne u habitëm. Asnjë grua midis tyre. Asnjë vajzë. Shkurt, grupi i tyre nuk ndriste… – Sa… Keep Reading
